Η τελευταια μπεκατσα….

Αλλη μία μέτρια μπεκατσοχρονιά προστέθηκε φέτος στις σχεδόν κακές χρονιές των αποδημητικών πουλιών που επικρατούν τελευταία στη χώρα μας. Τουλάχιστον για τους μπεκατσοκυνηγούς, όχι για όλους, υπήρχαν και μερικές καλές ημέρες που αρκούσαν για να τους κρατήσουν σε διαρκή αναζήτηση των φαντασμάτων. Οι άτυχοι κυνηγοί της τσίχλας μόνο «πληροφορίες» κατέληξαν να κυνηγούν, παρά πουλιά.

 

Η τελευταία έξοδος της χρονιάς φαίνεται να έγινε περισσότερο για την τιμή των όπλων, μια και το Σαββατοκύριακο είχαμε από μια φευγαλέα εμφάνιση σε κάθε έξοδο χωρίς να καταφέρουμε να τις πυροβολήσουμε. Αλλωστε οι μπεκάτσες που παρέμειναν μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου έχουν γίνει μάλλον «καθηγήτριες» στη διαφυγή.

 

Η τελευταία μπεκάτσα  

 

Το μετεωρολογικό δελτίο έδειχνε βροχές την Παρασκευή. Δεν ήταν ευνοϊκές συνθήκες για ένα χαλαρό κλείσιμο της κυνηγετικής περιόδου εν μέσω βροχής και έτσι, το μεσημέρι της Πέμπτης, ξεκινάμε για μια πονηρή γωνιά. Σ’ αυτόν τον τόπο πάντα μας ξέφευγε η μπεκάτσα, πριν καν πιάσουμε θέσεις, για να κλείσουμε την μπεκατσοχρονιά.

 

Ούτε αυτήν τη φορά έγινε κάτι διαφορετικό. Μόλις τα σκυλιά χώθηκαν στο πυκνό, εκείνη πέταξε από απέναντι με δυνατό φτεροκόπημα και χάθηκε χαμηλότερα.

 

Την περικυκλώσαμε όμως γρήγορα μόλις τα σκυλιά έπιασαν ντορό στην άκρη του δάσους. Στάθηκα στο ξέφωτο, τα σκυλιά είναι αριστερά μου και ο Φώτης ανεβαίνει προσεκτικά τα πυκνά πλησιάζοντας το ύποπτο σημείο, έναν κέδρο μπροστά από τον Ρέξ, ώστε να την «σπρώξει» προς το ξέφωτο που την περιμένω. Ενα βήμα ακόμη, σχεδόν πάτησε στον κέδρο και η μπεκάτσα σηκώνεται επιτέλους κατακόρυφα μέσα από τον κέδρο.

 

 

 

«Πρόσεχε…», ακούγεται συγχρόνως με το φτεροκόπημα, ενώ η μπεκάτσα εμφανίζεται ψηλά στις κορυφές των δέντρων με πορεία προς τα πάνω μου.

 

Μόλις σήκωσα το όπλο πάνω της, σπάζει αμέσως δεξιά και κατορθώνει να βάλει ένα δένδρο πίσω της στον πρώτο πυροβολισμό. Εμφανίζεται για λίγο, πριν από μια πυκνή αγριογκορτσιά και αναγκάζεται να πάρει ύψος για να περάσει πάνω της.

 

Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος, καθώς μόλις βγήκε πάνω από τα ξερόκλαδα μου έδωσε χρόνο και οπτικό πεδίο για να την πυροβολήσω.

 

Με μια απότομη βουτιά έπεσε στο πλάι πίσω από τη μεγάλη αγριογκορτσιά και χάθηκε κάπου μέσα στα ξερόκλαδα.

 

 

 

«Πάλι μας έφυγε;» ακούστηκε απογοητευμένος ο Φώτης μέσα από το πυκνό, καθώς αντιλήφθηκε τη στροφή της προς το δάσος.

 

«Πίσω από τη μεγάλη αγριογκορτσιά έπεσε», του λέω και περιμένουμε τα σκυλιά να τη φέρουν. Βγαίνει ψηλά στα χωράφια, εγώ παραμένω στη θέση μου, σημαδεύοντας το δέντρο πίσω από το οποίο χάθηκε η μπεκάτσα.

 

Τα σκυλιά κάνουν μια γύρα και εμφανίζονται πάνω στα χωράφια… χωρίς μπεκάτσα.

 

Πού στο διάολο εξαφανίστηκε;

 

Τη χάσαμε τόσες φορές ζωντανή, θα τη χάσουμε και σκοτωμένη;

 

Κατευθύνομαι στη θέση όπου πρέπει να έπεσε. Σκύβω περνώντας έναν χαμηλό θόλο από κλαδιά και βγαίνω σε ένα άνοιγμα. Ερχεται ο Εκτορας, περνά από μπροστά μου και απομακρύνεται…

 

Μπεκάτσα, ζωντανή!

 

Εχω τρελαθεί. Δεν είναι δυνατόν να μην έπεσε. Ψάχνω το έδαφος μπροστά μου ασυναίσθητα, αν ήταν όμως πεσμένη εκεί, τα σκυλιά θα την είχαν ανακαλύψει.

 

Ενα πούπουλο κινείται στο ελαφρύ αεράκι, αγκιστρωμένο πάνω σε ένα ξερόχορτο.

 

Αλλο ένα λίγο πιο πέρα. Τουλάχιστον τα σημάδια δείχνουν ότι έπεσε και αναθαρρώ.

 

Γυρίζω πίσω μερικά μέτρα και στέκομαι σκυφτός στο πέρασμα κάτω από τα κλαδιά.

