Η μαγεια ενος ντουμπλε στη μπεκατσα

Η περσινή κυνηγετική περίοδος ήταν η πιο φτωχή μπεκατσοχρονιά των τελευταίων ετών για την παρέα μας με τους δύο κυνηγούς και τον έναν σκύλο. Λίγο ο περιορισμένος σχετικά αριθμός πουλιών, λίγο ο χρόνος, και οι συναντήσεις μας με τις «βασίλισσες» έπιασαν το ναδίρ. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτήν τη χειρότερη χρονιά μας, έμελλε να ζήσουμε μία από τις καλύτερες κυνηγετικές μας εξορμήσεις.

 

Ηταν Σάββατο στη μέση του περσινού Δεκέμβρη, όταν βγήκαμε στον κυνηγότοπο κατά τις τρεις το μεσημέρι, ασθμαίνοντες από τις οικογενειακές υποχρεώσεις που λίγο έλειψε να μας ακυρώσουν το κυνήγι. Με το σκοτάδι να πέφτει κατά τις 5.30, είχαμε μόλις 2,5 ώρες στη διάθεσή μας.

 

Η γνωστή διαδρομή που επιλέξαμε χώραγε στα παραπάνω χρονικά περιθώρια. Αυτό που δεν ήταν γνωστό, ήταν αυτό που θα επακολουθούσε.

 

Μετά από ένα δεκάλεπτο έρευνας του Μπακ, συναντήσαμε το πρώτο πουλί σε ένα ρεματάκι μέσα στο δασός.

 

Ο σκύλος φέρμαρε στα 15 μέτρα μπροστά μου και στη συνέχεια ξεκίνησε να έρχεται προς εμένα που έψαχνα να δω την μπεκάτσα στο έδαφος εκστασιασμένος από το θέαμα… Τελικά, πιάνει την απέναντι πλευρά και κοκαλώνει σε μια βελανιδιά με ένα πουρνάρι στη ρίζα της. Ολη η φάση ξετυλίχτηκε μπροστά μου… Σπάνια απόλαυση!

 

Η μπεκάτσα πετάχτηκε ταχύτατα πλάγια, παράλληλα προς το έδαφος στο ένα μέτρο ύψος και η πορεία της ήταν κάθετα δεξιά σε μένα… Αν και ήταν από τις δύσκολες τουφεκιές, σταμάτησε στον αέρα μόλις 4 μέτρα από την απογείωση με την πρώτη τουφεκιά και με μένα να μένω έκπληκτος από τις επιδόσεις μου.

 

 

Μετά από αυτό το πετυχημένο ξεκίνημα, προχωρήσαμε στη διαδρομή μας. Το δεύτερο πουλί εντοπίστηκε στα 400 μέτρα από την πρώτη. Ο Νίκος από το ανοιχτό, εγώ μπαίνω μέσα και βλέπω τον σκύλο να χαμηλώνει μέχρι που σταματά τελείως. Ηθελα ένα πέρασμα από κάτι πυκνά κλαδιά και μετά θα είχα πλήρη ορατότητα. Να περνούσα δηλαδή και μετά ας έκανε ό,τι ήθελε η μπεκάτσα?

 

Το πουλί με άφησε να περάσω και η αγωνία να την προλάβω μετατράπηκε στην πιο ευχάριστη αναμονή. Δε βιαζόμουν πλέον, μόνο απολάμβανα. Στάθηκα ακίνητος στα πέντε μέτρα από τον σκύλο και σε λίγο σηκώθηκε κατακόρυφα, φεύγοντας προς τον Νίκο. Του φωνάζω το γνωστό και εξίσου λάθος «πάνω σου», αλλά ταυτόχρονα ρίχνω και μία πίσω της χωρίς αξιώσεις. Παραδόξως έπεσε ημιθανής στα χέρια του και αν και χάρηκα με τη δεύτερη επιτυχία, δεν μπορώ να πω πως δεν ένιωσα λίγες ενοχές που του πήρα την μπουκιά από το στόμα.

