1,1K
Η Δυτική Μακεδονία από τα αρχαία χρόνια αποκαλούνταν η χώρα των λιμνών. Σήμερα οι λίμνες της έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο, με την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων στον ποταμό Αλιάκμονα, τα οποία δημιούργησαν μεγάλα τεχνικά υδάτινα οικοσυστήματα.
Με τόση πληθώρα λιμναίων οικοσυστημάτων και με τους πολλούς ποταμούς της περιοχής που τροφοδοτούνται από τους ορεινούς όγκους, θα περιμέναμε να είναι ένας κυνηγετικός παράδεισος για το κυνήγι των υδροβίων. Ομως είναι από τις περιοχές με τον μικρότερο αριθμό κυνηγών υδροβίων.
Η παραδοξότητα αυτή, στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» όχι μόνο δικαιολογείται, αλλά είναι νομοθετημένη κιόλας, με την αντίστοιχη φυσικά υπέροχη παραδοξότητα που διέπει την ελληνική νομοθεσία.
Για λόγους που δεν μπορούν να ερμηνευτούν σε πλαίσιο επιστημονικό, δημοκρατίας και συμμετοχής, δικαιωμάτων και συνηθειών των τοπικών κοινωνιών κ.λπ., το κυνήγι είναι μια απαγορευμένη δραστηριότητα σε όλες τα μεγάλες λίμνες της περιοχής.
Ενώ σε όλες τις πολιτισμένες χώρες Ανατολής και Δύσης το κυνήγι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των κατοίκων στις παραλίμνιες περιοχές, στην ελληνική «χώρα των λιμνών» οι κυνηγοί και το κυνήγι έχουν τεθεί σε διωγμό, με τον φανατισμό
που μόνο οι μάγισσες στον Μεσαίωνα είχαν αντιμετωπίσει.
Συνοδό μέτρο…
Περίεργες αντιλήψεις περί προστασίας και ανάπτυξης που έχουν καταφέρει οι διάφορες ΜΚΟ να εμφυτεύσουν σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής διοίκησης, οδηγούν υπηρεσίες και φορείς να προτείνουν σε κάθε περίπτωση την «απαγόρευση της θήρας» ως το πρώτο μέτρο περιβαλλοντικής προστασίας.
Ακόμη και σε μικρές λιμνούλες άρδευσης με έκταση ένα-δύο στρέμματα που κατασκευάζονται στην κοίτη μικρών ρεμάτων, προτείνονται από αρμόδιες – αναρμόδιες υπηρεσίες να επιβάλλονται απαγορεύσεις θήρας ως συνοδό μέτρο κατά την έγκριση των… περιβαλλοντικών όρων του έργου.
Χωρίς καμιά αιτιολόγηση επιστημονική, χωρίς καμιά συζήτηση με τους κυνηγούς-χρήστες, άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τη φύση και την άγρια ζωή με την αποστειρωμένη ματιά των γραφείων, θεωρούν καθήκον τους να εξορίσουν τους κυνηγούς από τις λίμνες και τα ποτάμια της περιοχής.
Η Λίμνη της Καστοριάς πέρα από την υπέροχη ομορφιά της, διαθέτει και μια μεγάλη ποικιλία από ενδημικό πληθυσμό υδροβίων, που αναπαράγονται στους καλαμώνες της λίμνης.
Πρασινοκέφαλες, κυνηγόπαπιες, φαλαρίδες και πολλά άλλα θηραματικά είδη κολυμπούν σε μεγάλα κοπάδια δίπλα στα γραφεία του Κυνηγετικού Συλλόγου, με την ασφάλεια που τους προσφέρει το καταφύγιό τους.
Πρασινοκέφαλες, κυνηγόπαπιες, φαλαρίδες και πολλά άλλα θηραματικά είδη κολυμπούν σε μεγάλα κοπάδια δίπλα στα γραφεία του Κυνηγετικού Συλλόγου.
Τα παλαιότερα χρόνια το κυνήγι επιτρεπόταν φυσικά στη λίμνη.
Οι κυνηγοί της πόλης βγαίνοντας λίγο έξω από το σπίτι τους με τις βάρκες ή και περπατώντας στους καλαμώνες, «μάζευαν» το μερτικό τους από αυτό που σήμερα αποτελεί απαγορευμένο καρπό.
Και αν η επέκταση του οικιστικού ιστού απαγόρευσε ουσιαστικά το κυνήγι στις γύρω από την πόλη περιοχές, καθώς μεταβάλλονταν σε αστικό περιβάλλον, η θεσμοθέτηση των προστατευόμενων περιοχών (Natoura, KAZ, EΖΠ κ.λπ.) ήρθε να δημιουργήσει ζώνες απαγόρευσης κυνηγιού για όλη την έκταση της λίμνης και της παραλίμνιας ζώνης.
Η μόνη περιοχή της χώρας που δεν έχει διέξοδο σε θάλασσα, όμως περιλαμβάνει 231 τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφανειακών υδάτων
Κανείς ποτέ δεν έλαβε υπόψη του τους κυνηγούς της περιοχής που στερήθηκαν τη δυνατότητα να κυνηγήσουν παπιά, όπως γινόταν για αιώνες, μέχρι που ανακαλύφθηκε η χρησιμότητα της προστασία της φύσης από τους επαγγελματίες της.