 

Ο αέρας είναι πίσω μου, άρα τα πούπουλα ήρθαν από κάπου ψηλότερα από το μέρος μου, ίσως είναι σταματημένη στα κλαδιά… σηκώνω το βλέμμα μου και την αντικρίζω λίγο πάνω από το κεφάλι μου.

 

Πάνω στον θόλο των κλαδιών αρκετά πιο μακριά από ό,τι νόμιζα ότι έπεσε ήταν η μπεκάτσα, ζωντανή!

 

Τα φτερά της ήταν ψηλά και το μάτι γυάλιζε σαν κουμπί.

 

Φωνάζω γελώντας στον Φώτη ότι είναι πάνω στο δέντρο και μας βλέπει τόση ώρα να την ψάχνουμε.

 

Θα βγάλω φωτογραφίες με τη φωτογραφική μηχανή που πήρα μαζί μου την τελευταία μέρα του κυνηγιού. Προσπαθώ να βρω το καλύτερο σημείο λήψης και τελικά παίρνω μια δοκιμαστική από μακριά για να φαίνονται όλα τα κλαδιά, πριν πλησιάσω για τέλειες κοντινές πόζες.

 

Η μπαταρία της μηχανής με προδίδει… Με την υγρασία έχασε γρήγορα τη λίγη ισχύ που είχε απομείνει μετά την πρωινή της χρήση στη δουλειά και με το πρώτο κλικ παραδίδει το πνεύμα της.

 

Η μπεκάτσα παρακολουθεί τα σκυλιά που γυροφέρνουν το δέντρο, ενώ εγώ την παρακολουθώ κατάπληκτος και εκνευρισμένος γιατί δεν έχω μια βιντεοκάμερα να καταγράψω τη σκηνή. Παρά τη δεινή της θέση, είχε πάντα τον έλεγχο.

 

Εβλεπε συνεχώς τα σκυλιά και έστριβε κιόλας το κεφάλι της για να τα έχει στο οπτικό της πεδίο όταν ήταν ακριβώς από κάτω της.

 

Μόλις απομακρύνθηκαν, χαλάρωσε τα φτερά της και αφέθηκε να κατρακυλήσει. Σκάλωσε πρόσκαιρα σε μια διχάλα λίγο χαμηλότερα στο ένα της φτερό, αλλά σε ελεγχόμενη μπρούμυτα στάση.

 

Παρέμεινε μερικά δευτερόλεπτα έτσι, δεν μου έδωσε όμως τον απαραίτητο χρόνο να τη φωτογραφήσω με το κινητό που προσπαθούσα να ρυθμίσω απεγνωσμένα και μαζεύοντας το φτερό της έπεσε μαλακά στο έδαφος, με ανοιχτά φτερά, σε μια πλήρως ελεγχόμενη πτώση.

 

Σπασμένο φτερό

 

Καθώς ο Ρεξ όρμησε πάνω της, άνοιξε την ουρά της σε βεντάλια προσπαθώντας μάταια να δείξει λίγο πιο τρομερή απ’ ό,τι ήταν.

 

Σε λίγο ήταν στο στόμα του σκύλου, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να ξεφύγει με άτσαλα φτεροκοπήματα και μικρά άλματα. Δεν μπορούσε να πετάξει καθώς είχε σπασμένο το δεξί φτερό.

 

Είχαμε στα χέρια μας μια δύσκολη μπεκάτσα, «καθηγήτρια» σωστή, που μέχρι τελευταία ημέρα και στιγμή προσπάθησε να διαφύγει, χρησιμοποιώντας κάθε είδους τέχνασμα.

 

Ακόμη και πάνω στο δέντρο κατάφερε να κρυφτεί μετά τον τραυματισμό της, σε ένα από τα καλύτερα επεισόδια της χρονιάς.

 

Αν και δεν τα κατάφερα πολύ καλά στις φωτογραφίες, στο κάτω κάτω της γραφής κυνηγοί είμαστε και όχι φωτογράφοι, το ότι μπόρεσα έστω και έτσι να την «εγκλωβίσω» με τον φακό πάνω στο δέντρο, ήταν μια επιτυχία.

 

Μετά από αυτό, το κυνήγι της μέρας αλλά και όλης της χρονιάς είχε τελειώσει.

 

Κρεμάσαμε τα όπλα με μια ακαθόριστη θλίψη και στενοχώρια και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το αυτοκίνητο.

 

Πλέον δεν θα μπορούσαμε να ξαναζήσουμε τις ωραίες στιγμές της αναζήτησης των φαντασμάτων μέσα στο δάσος, ούτε να ξανακούσουμε το φτεροκόπημά τους ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων.

 

Οι μοναδικές εικόνες που ζουν οι μπεκατσοκυνηγοί το φθινόπωρο και τον χειμώνα στα δάση είναι πλέον ανάμνηση, αλλά φέρνουν και μια γλυκιά προσμονή για το επόμενο φθινόπωρο και τα πρώτα κρύα που θα σηματοδοτήσουν την έναρξη της καινούργιας μπεκατσοχρονιάς. Δεν είναι μακριά.

 

Επτά μήνες μάς χωρίζουν μέχρι τον Οκτώβριο που αρχίζει η αναμονή να δίνει τη θέση της στις πρώτες αναγνωριστικές εξόδους στα ψηλά. Ας ελπίσουμε ο επόμενος χειμώνας να οδηγήσει περισσότερες μπεκάτσες στην περιοχή μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε τις υπέροχες στιγμές που χαρίζει το κυνήγι τους στους τυχερούς που το απολαμβάνουν…

 

Μέχρι τότε θα μας συντροφεύουν οι αναμνήσεις των κυνηγιών που πέρασαν και τα όνειρα για αυτά που έρχονται.

 

ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

 

Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