Ξεκίνησα το κυνήγι όπως οι περισσότεροι με τον πατέρα μου, τον οποίο από δέκα χρονών, ακολουθούσα τακτικά στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Όταν τέλειωνε η περίοδος για τα αγριογούρουνα, κυνηγούσαμε συχνά και φάσσες, τσίχλες ή παπιά, διαδικασία η οποία με ενθουσίαζε περισσότερο τότε. Φίλους ή συγγενείς φερματζήδες, δεν είχαμε, με αποτέλεσμα το κυνήγι με σκύλο φέρμας να είναι μέχρι πριν από 3 χρόνια το μόνο στο οποίο δεν είχα «εντρυφήσει».
Το γεγονός πως στην πρώτη έξοδο για ορτύκια τον Αύγουστο του 2006 , είχα πάρει μαζί 7αρια διασποράς, δείχνει και τη σχέση μου με το «άθλημα» τον καιρό εκείνο. Με τις πρώτες εξόδους, ενθουσιάστηκα γρήγορα. Το περπάτημα σε όμορφες συνθήκες, το ξάφνιασμα από το πέταγμα των ορτυκιών, η επαφή με τα σκυλιά και η παρατήρηση των κινήσεών τους , με αποκορύφωμα τη στιγμή της ακινητοποίησης μπροστά στο θήραμα αποτέλεσαν τους βασικούς λόγους.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 2006, αποφάσισα να αγοράσω τον πρώτο μου σκύλο, ένα αρσενικό κούρτσχααρ δύο μηνών τον οποίο ονόμασα Μπακ. Γνωρίζοντας ελάχιστα πράγματα για την εκπαίδευση του, προσπάθησα μεταξύ άλλων να δω με διάφορους τρόπους αν είχε το ένστικτο της φέρμας (φτερά από μπεκάτσες δεμένα με πετονιά σε κλαδιά κλπ). Τα αρνητικά αποτελέσματα στο παραπάνω πείραμα σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο μπακ δεν έδειχνε την εγρήγορση που έβλεπα σε άλλα σκυλιά, είχαν σαν συνέπεια να προβληματιστώ κάπως για το αν τελικά θα κυνηγούσε στο μέλλον.
Την πρώτη χρονιά (2006 – 2007), βγήκαμε μόνο 2 φορές στις μπεκάτσες στα τέλη Φλεβάρη που ήταν περίπου 7 μηνών. Μία μπεκάτσα που χτυπήσαμε τότε δε φάνηκε να τον συγκινεί ιδιαίτερα επιβεβαιώνοντας τους αρχικούς φόβους.
Με δεδομένο όμως το ρητό «τα αγαθά κόποις κτώνται», και αντιλαμβανόμενος την ευθύνη που είχα για τον παιχνιδιάρη σκύλο μου, ενδεχόμενο αντικατάστασής του δεν υπήρξε ποτέ.
Τη δεύτερη χρονιά (2007 – 2008), δεν είχα αρκετό χρόνο για κυνήγι λόγω υποχρεώσεων. Κάναμε περίπου 20 εξόδους στα ορτύκια και καμιά δεκαριά στις μπεκάτσες. Έτυχαν μέρες που βρήκαμε και χτυπήσαμε αρκετά ορτύκια, αλλά ούτε ένα από αυτά φερμαριστό. Το φαινόμενο συνεχίστηκε και το μόνο που άλλαξε ήταν η θηραματοφορία, το λεγόμενο απορτ. Σιγά-σιγά ο μπακ άρχισε να εντοπίζει με ευκολία τα χτυπημένα πουλιά γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Κατά την τελευταία έξοδο του Σεπτέμβρη του 2007 για ορτύκια έκανε και την πρώτη του φέρμα . Στις μπεκάτσες αργότερα άρχισε δειλά-δειλά να ανοίγεται στην έρευνα και αν και οι συναντήσεις ήταν λίγες, έβρισκε κι εκεί γρήγορα τα χτυπημένα πουλιά, με αποτέλεσμα να αρχίσω να βασίζομαι περισσότερο πάνω του στο κυνήγι. Τη χρονιά που πέρασε, υπήρχε και ο χρόνος και η