Τα κόλπα ενός έμπειρου λαγού

Οι δρόμοι, πατημένοι και σκληροί σαν τσιμέντο, δεν κρατούν κανένα ίχνος του λαγού που θα βοηθήσει τον ιχνηλάτη κυνηγό να αντιληφθεί που έπιασε και που τον έχασαν τα σκυλιά.

 

Είχε φθάσει μεσημέρι και παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς να σηκώσουμε λαγό από το πρωί. Σε μια πλαγιά με νεροφαγώματα, κεδράκια και αραιά βάτα, ιδανικός βιότοπος για φτιάξει το γιατάκι του ο λαγός, τα σκυλιά έπιασαν ντορό.

 

Τρέχοντας από χαμηλά, έφτασα στην άκρη του νεροφαγώματος και έπιασα θέση στην κορυφή του πρανούς. Το νεροφάγωμα βάθαινε στο σημείο αυτό, για να καταλήξει καμιά πενηνταριά μέτρα παρακάτω σε ένα μικρό πλάτωμα γεμάτο χαμόκλαδα και αγκαθιές.

 

Οση ώρα έβλεπα τα σκυλιά να ταλαιπωρούνται πιο ψηλά στα κέδρα τόσο πιο πολύ ενισχυόταν η σκέψη μου, ότι αποκλείεται ο λαγός να μην ήρθε πιο χαμηλά, στα απότομα πρανή για να κάνει τα παιχνίδια του. Πάντα χρησιμοποιεί τέτοια λακκάκια για να κρύψει την πορεία του και να γιατακιάσει με ασφάλεια, αφήνοντας τα σκυλιά να ταλαιπωρούνται μακριά του.

 

Μόλις μετακινήθηκα λίγο ψηλότερα, είδα στο απέναντι πρανές τέσσερα σημάδια στο ξερό χώμα. Δεν ήταν τα χαρακτηριστικά ίχνη του λαγού αυτά, όμως δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν λαγός, κανένα ζώο δεν θα ακολουθούσε την πορεία αυτή που δεν οδηγούσε πουθενά. Το επόμενο βήμα του θα ήταν ένα άλμα στη δική μου πλευρά.

 

«Εδώ είναι, φέρτε πιο χαμηλά τα σκυλιά», τους ειδοποίησα. Εχοντας μπλέξει στα τσαλίμια που έκανε ανάμεσα στα κέδρα, απομακρυνόταν όλο και περισσότερο στην πλαγιά. Το κόλπο του λαγού είχε πιάσει.

 

Κατέβηκα προσεκτικά στο βαθύ λακκάκι. Κοίταξα το απότομο πρανές πάνω μου, χτύπησα τα κεδράκια, σάρωσα κάθε αγκαθάκι στην κορυφή, ο λαγός δεν είχε πιάσει στη μεριά μου.

 

Εβλεπα νοερά τον λαγό να έρχεται τρέχοντας από ψηλά και να πατά με δύναμη στο κοφτό πρανές πριν κάνει το άλμα του. Πού προσγειώθηκε;

 

Απέναντι στο ξερό χώμα που κατέβηκα θα άφηνε κάποιο σημάδι. Να γύρισε απότομα πίσω αποκλείεται, θα υπήρχε άλλο πάτημα στη στροφή του… εκτός αν… Δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε να πεταχτεί τόσο μακριά, στο κάθετο πρανές. Κι όμως αυτό

έκανε. Μόλις έκανα μερικά βήματα στην κοίτη, διέκρινα ένα ξύσιμο στη σκληρή μάργα του πρανούς και άλλο ένα λίγο πιο πέρα. Πάγωσα. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά και έφερα το όπλο σε ετοιμότητα, μπορεί να ήταν πάνω μου, καρφωμένος σε κάποια προεξοχή.

 

 

Δεν έπιασε στο σημείο αυτό, άρα προχώρησε χαμηλά. Η σκέψη αυτή φανέρωσε αμέσως τα χνάρια που άφησε πάνω στο σκληρό κατακόρυφο πρανές, αφού ήξερα πού και τι έψαχνα να βρω.

 

Διέσχισε κατά μήκος όλο το νεροφάγωμα, όχι μέσα από την κοίτη, ούτε ψηλά στο φρύδι του πρανούς αλλά στο μέσο της πλαγιάς, στο σκληρό σαν βράχο έδαφος και χώθηκε στο πυκνό.

