Κατά τους μήνες της κυνηγετικής περιόδου από Σεπτέμβριο έως και Φεβρουάριο έχω πλέον αποδεχτεί, μετά από 10 χρόνια γάμου, ότι θα εκπροσωπώ μόνη την οικογένειά μου στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις. Μερικές φορές όταν είμαι παρέα με τους καλούς μου φίλους ομολογώ ότι περνάω υπέροχα, αλλά τις περισσότερες φορές βρίσκομαι μεταξύ αγνώστων ή απλά γνωστών .
Αντιμετωπίζω λοιπόν τη μοναξιά μου και ενίοτε την πλήξη μου συνομιλώντας ευγενικά με την ομήγυρη μέχρι τη στιγμή που απαντώ, στην ερώτηση που βρίσκεται ο σύζυγος μου, «για κυνήγι».
Εκείνη τη στιγμή με έκδηλο αποτροπιασμό όλοι απορούν «μα πως μπορούν να σκοτώνουν τα καημένα τα ανυπεράσπιστα πουλάκια» για να ακολουθήσει «και τα τρως; εγώ δε θα μπορούσα ποτέ – τη στιγμή πάντα που καταπίνει μία μπουκιά αρνάκι γάλακτος-» και λες και έχει πέσει επάνω μου ο προβολέας της ανάκρισης βρίσκομαι να απολογούμαι για τις συνήθειες του άνδρα μου.
Αναρωτιέμαι πάντα γιατί όταν αναφέρω «κυνήγι» ο νους όλων πηγαίνει στα πουλιά; Επειδή είναι όμορφα εν αντιθέσει π.χ. με τα αγριογούρουνα που δεν ταιριάζουν στην υψηλή αισθητική τους; Τα ψάρια, από την άλλη, δεν είναι αρκετά χαριτωμένα για να δικαιούνται προστασία όταν σπαρταρούν ή η «ευαισθησία» είναι επιλεκτική αναλόγως με τις διατροφικές μας συνήθειες; Και αν είσαι κρεατοφάγος ποια η διαφορά ενός λαγού από ένα κουνελάκι; Στιφάδο το ένα με καθαρό χωρίς λίπος κρέας, στιφάδο και το άλλο ταϊσμένο με μεταλλαγμένα. Αν τώρα χρειαζόταν για να φάω κρέας να πρέπει εγώ προσωπικά να σφάξω αρνάκι ή κοτούλα θα ζούσα αποκλειστικά και αδιαπραγμάτευτα με χόρτα. Πόσοι μπορούν να πουν το ίδιο;
Αυτές οι σκέψεις περνούν πάντα στο δευτερόλεπτο από το μυαλό μου, αλλά συνήθως το μόνο που αναφέρω με κατηγορηματικό τρόπο είναι ότι:
Το κυνήγι δεν είναι έγκλημα. Επιτρέπεται από το νόμο (επιπλέον δε γνωρίζω, εκτός από 2 χώρες της Αφρικής, να υπάρχει πουθενά στον κόσμο καθολική απαγόρευση του κυνηγιού) και διέπεται από κανόνες. Ο κυνηγός πληρώνει στο κράτος για να μπορεί να κυνηγάει και να περιφρουρείται το δάσος. Άλλωστε το κυνήγι είναι η μοναδική δραστηριότητα που προϋποθέτει ένα εύρωστο και βιώσιμο περιβάλλον για να παράγει θήραμα. Ας αναζητήσουν καλύτερα τους εχθρούς της άγριας πανίδας στους καταπατητές δασικών εκτάσεων με τα αυθαίρετα σπίτια με πισίνα (κυρίως φοροδιαφεύγοντες – η «κακιούλα» της ημέρας), τις ασύστολες ιδιωτικές γεωτρήσεις, τα απόβλητα και … ο κατάλογος είναι μακρύς και όλοι συμμέτοχοι…
Και έτσι κλείνει η συζήτηση. Βέβαια έχω πάντα το περιθώριο να πω ότι ο άνδρας μου απουσιάζει σε ταξίδι εργασίας και να αποφύγω αυτές τις ¨φιλικές¨ διενέξεις, αλλά ούτε ψέματα έχω μάθει να λέω, ούτε ντρέπομαι να πω ότι ο άνδρας μου είναι κυνηγός.
Μερικές επισημάνσεις τις οποίες όμως θεωρώ απαραίτητες:
- Ζούμε στην πρωτεύουσα όπου οι περισσότεροι έχουμε αποξενωθεί από τη φύση
- Αν ποτέ συναντήσω άτομο που δεν τρώει ζώα, ψάρια κλπ και επίσης δεν τα «φοράει» θα έχει τον απόλυτο σεβασμό μου
- Αντιστρέφομαι κάθε είδους αλαζονική επίδειξη των θηραμάτων (πέραν αναμνηστικών φωτογραφιών για προσωπική χρήση του κυνηγού) και κάθε είδους ταρίχευση.
- Οι κυνηγοί που εξολοθρεύουν ότι κινείται σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή είναι απλώς ηλίθιοι, αρνούμαι να ασχοληθώ, και ας τους αποβάλλουν από την τάξη τους οι συνάδελφοι τους.
Έτσι λοιπόν, φίλοι κυνηγοί, πρέπει να γνωρίζετε ότι όταν εσείς κυνηγάτε ανέμελοι στα βουνά και τα χωράφια σας, κάπου πιο μακριά δίνουμε και εμείς μία ακόμη μάχη υπερασπιζόμενοι το δικό σας δικαίωμα για κυνήγι.
Για το λόγο αυτό δεν αξίζουμε τουλάχιστον μία επιπλέον θερμή αγκαλιά;;
Η γυναίκα του κυνηγού
