Λαγοσκυλα… «μικρης ερευνας»

Η διένεξη και ο προβληματισμός των κυνηγών της φέρμας για το κυνήγι με σκυλιά μικρής ή μεγάλης έρευνας έχει ξεκινήσει μαζί το αντίστοιχο κυνήγι και η κάθε πλευρά έχει τα ατράνταχτα και «αλάνθαστα» επιχειρήματά της, όπως συνήθως γίνεται με τους κυνηγούς στις ατέλειωτες συζητήσεις τους.

 

Οι λαγοκυνηγοί δεν είχαν τέτοιες διαφωνίες. Συνήθως οι περισσότεροι έχουν σκυλιά όχι απλά μεγάλης έρευνας, αλλά μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε σαν «περίπολος μακράς αναγνώρισης» καθώς χάνονται πολλές φορές για ώρες, καμιά φορά και μέρες, μέσα στο δάσος.

 

Οι αλεπούδες και τα ζαρκάδια που πολλαπλασιάζονται αξιοθαύμαστα αποτελούν τη μάστιγα των λαγόσκυλων και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και σκληρή εκπαίδευση για να κρατηθεί ένας σκύλος στον λαγό, χωρίς να «χαλάσει» κυνηγώντας τα εύκολα ζαρκάδια και τις πονηρές αλεπούδες.

 

Λίγοι από αυτούς, θα λέγαμε οι τυχεροί, κατάφεραν να «φτιάξουν» λαγωνικά… μικρής έρευνας που κυνηγούν κοντά στον κυνηγό, πάντα σχεδόν εντός οπτικής επαφής, υπακούν στα κελεύσματα του αφεντικού και έρχονται κοντά του όταν χρειαστεί να αλλάξουν κατεύθυνση.

 

Ο Πασχάλης Πετρόπουλος με τον Κοσμά Λαζάρου από το Αργος Ορεστικό ανήκουν στην ομάδα αυτή των κυνηγών. Τα σεγκούτσι τους, είναι κυριολεκτικά μικρής έρευνας και οι περισσότεροι λαγοί θα χτυπηθούν στο πρώτο σήκωμα. Σε λίγες περιπτώσεις θα ακολουθήσει μακρόχρονη καταδίωξη του λαγού για να αναγκαστεί να ξαναπεράσει από το καρτέρι των κυνηγών.

 

 

Στη σημερινή εποχή όμως, με τις κορυφές των βουνών να είναι προσβάσιμες από αυτοκίνητα και τον αριθμό των κυνηγών να είναι μεγάλος, είναι εξαιρετικά σπάνιο να μπορέσουν τα σκυλιά να «γυρίσουν» τον λαγό.

 

Παλαιότερα, που οι κυνηγοί ήταν πολύ λίγοι, μπορούσε κανείς να κυνηγά έναν λαγό όλη μέρα μέχρι να τον φέρουν τα σκυλιά στο τουφέκι του. Και μάλιστα, σηκώνοντάς τον δυο και τρεις φορές, με τον κυνηγό να περιμένει στην αρχική του θέση.

 

Ο λαγός όταν ζοριστεί και κυνηγηθεί θα περάσει από το ίδιο μέρος όπου σηκώθηκε, έλεγαν οι παλιοί λαγοκυνηγοί και δεν είχαν άδικο.

 

 

Στη σημερινή εποχή όμως, με τις κορυφές των βουνών να είναι προσβάσιμες από αυτοκίνητα και τον αριθμό των κυνηγών που κυκλοφορούν στο ύπαιθρο γύρω από κάθε λαγοκυνηγό να είναι μεγάλος, είναι εξαιρετικά σπάνιο να μπορέσουν τα σκυλιά να «γυρίσουν» τον λαγό ύστερα από πολύωρη και μακρινή καταδίωξη. Χωρίς ο λαγός να πέσει αυτός πάνω σε κάποιον άλλο κυνηγό, όχι απαραίτητα λαγοκυνηγό.

 

Πρώτο σήκωμα…

 

Είναι αρκετά συνηθισμένες οι διενέξεις μεταξύ των κυνηγών για τον «δικό μου τον λαγό», τα «δικά μου τα σκυλιά τον έβγαλαν» που χαλούν την ημέρα όλων, ανεξάρτητα από το δίκιο του καθενός.

 

 

Ενας λαγός που θα τουφεκιστεί σε κάποιο κέδρο φερμαριστός, εύκολα μπορεί να αποδοθεί από κάποιον λαγοκυνηγό, που τα σκυλιά έχασαν τον λαγό τους προς την κατεύθυνση αυτή ακόμη και πριν από μία ώρα, ως δικός του λαγός.

