Αλήθεια, ποιες είναι οι δυσκολίες που καλούνται να επιλύσουν κατά το κυνήγι οι σκύλοι φέρμας, όσον αφορά την επιτυχή διαχείριση των θηραμάτων;
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε την βασικότατη αρχή, ότι οι σκύλοι φέρμας είναι σκύλοι που χρησιμοποιούν αποκλειστικά τον αέρα κατά την έρευνά τους (αεροθήρες, όπως συχνά αποκαλούνται) και εκεί στηρίζεται και μόνο πρέπει να στηρίζεται η έρευνα και η φέρμα τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ : Οι κριτές στους αγώνες κυνοφιλίας
Σκύλος που δεν χρησιμοποιεί τον αέρα ή πάει επί μακρόν με τον αέρα στη πλάτη (δηλ. κακή τοποθέτηση στο τερρέν, όπως λέμε και στην ορολογία των αγώνων) δείχνει σκύλο μειωμένης νοημοσύνης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και πάμε τώρα στα θηράματα που κυνηγάμε συνήθως, να δούμε τι συμβαίνει.
Ορτύκι
Στο μικρό «στρουμπουλό» ορτύκι των περασμάτων, που έρχεται κουρασμένο από το ταξίδι του και δεν μετακινείται παραπάνω από 2-3 μέτρα το πολύ από τη θέση του, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα, για ένα σκύλο που θα μετριάσει τη ταχύτητά του, θα στενέψει τα λασέ του στα 2 μέτρα και θα εκμεταλλευθεί τον λιγοστό αέρα.
Στο ντοπιάρικο όμως, όπου η συνεχής μετακίνηση του, με τις άσχημες κλιματολογικές συνθήκες (ζέστη & υγρασία) του καλοκαιριού που επικρατούν, θα δυσκολέψει στο μέγιστο τον αγαπημένο μας σύντροφο. Ο σκύλος αναγκάζεται μετά την αρχική φέρμα να χαμηλώσει το κεφάλι (όχι όμως να ιχνηλατήσει= κακή συνήθεια ή μειωμένη οσφρητική δύναμη) και να προσπαθήσει να ξαναεντοπίσει το ορτύκι που περπατάει. Πολλές φορές ένα ελάχιστο ρεύμα αέρα που φυσάει ξαφνικά είναι ικανό να βοηθήσει τον φίλο μας στον νέο εντοπισμό του με μια ξαφνική φέρμα. Άρα και εδώ ο αέρας παίζει τον ουσιαστικό ρόλο του.
Οι δυσκολίες του σκύλου φέρμας στη διαχείριση των μυρωδιών
Μπεκάτσα
Στην ορεινή πέρδικα η δυσκολία του σκύλου στον εντοπισμό του κοπαδιού, έγκειται στη καλή φυσική του κατάσταση, ώστε να έχει αναπνοές και να μη κάνει κενά η όσφρησή του, και από το πάθος και τη νοοτροπία του να εξευρευνήσει το βουνό.
Βέβαια τα πράγματα δυσκολεύουν όταν σπάει το κοπάδι και τα πιασμένα (κλαρωμένα) πουλιά «καρφώνονται» κυριολεκτικά ακίνητα στις σφήνες, στα κέδρα, στα κοντοπούρνια, όπου ο σκύλος καλείται μεθοδικά, σαρώνοντας το τόπο, μετριάζοντας τη ταχύτητά του, ν΄ ανακαλύψει αυτά τα «φυτεμένα» πουλιά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ : Οι αγώνες πρακτικού κυνηγιού και οι θηλυκιές σκύλες
Απλά οι συνθήκες του εδάφους ίσως και η θερμοκρασία και η σχετική υγρασία , επειδή επιτρέπουν την ευκολότερη κίνηση του αέρα, ένας «προσεκτικός» σκύλος μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα.
Μπεκάτσα
Η βασική δυσκολία στη διαχείρισή της είναι ο βιότοπος της, όπου λόγω του πυκνού δυσκολεύεται πολύ η κυκλοφορία του αέρα, ανάμεσα στη βλάστηση, καθώς και το πάθος και η αποφασιστικότητα του σκύλου να διασχίσει τα πυκνά. Με συνθήκες σχεδόν απόλυτης άπνοιας ο σκύλος καλείται να διαχειριστεί το απειροελάχιστο ρεύμα αέρα που θα αντιληφθεί και να το αξιοποιήσει. Η μεθοδική έρευνα σε κάθε περίπτωση (η οποία θέλουμε δε θέλουμε διδάσκεται στο κάμπο) και η εμπειρία του, θα τον οδηγήσει στον εντοπισμό της, όπως και στον επανεντοπισμό της, όταν ¨βατραχοπηδάει». Η μνήμη του σκύλου αποθηκεύοντας εικόνες από σημεία που έχει ξανασηκώσει πουλιά (μνήμη κατάλληλων εδαφο-κλιματολογικών συνθηκών) σε συνδυασμό με το μυαλό του , θα τον καθοδηγήσουν στην έρευνα του.
Τέλος το «ανάλαφρο» μπεκατσίνι απαιτεί άριστο χειρισμό του αέρα και την απόλυτη συγκέντρωση του σκύλου, μέσα στα παγωμένα και με πολλές και βαριές μυρωδιές, νερά του βάλτου που βουλιάζει.
Απ΄ όλα τα παραπάνω καταδεικνύεται ότι η κοινή συνισταμένη στη διαχείριση όλων των θηραμάτων είναι η αποτελεσματική χρήση του αέρα, η οποία δυσκολεύει και εξειδικεύεται ανάλογα με το τερρέν και τις συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας που επικρατούν.
Σπήλιος Καρμίρης για το iHunt.gr