διάθεση. Ξεκινήσαμε εκπαιδευτικά από αρχές Αυγούστου μαζί με ένα φίλο το Θόδωρο, που είχε ένα νεαρό αλλά έμπειρο σεττερ . Αν και ο μπακ έδειχνε να έχει επαφή με τα ορτύκια, δεν έκανε πάλι καμία φέρμα και η συμπεριφορά του ήταν σχετικά νωχελική μέχρι που πήγαμε στα περάσματα της Χαλκιδικής. Εκεί, από την πρώτη μέρα φάνηκε ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει και απόλαυσα την αποκορύφωση της έρευνας του αρκετές φορές. Βρήκα σχετικά εύκολα μέρος στο οποίο δεν πηγαίνανε άλλοι κυνηγοί και η εξέλιξη ήταν τέτοια που σύντομα σταμάτησα να ρίχνω σε ορτύκια που σηκωνόντουσαν αφερμάριστα. Μετά από τα σημαντικά «μαθήματα» που πήραμε κυνηγός και σκύλος στη Χαλκιδική, επιστρέψαμε στα ντόπια ορτύκια της Βέροιας με αισθητά καλύτερες επιδόσεις και άρχισα σιγά-σιγά για πρώτη φορά να περιμένω με αγωνία τις μπεκάτσες του Νοέμβρη. Έμπειροι κυνηγοί που γνώριζα λέγανε πως μόνο από τη συμπεριφορά του σκύλου στο πυκνό θα μπορούσα να σιγουρευτώ για τις ικανότητές του. Και δεν έπεσαν έξω!
Σύμφωνα με το αντίγραφο του ερωτηματολογίου «Άρτεμις» που κράτησα για προσωπική χρήση, τη χρονιά που πέρασε πραγματοποιήσαμε 74 εξόδους αποκλειστικά για μπεκάτσες. Σηκώσαμε συνολικά 173 πουλιά από τα οποία περισσότερα από τα μισά φερμαριστά, και χτυπήσαμε μαζί με ένα φίλο, το Νίκο (που ερχόταν χωρίς σκύλο παρέα τους τελευταίους 2 μήνες) 49. Η επίδραση άλλων κυνηγών και σκύλων στο μπακ περιορίστηκε στο ελάχιστο και το τεστ του πυκνού το περάσαμε αμφότεροι με επιτυχία. Η εξέλιξη του μπακ ήταν τέτοια που αγόρασα και beeper, (το οποίο είναι ρυθμισμένο να λειτουργεί μόνο στη φέρμα και σε πολύ μικρή ένταση). Ενδεικτικό της ικανοποίησης που ένοιωσα κυνηγώντας ορτύκια και μπεκάτσες, είναι το γεγονός πως οι έξοδοι για φάσσες και παπιά (που μέχρι πέρυσι αποτελούσαν τα μόνα θηράματα που κυνηγούσα), περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Στις πέρδικες κάναμε μόνο δύο εξόδους οπού κι εκεί ο μπακ έκανε σωστά τη δουλειά του μόνο που οι πέρδικες που σηκώσαμε στο 1400μ, ήταν … πεδινές και έτσι δε σήκωσα το όπλο.
Σήμερα, νοιώθω ιδιαίτερη ικανοποίηση και χαρά με την τροπή που πήραν τα πράγματα σχετικά με το είδος κυνηγιού που επέλεξα. Μέσα από τη διαδικασία του κυνηγιού με σκύλο φέρμας βίωσα μεταξύ άλλων:
1. Την ευφυΐα αυτού του θαυμάσιου είδους που λέγεται μπεκάτσα που εκφράζεται μέσα από τις επιλογές και τις απρόβλεπτες αντιδράσεις της (που δεν κωδικοποιούνται όπως συμβαίνει με τα περισσότερα άλλα είδη). Πολλές φορές θεώρησα «σίγουρο» ένα πουλί χωρίς τελικά να μου δώσει ούτε τη δυνατότητα βολής. Αντί εκνευρισμού όμως ή απογοήτευσης, ένοιωθα περίεργη χαρά και υποκλινόμουν στην εξυπνάδα της «βασίλισσας» του δάσους, θαυμάζοντας τις ικανότητές της που υπερτερούσαν των δικών μου.