 

Ολα αυτά αποφεύγονται αν χτυπηθεί ο λαγός στο πρώτο σήκωμα και είναι αυτό που κάνει πιο ήρεμο και αποδοτικό το κυνήγι με τα σκυλιά μικρής έρευνας. Βέβαια, προϋποθέτει να έχει ο κυνηγός γερό πόδι και πνευμόνια ώστε να ακολουθεί «καβάλα» τα σκυλιά παντού και συνεχώς να έχει τον έλεγχο της θέσης τους.

 

Αν αυτό καταφέρνουν να το κάνουν ως μια σφιχτή ομάδα δυο ή τρεις κυνηγοί, τότε οι πιθανότητες να πέσει ο λαγός σε κάποιο τουφέκι πολλαπλασιάζονται κατά πολύ. Στα ευχάριστα αυτού του τρόπου ιχνηλασίας είναι ότι ο κυνηγός βλέπει και απολαμβάνει από την αρχή μέχρι το τέλος τον αγώνα των σκυλιών του να ξεπετάξουν τον λαγό. Μπροστά στα μάτια του ορμούν τσιρίζοντας πίσω του και δεν αρκείται στην ακουστική μόνο απόλαυση της καταδίωξης, που είναι πάντα μεγαλύτερης διάρκειας με τα λαγωνικά μεγάλης έρευνας.

 

Αυτό που δεν μπορεί να χαρεί ο κυνηγός συχνά στο κυνήγι αυτό, είναι να «περιμένει» τον λαγό να έρχεται πάνω του, με τα σκυλιά να τον καταδιώκουν σε κάποιο μονοπάτι και να ζει την αγωνία της αναμονής στο σωστό ή λάθος καρτέρι.

 

Με τον Πασχάλη και τον Κοσμά ξημερώσαμε στο βουνό, περιμένοντας πέντε λεπτά για να φωτίσει κανονικά. Η περιοχή που διαλέξαμε για την εξόρμηση είναι η πλαγιά ενός βουνού που τη διασχίζει ένας παλιός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, ανεβαίνοντας με αλλεπάλληλες φουρκέτες προς την κορυφή.

 

Δίπλα στο αυτοκίνητο ξεκίνησαν τα τέσσερα σεγκούτσι να ψάχνουν την πλαγιά. Ο Πασχάλης τα φώναξε γρήγορα κοντά του και ξεκινήσαμε το μικρό πλάτωμα με την ποτίστρα των κτηνοτρόφων. Τα σκυλιά έπιασαν φρέσκο ντορό στο χορταριασμένο λιβαδάκι με τους τρεις κυνηγούς να τα ακολουθούμε από κοντά.

 

Περίπλοκος μίτος

 

Ο λαγός μετά το λιβαδάκι κατέβηκε χαμηλά στη ρεματιά, πέρασε απέναντι και βγήκε στην άσφαλτο όπου τα σκυλιά έχασαν τον περίπλοκο μίτο που ξετύλιγε πίσω του και γύρισαν πίσω στη ρεματιά, ξαναρχίζοντας την επίμονη αναζήτηση. Παρόλο που μέσα στο ρέμα τα σκυλιά στριμώχτηκαν γερά και φάνηκε ότι θα τον ξεπετάξουν.

 

Μάλιστα, με ανάγκασαν σε ένα γρήγορο κατοστάρι για να πιάσω ψηλά την έξοδο της ρεματιάς που συνήθως ξέφευγε, αλλά αυτήν τη φορά δεν ήταν εκεί.

 

Αναδιάταξη της δικής μας θέσης και όλοι περάσαμε απέναντι όπου οδήγησε τα σκυλιά ο Πασχάλης στην πιθανή πορεία του λαγού, χωρίς να τα αφήσει να χάνουν τον χρόνο τους στα άσκοπα πισωγυρίσματα μέσα στο ρέμα. Για μια περίπου ώρα ακολουθούσαμε τα σκυλιά ανεβοκατεβαίνοντας τις ρεματιές, έχοντας πάντα τα σκυλιά μέσα στο τρίγωνο της δικής μας θέσης. Οπου και αν πεταγόταν ο λαγός, κάποιο τουφέκι θα ήταν έτοιμο.

 

Τα τσαλιμάκια και τα κόλπα του λαγού ήταν περίτεχνα. Εβγαινε πάντα στην άσφαλτο σε κάθε αλλαγή πορείας και εκμεταλλευόταν τα πρανή του δρόμου, πηδώντας ψηλά ή χαμηλά στην πλαγιά, κάνοντας τα σκυλιά να χάσουν πρόσκαιρα τα ίχνη του.