Ακόμη και σε μία λίμνη όπως της Καστοριάς, με μεγάλες παραλίμνιες εκτάσεις να είναι κατοικημένες περιοχές, θα μπορούσαν να υπάρχουν θεσμοθετημένες ζώνες κυνηγιού των υδροβίων στους καλαμώνες που είναι χιλιόμετρα μακριά από τα παραλίμνια χωριά και τις πόλεις.
Οταν όμως οι σοφοί μας απαγορεύουν το κυνήγι σε λίμνες όπως στη Χειμαδίτιδα που δεν έχει κανένα χωριό στην όχθη της, το να περιμένουμε άλλη αντιμετώπιση για μια λίμνη όπως της Καστοριάς είναι μάλλον μια ουτοπία για τη χώρα μας.
Τουρισμός…
Το κυνήγι των υδροβίων θα μπορούσε να αποτελέσει έναν σημαντικό μοχλό για την ανάπτυξη του εσωτερικού τουρισμού της περιοχής των λιμνών που είναι η Δυτική Μακεδονία.
Η μόνη περιοχή της χώρας που δεν έχει διέξοδο σε θάλασσα, όμως περιλαμβάνει 231 τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφανειακών υδάτων, στερείται τη δυνατότητα να αναπτύξει τον θηραματικό πλούτο των λιμνών της, εν ονόματι του στείρας αντικυνηγετικής υστερίας που έχει αναχθεί σε πρώτιστο καθήκον για κάθε περιβαλλοντική ΜΚΟ που θέλει να αποδείξει την ευαισθησία της για το περιβάλλον.
Ολες οι φυσικές λίμνες (δηλαδή το 100% της επιφάνειας) με τις παραλίμνιες εκτάσεις τους και τους καλαμώνες έχουν ενταχθεί στο δίκτυο NATURA και φυσικά όπως γίνεται μόνο στην Ελλάδα, το κυνήγι έχει απαγορευθεί.
Για την ώρα μπορούμε να βλέπουμε μόνο τις αγριόπαπιες στις πτήσεις τους πάνω από τις λίμνες της περιοχής και να αναρωτιόμαστε ως κυνηγοί γιατί άραγε δεν μπορούμε να κυνηγήσουμε αγριόπαπιες στις λίμνες μας, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο.
Εκεί όμως αντιμετωπίζουν τα θέματα του κυνηγιού και τις διαχείρισης των άγριων ζώων και θηραμάτων με επιστημονική σκέψη και όχι με ιδεοληψίες.
Η συμμετοχή των κυνηγών στη διαχείριση των υδάτινων οικοσυστημάτων είναι βασική και βοηθά ώστε να εξισορροπούνται οι πιέσεις γα οικιστική ή γεωργική εκμετάλλευση που μειώνουν τόσο την υδάτινη επιφάνεια όσο και τους καλαμώνες ή τις βαλτώδεις και πλημμυρισμένες εκτάσεις.
Οι κυνηγοί είναι οι πρώτοι άμεσα ενδιαφερόμενοι που θα αγωνίζονταν έξω στο πεδίο για να μη μειωθούν οι υδάτινες εκτάσεις που χρησιμοποιούν ως κυνηγότοπο.
Με απλά μέσα και χωρίς δαπάνες όλες οι μικρές και μεγάλες λίμνες της περιοχής θα μπορούσαν να γίνουν φυσικά εκτροφεία θηραμάτων ώστε να διατηρούν ενεργό έναν μεγάλο αριθμό κυνηγών υδροβίων που θα ήταν οι μόνιμοι φύλακες προστασίας των υδροβιοτόπων.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει να σταματήσει η αντιπαραγωγική τακτική τού «απαγορεύεται» κάθε δραστηριότητα εν ονόματι της προστασίας της φύσης, που έχουν επιβάλει οι διάφορες ΜΚΟ.
Βέβαια όλοι αυτοί οι προστάτες και νομοθέτες φρόντισαν να απαγορεύσουν το κυνήγι, ακόμη και την εκπαίδευση των σκύλων, αλλά να επιτρέπουν τις λατομικές επιχειρήσεις σε περιοχές που είναι ή ονομάζονται προστατευόμενες.
Αυτό είναι ενδεικτικό τού πώς αντιλαμβάνονται την προστασία, τα συμφέροντα, τη διαχείριση και την αειφορική εκμετάλλευση φύσης και πως τελικά κυριαρχεί μόνο η αντικυνηγετική υστερία στη χώρα «όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα» και υπάρχει η αντίστοιχη «βαριά βιομηχανία των περιβαλλοντικών μελετών»…
Η χώρα των λιμνών
Επτά μεγάλες φυσικές λίμνες (Μεγάλη Πρέσπα, Μικρή Πρέσπα, Καστοριάς, Βεγορίτιδα, Ζάζαρη, Χειμαδίτιδα και Πετρών), τρεις μεγάλες τεχνικές λίμνες με υδροηλεκτρικά εργοστάσια (Πολύφυτου, Ιλαρίωνα, Σφηκιάς) και άλλες τουλάχιστον δέκα μικρότερες τεχνικές λίμνες για αρδευτικές ανάγκες, μαζί με όσες είναι σε στάδιο σχεδιασμού και κατασκευής, πραγματικά μπορούν να αποδώσουν ουσία στον εύστοχο χαρακτηρισμό « Η χώρα των λιμνών».
ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Θωμάς Μπατσέλας