 

 

Είκοσι λεπτά κυνήγι και είχαμε δύο μπεκάτσες στον σάκο και μάλιστα με πολύ όμορφες σκηνές και στις δύο τουφεκιές. Προχωρήσαμε (εγώ ήδη πλήρης) σε ένα ρέμα που όλο μας έφευγε μία μπεκάτσα κι ας είχαμε δοκιμάσει ένα κάρο διαφορετικές στρατηγικές.

 

Λίγα στρέμματα πυκνής βλάστησης και γύρω γύρω γυμνό. Ο Νίκος πήγε από την άλλη που μας έφυγε ατουφέκιστη τις προάλλες κι εγώ παρέμεινα κοντά στον σκύλο να καλύπτω την εκεί μεριά. Μπήκε στο πυκνό ο Μπακ, πιάνει γρήγορα ντόρο και την πάει περπατητή προς τον Νίκο! Αϊντε, λέω, θα πέσει η πρώτη του, μιας και τουφεκάει καλύτερα.

 

Αλλαγή φυσιγγίων

 

Σε λίγο ακούω φτεροκόπημα πολύ δυνατό, περίμενα σε ετοιμότητα αλλά δεν είδα τίποτα, όποτε περιμένω να ακούσω τουφεκιά. Τίποτα… μου είπε ότι του έφυγε αριστερά στο ανοιχτό και μετά χάθηκε πίσω από ένα υψωματάκι. Πάμε προς τα κει και ψάχνουμε τα δύο από τα 3 ύποπτα μέρη αλλά τίποτα, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε για το τρίτο. Δεν ξέρω τι διάολο έγινε εκεί ακριβώς, αλλά ενώ είχα τον Μπακ δεξιά με ντόρο ακούω σπάσιμο κλαδιών αριστερά μου.

 

Γουρούνι σκέφτηκα αμέσως και το λέω στον Νίκο που ήταν ακόμη κοντά. Δύο φορές μας έφυγαν γουρούνια παρά τρίχα σε προηγούμενες εξόδους σε επιτρεπόμενη μέρα και «όποιος κάηκε στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι» που λέει και η παροιμία, οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη αλλάξαμε φυσίγγια. Κάναμε όμως διαφορετικές κινήσεις. Εγώ κράτησα πρώτο το 8άρι και έβαλα μονόβολο στην άλλη κάννη, ενώ ο Νίκος το αντίστροφο στην καραμπίνα, έβαλε πρώτα μονόβολο και άφησε μετά τα ψιλά.

 

Τελικά μετά από σύντομη φέρμα του Μπακ πετάχτηκε με «παφλασμούς» μια μπεκάτσα «να» με το συμπάθιο, μπροστά από τον Νίκο, ο οποίος δεν της έριξε λόγω ακατάλληλου πρώτου φυσιγγίου, ενώ κι εγώ δεν της έριξα εκεί που ήταν βολικά γιατί πετούσε από πάνω του.

Αφού έφυγε στην πλαγιά, της έριξα το μοναδικό οχτάρι κάπου στα τριάντα μέτρα, αλλά αστόχησα. Βρίζαμε την τύχη μας αλλά και εμένα με τις φαντασιώσεις μου για τα γουρούνια.

 

Το πουλί έφυγε προς μια πλαγιά απροσπέλαστη οπότε την αφήσαμε και περάσαμε απέναντι να συνεχίσαμε σε άλλο μέρος όπου πρέπει ο ένας να κάνει έναν γύρο κάπου 200 μέτρα για να βρεθεί πάνω από το ύποπτο σημείο από όπου συνήθως μας φεύγουν. Εγώ έμεινα με τον Μπακ πίσω και περίμενα τον Νίκο να κοντεύει να φτάσει ώστε ξεκινήσουμε κι εμείς. Ομως, το κουδούνι σταμάτησε και άρχισε το μπίπερ…

 

Υπομονετικό το πουλί, ακίνητο, ήμουν έξω στο καθαρό και πλησίασα αργά αργά μιας και ήμουν ήδη σε απόσταση βολής. Εφτασα κάθετα στον σκύλο και περίμενα. Με χώριζαν από τη φέρμα μόνο 10 μέτρα, αλλά δεν μπορούσα να δω τον Μπακ μέσα στο πυκνό. Η μπεκάτσα περπάτησε λίγο, την ακολούθησε ο Μπακ, με αποτέλεσμα να σηκωθεί με φτεροκόπημα τόσο δυνατό που ήταν για ηχογράφηση.