 

Το κοκκινόχωμα στις ρεματιές και τους όχτους, παρ ‘όλες τις βροχές, ήταν σφιχτό και γεμάτο πέτρες, έτσι βοηθούσε τον λαγό να ξεφεύγει χωρίς να αφήσει ούτε νυχιά. Οσο και αν προσπάθησα να εντοπίσω κάποιο πάτημά του, στάθηκε αδύνατο. Μόνα τους τα σκυλιά έπρεπε να τα βγάλουν πέρα και να φτάσουν στον φρέσκο ντορό πριν από το γιατάκι του.

 

Ο Κοσμάς έφυγε χαμηλότερα στον αυχένα να ελέγξει με ένα από τα σκυλιά μια χορταριασμένη καλαμιά που «έκοβε» οποιαδήποτε πορεία προς την απέναντι ράχη και οι υπόλοιποι πήραμε το πλάι ανηφορίζοντας, δίπλα σε μια στάνη που ευτυχώς ήταν άδεια από πρόβατα και τσοπανόσκυλα.

 

Μέσα σε λίγη ώρα θα ξέραμε τη νέα κατεύθυνση του λαγού, και τα σκυλιά πιάνοντας φρέσκο ντορό στο δικό μας μέρος την επιβεβαίωσαν. Μεθοδικά και επίμονα τα τέσσερα

σεγκούτσι ξεκαθάρισαν την πορεία του και στρίμωξαν τον λαγό στο εσωτερικό γύρισμα μιας φουρκέτας της ασφάλτου.

 

«Εδώ είναι, προσέξτε» ειδοποίησε χαμηλόφωνα ο Πασχάλης και έπιασε λίγο δεξιότερα προς τη στροφή του δρόμου δίπλα στα σκυλιά. Εγώ έλεγχα την άσφαλτο ψηλά και όλο το αριστερό ξέφωτο μιας μικρής ύποπτης ρεματιάς.

 

Ο Κοσμάς , που ανέβηκε γρήγορα με ένα νεύμα, έπιασε την άσφαλτο στην κάτω έξοδο της ρεματιάς.

 

Τα σκυλιά άρχισαν να συγκλίνουν προς μια συστάδα με βελανιδιές και πυκνά βάτα δίπλα στον δρόμο, ενώ ο Πασχάλης τα ακολούθησε, ελέγχοντας όλο το ξέφωτο στα δεξιά. Ηταν φανερό από τις φρενιασμένες κινήσεις της ουράς τους ότι πλησίαζαν όλο και πιο κοντά το γιατάκι του λαγού.

 

Μία τουφεκιά…

 

Με τις πρώτες τσιρίδες των σκυλιών μόλις έπεσαν πάνω στον λαγό, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και αμέσως μετά οι επιδοκιμασίες του Κοσμά που έβλεπε ξεκάθαρα το σκηνικό με τον λαγό να πετάγεται μέσα από τις αγκαθιές και τον Πασχάλη να τον πυροβολεί γρήγορα και αποτελεσματικά.

 

Τα σκυλιά χοροπηδούσαν χαρούμενα γύρω από τον Κοσμά που προσπαθούσε να κρατήσει μακριά από τα δόντια τους τον λαγό. Ηταν η σειρά του να πάρει το θήραμα και μπήκε επιτέλους στο σακίδιό του με τη βοήθεια του Πασχάλη, προς μεγάλη απογοήτευση των σκυλιών που κατάφεραν να αρπάξουν μια μικρή τούφα από την κοιλιά του λαγού.

 

Τελειώνοντας το κυνήγι, έγινε η απαραίτητη στάση στη βρύση, με τους πρόχειρους μεζέδες και το τσίπουρο. Μια παρέα μανιταράδων προστέθηκε στο τραπέζι. Μας πρόσφεραν μαγειρευτά μανιτάρια που είχαν μαζί τους, ενώ εμείς το τσίπουρό μας, που τίμησαν δεόντως. Και μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούσε να απουσιάσει και ο πανταχού παρών Γιαπωνέζος τουρίστας με την απαραίτητη φωτογραφική του μηχανή.

 

Του δώσαμε μερικά από τα μανιτάρια που μαζέψαμε μετά το κυνήγι και έβγαλε φωτογραφίες τον λαγό μας, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι οι τουρίστες της κίτρινης φυλής είναι πια παντού. Το λαγοκυνήγι στην κορυφή ενός βουνού της Καστοριάς δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση.

 

Θωμάς Μπατσέλας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Θωμάς Μπατσέλας

 

Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