 

Μέτρησα την απόσταση του άλματος. Πέντε μέτρα… Κανένας εχθρός του που θα ακολουθούσε τα ίχνη δεν θα μπορούσε να ανακαλύψει την πορεία του. Χαμηλά στην κοίτη αλλά και ψηλά δεν θα υπήρχε ούτε μυρωδιά για είκοσι μέτρα. Επρεπε να πατήσει ακριβώς στα βήματά του για να πιάσει κάποια μυρωδιά, και αυτό δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να το κάνει σκύλος ή αλεπού.

 

 

Η μέγιστη επιτυχία ενός ιχνηλάτη, να ξεκαθαρίσει την πορεία του λαγού με ξερό καιρό, είχε γίνει πραγματικότητα. Η χαρά της ανακάλυψης μετά από ένα τόσο περίτεχνο κόλπο ήταν όλη η πεμπτουσία του σημερινού κυνηγιού.

 

Ο Θόδωρος έμεινε ψηλά, στην προηγούμενη θέση μου, για να ελέγχει την πλαγιά. Κατεβήκαμε με τα σκυλιά στην πυκνή συστάδα. Εμεινα από την πλευρά των χωραφιών, ενώ ο Θύμιος ήρθε απέναντι στον δρόμο. Ενα πέρασμα των τρακτέρ για τα

χωράφια είχε φτιάξει ένα άνοιγμα. Ενα ένα τα σκυλιά κατηφόριζαν το ρηχό ρεματάκι και χώνονταν στα πυκνά. Είχαν ντορό αλλά τον έχαναν μόλις έφταναν πάνω από ένα μικρό πρανές, ενάμισι μέτρο ψηλό, μέσα στις αγκαθιές.

 

 

Ηρθαν τα σκυλιά στο άνοιγμα, ακόμη πιο έντονος ο ντορός. Δεν συνέχιζε όμως ούτε στον δρόμο ούτε στα χωράφια, όπου απεγνωσμένα έβαλαν τις μουσούδες τους στις χορταριασμένες αυλακιές. Πρέπει να ψάξω τα αγκάθια κάτω από το πρανές, τα σκυλιά δεν μπήκαν μέσα, σκέφτηκα και έστρεψα την προσοχή μου στον Φρίξο, το αρσενικό Μπηγκλ, που άρχισε να ουρλιάζει μόλις έπιασε φρέσκο ντορό στο άνοιγμα.

 

Ολα τα σκυλιά έτρεξαν πίσω του. Ούτε είκοσι μέτρα δεν ήταν η απόσταση μας με τον Θύμιο και έξι – εφτά σκυλιά γυρόφεραν τις αγκαθιές ανάμεσά μας, ενώ ο Φρίξος ούρλιαξε και πάλι.

 

 

Κίνηση μπροστά μου στο πυκνό. Με την άκρη του ματιού έπιασα κάτι καφετί… Ο λαγός ανέβαινε πονηρά το πρανές μέσα από στις αγκαθιές. Μόλις άρχισε τα ουρλιαχτά ο σκύλος άφησε τη θέση του και φρόντισε να εξαφανιστεί. Ηξερε ότι είχε ανακαλυφθεί.

 

Η τουφεκιά μου ήταν άσκοπη, είχε καλυφθεί ήδη μέσα στη ρηχή κοίτη, όμως έδωσε σύνθημα συναγερμού σε κυνηγούς και σκυλιά ότι ο λαγός σηκώθηκε από το γιατάκι του. Δέκα μέτρα πιο πάνω βγήκε δεξιά, αντί στον δρόμο που ήξερε ότι φυλαγόταν από κυνηγό και με ένα άλμα προσπάθησε να κρυφτεί στο χωράφι με τα καλαμπόκια. Δυο τουφεκιές του Θόδωρου από ψηλά τον πρόλαβαν και τον σταμάτησαν ακριβώς στην αυλακιά.

 

Ηταν ένας μεγάλος, πονηρός λαγός, που ήξερε πολλά κόλπα και τερτίπια. Είχε ξεφύγει πολλές φορές το τουφέκι, αλλά σήμερα δεν ήταν η μέρα του. Αν και φρόντισε να φτιάξει μια απίστευτη πορεία μέσα στο νεροφάγωμα, δεν μπόρεσε να γλιτώσει.

 

Κρατήθηκε ακίνητος όση ώρα τα σκυλιά κινούνταν γύρω του, και μόνο όταν άκουσε τα ουρλιαχτά αποφάσισε να φύγει και ξεκλέφτηκε πονηρά χωρίς να τον αντιληφθούν.

 

Ο παλιός λαγός ξέρει να κρύβεται καλά και να ξεφεύγει από τα σκυλιά και τους κυνηγούς, όμως κάθε μέρα η τύχη δεν είναι με το μέρος του. Αυτήν τη φορά, όμως, τον πρόδωσε το περίτεχνο κόλπο του…

 

ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