 

Την άκουσα να «λέει» και τα «γαλλικά» της στον σκύλο και παρακολούθησα νοητά την πορεία της στο πυκνό, η οποία ήταν λοξά αριστερά, αλλά δεν βγήκε στο οπτικό μου πεδίο. Ενώ ακόμη περίμενα να τη δω, ακούω ντουμπλέ από τον Νίκο.

«Την έχασα, ντουμπλέ» μου φάνηκε ότι φώναξε αρχικά και ξεκίνησα ήρεμα να πάω προς τα κει να ακούσω τις περιγραφές και αν δεν είχε κάτσει πουθενά κοντά το πουλί να αρχίσω το σχετικό δούλεμα. Στη συνέχεια όμως μου φώναξε να τρέξω και παράλληλα τον ακούω να φωνάζει τον Μπακ.

 

Βγαίνω κι εγώ από την άλλη τρέχοντας και βλέπω τον Μπακ να κάνει τον γύρο του θριάμβου με την μπεκάτσα στο στόμα στο οργωμένο χωράφι, ενώ ο Νίκος περιμένει μάταια να πιάσει την πρώτη του μπεκάτσα στα χέρια.

 

Μου τη φέρνει ο σκύλος, τη δίνω στον Νίκο μαζί με τα συγχαρητήριά μου και μου λέει την κορυφαία ατάκα που έχω ακούσει μέχρι τότε σε μπεκατσοκυνήγι: «Πάμε τώρα και για την άλλη!!!».

«Ποια άλλη;;;», τον ρωτάω έκπληκτος και μην πιστεύοντας στ’ αυτιά μου. Ρε @#$%&*, ντουμπλέ έκανα, μου λέει με εμφανή χαρά στο πρόσωπό του, «δεν με άκουσες που σ’ το φώναξα;».

 

Μένω κάγκελο και ο ενθουσιασμός στα ύψη. Ξεκινάμε για το πυκνό και μου αναλύει: από την προηγούμενη φάση με το κατά φαντασία γουρούνι, ξέχασε να προσθέσει το τρίτο φυσίγγι όταν έβγαλε το μονόβολο κι έτσι είχε 8άρι διασποράς και 8άρι συγκεντρωτήρα από πίσω στην καραμπίνα.

 

Οι δύο μπεκάτσες σηκώθηκαν ταυτόχρονα και βγήκαν η μία πάνω του και η άλλη δεξιά. Η χρονική απόσταση μεταξύ των δύο βολών ήταν λιγότερη από δευτερόλεπτο! Ούτε skeet να έριχνε.

 

Επικές διαστάσεις

 

Αλλο φυσίγγι δεν είχε στο όπλο, με αποτέλεσμα η επιτυχία να λαμβάνει? επικές διαστάσεις. Ηταν οι πρώτες δύο μπεκάτσες του για τη σεζόν, με αυτόν τον εξαιρετικά σπάνιο και εκπληκτικό τρόπο!!! Μου λέει πως ο Μπακ βρήκε τη δεύτερη ενώ η πρώτη είναι πιο αριστερά. Πάμε εκεί που είχε βάλει σημάδι αλλά τίποτα.

 

Ο Μπακ που βρήκε τη μία, αλλά επειδή κι αυτός τέτοιο σχέδιο με ντουμπλέ σε μπεκάτσες δεν είχε ξαναδεί, δεν ήταν και πολύ πρόθυμος να συνεργαστεί. Τον βάζαμε κι εμείς σε λάθος μέρος όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια και έτσι ούτε μυρωδιά ούτε ενδιαφέρον από τον σκύλο, που μας κοιτούσε με απορία περιμένοντας να φύγουμε για να ξεκινήσει πάλι το ψάξιμο.

 

Μην τα πολυλογώ, καθίσαμε κάνα τέταρτο άπραγοι. Τελικά ο Νίκος βγήκε για πολλοστή φορά έξω ενώ ξαναφωνάζω τον σκύλο που είχε απομακρυνθεί για μια τελευταία προσπάθεια.

