Στη χώρα μας δεν διεξάγεται κάποιο πρόγραμμα δακτυλίωσης της μπεκάτσας, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Μεσογείου όπου το είδος διαχειμάζει, αλλά και τη βορειανατολική Ευρώπη όπου το είδος αναπαράγεται. Συνεπώς, ενώ στην Ισπανία υπάρχουν στοιχεία για εκατοντάδες δακτυλιωμένες μπεκάτσες και στη Γαλλία για χιλιάδες, στην Ελλάδα μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί μόνο 40 περίπου δακτυλίδια από τους μπεκατσοκυνηγούς μας. Τα στοιχεία καταγράφονται στο αρχείο της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας και Θράκης και κοινοποιούνται στο Ελληνικό Κέντρο Δακτυλίωσης και στο αντίστοιχο κέντρο του εξωτερικού όπου ανήκει το δακτυλίδι.
Το παλαιότερο δακτυλίδι του αρχείου αναφέρεται σε μπεκάτσα η οποία θηρεύτηκε στη Μυτιλήνη στις 4/2/1933 και είχε δακτυλιωθεί στις 3/7/1932 στην Ουκρανία. Καθώς η μπεκάτσα έχει μεγάλη φυσική θνησιμότητα και κάρπωση από τη θήρα, τα περισσότερα πτηνα ανευρίσκονται σε διάστημα λίγων μηνών μετά τη δακτυλίωση. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ δακτυλίωσης και ανέυρεσης ήταν 4,5 έτη. Η μπεκάτσα δακτυλιώθηκε στις 3/6/1967 στη Φιλανδία και βρέθηκε στη Ρόδο στις 16/12/1971. Από το χάρτη διαπιστώνουμε πως οι περισσότερες μπεκάτσες έρχονται κυρίως από τη Ρωσία και τη Φιλανδία διανύοντας μια απόσταση 2.500km κατά μέσο όρο.
Περιοχές όπου οι μπεκάτσες δακτυλιώθηκαν και βρέθηκαν στην Ελλάδα. Το μέγεθος των μαύρων κύκλων υποδεικνύει τον αριθμό των δακτυλιωμένων μπεκατσών: μικρό = 1 πτηνό, μεσαίο = 2 πτηνά, μεγάλο = περισσότερα από 2 πτηνά.
του Χρήστου Σώκου Θηραματολόγου MSc από το site panida.gr
