Σύμφωνα με τη μυθολογία μας, ο Άδωνις αγαπούσε ιδιαίτερα το κυνήγι. Ο Ακάμας ήταν ο αγαπημένος του κυνηγότοπος. Στην περιοχή Σμυγιές μάλιστα στον Ακάμα, έναν εξαιρετικό κυνηγότοπο, «έσμιγε» -εξού και η ονομασία- με τη θεά Αφροδίτη. Σε άλλες αναφορές βρίσκουμε τον Άδωνη να τραυματίζεται θανάσιμα από αγριογούρουνο σε μια κυνηγετική του εξόρμηση κάπου στο αρχαίο Ιδάλιον.
Εικόνα 1
Εικ. 1 Ακόμη μια απόδειξη ότι το κυνήγι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία και τον πολιτισμό της Κύπρου αποτελεί το ψηφιδωτό που βρέθηκε στο χωριό Αργάκα της Επαρχίας Πάφου, το οποίο απεικονίζει έναν κυνηγετικό σκύλο, παρόμοιο με τον Κρητικό Ιχνηλάτη, να έχει στα πόδια του ένα περδίκι. Στο ψηφιδωτό βρίσκουμε και την επιγραφή «Θηρία Καλή» που σημαίνει καλό κυνήγι.
Εικόνα 2
Εικ. 2 Άδεια Κυνηγίου που εκδόθηκε το 1897 στον Χατζηνικόλα του Χατζηβασίλη από τη Βατυλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Βατυλή είναι ένα από τα χωριά όπου οργανώθηκε από τους κατοίκους, λόγω του πάθους τους για το άθλημα του κυνηγίου, ένας από τους αρχαιότερους κυνηγετικούς Συλλόγους. Οι Βατυλιώτες, φανατικοί κυνηγοί είναι οι πρώτοι που θεμελίωσαν, το άθλημα αυτό, ως παράδοση.
Είκονα 3
Εικ.3 Το πίσω μέρος της άδειας όπου φαίνονται οι νόμοι της εποχής καθώς και τα επιτρεπόμενα θηρεύσιμα είδη, στην Ελληνική και Αρχαία Τουρκική γλώσσα. Ορισμένα από τα θηρεύσιμα είδη της τότε εποχής ήταν το ελάφι, το αγρινό οι πουρτάλες κ.λ.π
Ενδείξεις επίσης έχουμε και για το ότι η διαχείριση του κυνηγιού έχει τις ρίζες της παλιά, πολύ παλιά. Ευρήματα και μαρτυρίες αρχαιολόγων αναφέρουν ότι στους οικισμούς του βασιλείου της Αμαθούντας καθώς και σε άλλα βασίλεια, επιτρεπόταν η θήρα μόνο των αρσενικών ελαφιών, ενώ τα θηλυκά ελάφια προστατεύονταν για σκοπούς αναπαραγωγής.
Άλλη μια απόδειξη για το ότι το κυνήγι είχε από τα αρχαία χρόνια τους δικούς του κανόνες και τη δική του νομοθεσία, μας δίνει η άδεια κυνηγίου που εκδόθηκε το 1897 και στην οποίαν αναγράφονται τόσο οι νόμοι της εποχής όσο και τα επιτρεπόμενα θηρεύσιμα είδη. Ορισμένα μάλιστα από τα θηρεύσιμα είδη της τότε εποχής ήταν το ελάφι, το αγρινό οι πουρτάλες κ.α.
Η μυθολογία λοιπόν αλλά και οι θρύλοι της Κύπρου επιβεβαιώνουν τη στενή σύνδεση των κατοίκων του νησιού με το κυνήγι που αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, κομμάτι του πολιτισμού μας. Του λόγου το αληθές αποδεικνύει και ο μεγάλος
αριθμός ενεργών αθλητών κυνηγών στην Κύπρο, ένα ποσοστό σε αναλογία πληθυσμού, που ίσως να είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Επιπλέον, το άθλημα του κυνηγιού στην Κύπρο έχει τον μεγαλύτερο αριθμό ενεργών αθλητών, σε ευρύ φάσμα ηλικιών, από οποιοδήποτε άλλο σπορ. Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε, ότι το κυνήγι για τους Κύπριους είναι τρόπος ζωής.