 

Τελικά ο Μπακ τη βρίσκει εκεί μπροστά και εμείς ξεκινάμε πρωτοφανείς χαρές και πανηγύρια. «Για μένα τέλειωσε το κυνήγι» λέω στον φίλο και συγκυνηγό, αφού του δίνω εκ νέου τα συγχαρητήριά μου.

 

«Αυτό που μας πρέπει τώρα» του λέω, «είναι να κάτσουμε να ανάψουμε μια φωτιά και να κοιμηθούμε εδώ με καμία σκηνή για να αποτίσουμε φόρο τιμής στις δύο συγκεκριμένες μπεκάτσες» που ανέβασαν τον όρο «απόλαυση στο κυνήγι» στα ουράνια. Τις οποίες φυσικά θα τρώγαμε στα κάρβουνα!!!

 

Γυρνάμε ιδιαιτέρα χαρούμενοι και χαλαροί προς το αμάξι με τέσσερις μπεκάτσες σε μιάμιση ώρα κυνήγι και ικανοποιημένοι όσο ποτέ άλλοτε.

 

Με το εικοσάλεπτο της αναζήτησης της δεύτερης μπεκάτσας η ώρα είχε πάει πέντε παρά και μπορούσαμε να κυνηγήσουμε τα 1.000 περίπου μέτρα που είχαν απομείνει.

 

Στο προτελευταίο ύποπτο κομμάτι, ο Μπακ μπήκε στο πυκνό και σε 1-2 λεπτά φερμάρει καμιά πενηνταριά μέτρα από μένα. Ο Νίκος είχε ήδη φύγει μπροστά και περίμενε. Σήκωμα δεν άκουσε κάνεις μας, αλλά εγώ την άκουσα να «μιλάει» στο Μπακ νευριασμένη και μετά τη βλέπω να έρχεται αζιμούθιο πετώντας χαλαρά.

 

Η απόδειξη ότι το εννοούσα ότι είχε κλείσει το κυνήγι για μένα αποδείχτηκε και από το ότι ήμουν πιο χαλαρός και από να τουφεκούσα ψαρόνι.

 

Σκέφτηκα να την αφήσω να πλησιάσει για να μην πέσει στο πυκνό με αποτέλεσμα να ζυγώσει κάπου στα πέντε μετρά και η πρώτη ντουφεκιά ενώ ήταν σαν σε ακίνητο στόχο να φύγει στον βρόντο. Μετά, τόσο το πουλί όσο κι εγώ σαν να ξυπνήσαμε. Ετσι γύρισε ξανά προς το πυκνό και έπεσε με τη δεύτερη αλλά ζωντανή.

 

Τη χαρά της πέμπτης απρόσμενης επιτυχίας συνόδεψε το άγχος γιατί εκεί που έπεσε ούτε γουρούνι δεν έσπαγε, ενώ ο Μπακ ήταν πολύ μακριά με αποτέλεσμα να μην έχει ιδέα για το πού έπρεπε να ψάξει. Μπαίνω για να δείξω στον σκύλο το μέρος, ξεσκιστήκαμε αμφότεροι αλλά σε λίγο την κρατούσα κι αυτή στα χέρια.

 

Φτάσαμε στο αμάξι σούρουπο, πλήρεις εμπειριών και κάρπωσης.Ετσι, στη χειρότερη κυνηγετική χρονιά που είχαμε μέχρι σήμερα, ζήσαμε ένα από τα καλύτερα αν όχι το καλύτερο μπεκατσοκυνήγι μας και μάλιστα σε μόλις δυόμισι ώρες.

 

Κι αν δεν είχαμε καεί από τα παλιογούρουνα και δεν πήγαινε το μυαλό αλλού στην άλλη που χάσαμε, θα είχαμε κάνει πιθανά και το 6 στις 6… αν και μάλλον αυτό δεν θα άλλαζε και πολλά στα όσα νιώσαμε εκείνη τη μέρα…

 

Αλέξανδρος Γκάσιος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλέξανδρος Γκάσιος

 

Πρώτη δημοσίευση 24-12-2014