2. Το φτερούγισμα της ψυχής που προκαλεί στον κυνηγό το φτερούγισμα της μπεκάτσας όταν σηκώνεται, το οποίο πραγματικά δε δύναμαι να εξηγήσω σε κάποιον που δεν το ’χει ζήσει.
3. Την περεταίρω καλλιέργεια των ενστίκτων και όξυνση των αισθήσεων που αναπτύχθηκαν στους ανθρώπους με την πάροδο του χρόνου μέσα από διαδικασίες όπως το κυνήγι και τώρα τείνουν να εξαλειφθούν με τη ζωή στην πόλη.
4. Τα όμορφα μέρη στα οποία μας οδηγεί το κυνήγι της μπεκάτσας, αλλά και του ορτυκιού.
5. Την επαφή με το μπακ και την ικανοποίηση να τον βλέπω από εκπαιδευόμενο να γίνεται εκπαιδευτής μου, στο κυνήγι και όσα βιώνουμε μέσα απ’ αυτό.
6. Το θαυμασμό κάθε φορά που τον έβλεπα να σηκώνει το κεφάλι ψηλά και να κατευθύνεται με ακρίβεια προς μία μπεκάτσα που μύρισε από αποστάσεις που κάποιες φορές ξεπερνούσαν τα 100μ.
7. Το γεγονός πως έγινα σωστότερος σαν κυνηγός και απολαμβάνω ακόμη περισσότερο τη διαδικασία χωρίς να με επηρεάζει τόσο το αποτέλεσμα, δηλαδή η κάρπωση.
8. Το γεγονός πως κυνήγησα με αλληλεπίθετο δίκαννο αντί για καραμπίνα και πρώτη χρονιά δεν άφησα ούτε έναν κάλυκα στο περιβάλλον. Τα φυσίγγια που έριξα, ήταν αισθητά λιγότερα σε σχέση με άλλες χρονιές, χωρίς όμως να είναι λιγότερη η ικανοποίηση μου. Το αντίθετο.
9. Το γεγονός πως το κυνήγι με σκύλο φέρμας μπορεί να γίνει (και μάλιστα πιο αποδοτικό) με την παρέα κάποιου φίλου. Η συγκίνηση και η χαρά που ένοιωθα αυξάνονταν κάθε φορά που τη μοιραζόμουν με κάποιον άλλο εν τη γενέσει τους και όχι αργότερα σε συζητήσεις τύπου καφενείου.
10. Το θαυμασμό για την πολύπαθη Ελληνική φύση, η οποία κρύβει μέσα της ατέλειωτους θησαυρούς, παρά τη δική μας τάση να τους καταστρέψουμε, σκόπιμα ή από άγνοια.
Σαν επίλογο και με δεδομένη τη σχετική πείρα που απέκτησα τα τελευταία δυόμισι χρόνια στην ανατροφή κυνηγετικού σκύλου, εκφράζω μέσα από αυτό το κείμενο την αντίθεσή μου στα φαινόμενα βίας, εγκατάλειψης, αδιαφορίας και ελλιπούς φροντίδας που χαρακτηρίζουν πολλούς κυνηγούς σε σχέση με τα σκυλιά τους. Όπως κι εμείς, έτσι και οι τετράποδοι φίλοι μας μπορούν να αποδώσουν υπό συγκε- κριμένες συνθήκες. Χρειάζεται μόνο λίγη (ε, καμιά φορά και πολλή) υπομονή και κατανόηση. Η υγιεινή και η προστασία από τα καιρικά φαινόμενα στους χώρους διαβίωσης, ένα πιάτο φαί και μία έστω μικρή βόλτα σε καθημερινή βάση που πρέπει να τους παρέχουμε, είναι πολύ λιγότερα από την αφοσίωση και τη χαρά που μας προσφέρουν αυθόρμητα τα σκυλιά μας στο κυνήγι ή και οπουδήποτε αλλού.
Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον Αποστόλη Κοκκαλιάρη, με τον οποίο έκανα τα «πρώτα βήματα στο κυνήγι με σκύλο φέρμας» και ο οποίος μέχρι και σήμερα φιλοξενεί το μπακ σε δικό του χώρο, καταλληλότερο από το διαμέρισμά μου.