Τελειώνοντας, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τα προβλήματα -και είναι αρκετά- που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει το κυνήγι ως άθλημα στην Κύπρο. Τα κυριότερα από αυτά είναι:
1. Καταστροφή βιοτόπων: χρόνο με το χρόνο οι βιότοποι μικραίνουν, λιγοστεύουν. Μαζί τους λιγοστεύουν και οι πληθυσμοί των διαφόρων ειδών. ∆ύο από τους σοβαρότερους παράγοντες καταστροφής των βιοτόπων είναι η μεγάλη τουριστική και οικιστική ανάπτυξη και η συνεχής οδοποιία.
2. Αστυφιλία: η συνεχής μετακίνηση του πληθυσμού στις πόλεις από την ύπαιθρο και τα χωριά είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφτούν οι γεωργικές καλλιέργειες που αποτελούσαν πηγή καλής ποιότητας τροφής για την άγρια ζωή.
3. Πολέμιοι του κυνηγιού: οι νεότεροι δεν έχουν σήμερα τους δεσμούς που είχαν οι παλαιότεροι με τη γη ̇ πιστεύουν ότι το φαγητό μας βρίσκεται στις υπεραγορές και τα ταχυφαγεία. Ως αποτέλεσμα, έχουν αναπτύξει υπερευαισθησίες για τα δικαιώματα των ζώων και ασκούν πιέσεις για απαγόρευση του κυνηγιού.
4. Λαθροθήρες και ασυνείδητοι κυνηγοί: οι κάποιοι, λίγοι στον αριθμό, «κακοί» κυνηγοί, αμαυρώνουν το όνομα του αθλητή κυνηγού και γίνονται η αφορμή και η αιτία για να ασκηθούν αυξημένες πιέσεις για απαγόρευση του κυνηγιού.
Σημαντικοί παράγοντες που θα συμβάλουν στο να αποτραπεί η καταστροφική επίδραση αυτών των παραγόντων στο άθλημα του κυνηγιού είναι η νομιμότητα και η ευσυνειδησία που πρέπει να επιδεικνύει κάθε κυνηγός στις εξορμήσεις του.
Το σωστό κυνήγι και η διατήρησή του μέσα στο χρόνο είναι αποτέλεσμα σωστής αντιμετώπισης που κατ’ ουδένα λόγο δεν εξαρτάται από το αν ο αθλητής κυνηγός πέτυχε ή δεν πέτυχε τον ανώτατο αριθμό θηραμάτων (Quota), χτύπησε ή δε χτύπησε θήραμα ή αν τελικά αυτό που του προέκυψε ήταν απλώς ένας περίπατος στη φύση. Ο αθλητής κυνηγός θα πρέπει να απολαμβάνει το κυνήγι στο πλαίσιο των κανονισμών που το διέπουν.
Η κυνηγετική εμπειρία είναι πηγή εσωτερικού πλούτου. Η επιστροφή από μια κυνηγετική εξόρμηση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, πρέπει να βρίσκει τον κυνηγό περήφανο για μια επιπλέον εμπειρία που απέκτησε. Όπως περήφανος πρέπει να είναι ο κυνηγός αφού μπορεί ακόμα να βρίσκει ήσυχους βιότοπους για να εξορμά, βιότοπους όπου το θήραμα έχει τη δυνατότητα και μπορεί να αναπαραχθεί.
Ο αθλητής κυνηγός καθόλου δεν υπολογίζει το χρηματικό κόστος, τον κόπο και το χρόνο που σπαταλά για να καρπωθεί ένα θήραμα ή, έστω, για να έχει απλώς την ευκαιρία να το κυνηγήσει. Η ευχαρίστηση που έχει ένας κυνηγός από το κυνήγι, δεν μπορεί να μετρηθεί σε χρήμα. Τα οφέλη που αποκομίζει ο κυνηγός είναι συναισθηματικής, φυσικής και, μερικές φορές, πνευματικής αξίας. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι κύπριοι κυνηγοί αναλώνουν χιλιάδες ανθρωπομέρες κάθε χρόνο για το κυνήγι. Έχουν μάλιστα αποδείξει ότι για να στηρίξουν το αγαπημένο τους άθλημα, δε φείδονται ούτε κόπων ούτε χρημάτων.
Η ορθή και συνετή διαχείριση, η διατήρηση και η προστασία της άγριας ζωής είναι οι παράγοντες που θα εξασφαλίσουν ευοίωνες προοπτικές για το κυνήγι., ώστε να μπορέσουν οι κύπριοι κυνηγοί να κληροδοτήσουν, σε σωστές βάσεις, το άθλημα στις επόμενες γενιές.
