Το κυνήγι δεν είναι χόμπι. Δεν είναι διασκέδαση για τα Σαββατοκύριακα ή ένα τρόπαιο για τα social media. Είναι τρόπος ζωής — μια φιλοσοφία που πηγάζει από τον σεβασμό για τη φύση, τον χρόνο και την αναμονή. Από την πρώτη ανατριχίλα του ξυπνήματος όταν όλα γύρω είναι σκοτεινά, μέχρι το μεσημέρι που στρώνεται το τραπέζι με τον μεζέ, το κρασί και τα πειράγματα, το κυνήγι είναι μια σιωπηλή επιστροφή στις ρίζες μας.
Κι όμως, ολοένα και λιγότεροι νέοι το ακολουθούν. Γιατί;
Όταν η πόλη καταπίνει την ύπαιθρο
Η πιο εμφανής αιτία είναι η αστικοποίηση. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συγκεντρώνεται πια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εκεί, η επαφή με τη φύση περιορίζεται σε πάρκα, εφαρμογές στο κινητό και ταξίδια δύο φορές τον χρόνο. Το παιδί που μεγαλώνει σε διαμέρισμα δύσκολα θα γνωρίσει την ηρεμία του δάσους, το περπάτημα με τον παππού στο βουνό, την αίσθηση του χώματος, το άκουσμα των πουλιών πριν ξημερώσει.
Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται και μαζί της σβήνει μια ολόκληρη κουλτούρα. Το κυνήγι δεν μεταφέρεται πια από γενιά σε γενιά με φυσικό τρόπο. Δεν είναι παρόν στην καθημερινή κουβέντα, δεν υπάρχει στο βιωμένο παράδειγμα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ : Γ΄ΚΟΠ : Ενίσχυση του πληθυσμού της ορεινής πέρδικας…VIDEO
Ο κόσμος βιάζεται. Το κυνήγι όχι.
Σήμερα, όλα κινούνται με ταχύτητα: εργασία, επικοινωνία, διατροφή, ψυχαγωγία, ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις. Μια διαρκής βιασύνη διαμορφώνει τις ζωές μας — να προλάβουμε, να φτάσουμε, να καταναλώσουμε. Ζητάμε τα πάντα εδώ και τώρα. Η τεχνολογία ενισχύει αυτή την αίσθηση: άμεσες απαντήσεις, ασταμάτητες ειδοποιήσεις, κάθε ενόχληση “λύνεται” με ένα κουμπί ή ένα χάπι.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το κυνήγι μοιάζει παράταιρο. Ζητά υπομονή, σιωπή, αναμονή. Δεν σου υπόσχεται τίποτα. Μπορεί να φύγεις με άδεια χέρια, αλλά γεμάτη ψυχή. Είναι μια πράξη επιβράδυνσης, σχεδόν αντικοινωνική με τα κριτήρια της εποχής. Στο βουνό δεν υπάρχει Wi-Fi, ούτε ειδοποιήσεις. Υπάρχει ο ήχος των φύλλων, η ανάσα του σκύλου, η προσμονή, και τελικά η αποδοχή.
Ένα τραπέζι αντί για ένα post
Όταν τελειώσει η εξόρμηση, η πιο πολύτιμη στιγμή είναι το τραπέζι. Όχι γιατί “πέτυχε” το κυνήγι, αλλά γιατί πέτυχε η μέρα. Ο μεζές, το κρασί, τα πειράγματα, οι ιστορίες που ειπώθηκαν και ξαναειπώθηκαν, είναι η ουσία του κυνηγίου — η συντροφικότητα, η συνέχεια.
Σε μια κοινωνία όπου τα πάντα γίνονται για επίδειξη, η παρέα γύρω από το τραπέζι είναι μια ήσυχη νίκη. Δεν χρειάζεται να τη μοιραστείς online. Την κρατάς μέσα σου, όπως κρατάς και τις εικόνες του πρωινού που δεν απαθανατίστηκαν ποτέ, αλλά δεν θα ξεχαστούν.
Το κυνήγι ως φροντίδα και επιστροφή
Σε έναν κόσμο όπου όλοι αναζητούν τη γρήγορη λύση, την άμεση ανακούφιση, το κυνήγι είναι αντίδοτο. Δεν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα με το πάτημα ενός κουμπιού. Σε φέρνει σε επαφή με τη δυσκολία, την αβεβαιότητα, το κρύο, την κούραση — και τελικά, με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι για αυτό. Δεν είναι για όλους. Αλλά για εκείνους που το νιώθουν, που το καταλαβαίνουν βαθιά, το κυνήγι είναι η πιο αυθεντική σύνδεση με το φυσικό περιβάλλον και τον ρυθμό του. Και ίσως, είναι και το τελευταίο πράγμα που μας μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να τα προλαβαίνουμε όλα. Μερικές φορές, αρκεί να είμαστε παρόντες.
Κυνηγός Εν Τάξει
