Είναι λάθος να πιστευουμε ότι εκεί που κυνηγάμε , είναι και το κέντρο της γής.Απο εκεί ξεκινάνε όλα.Για να έχει κα΄ποιος μια ιδέα τι υπάρχει, θα πρεπει να κυνηγάει τουλάχιστον κάθε 3 εξόδους την μία σε διαφορετική περιοχή, απέχουσα τουκλάχιστον 100 χιλιομετρα μακρύτερα.Ετσι, αν στις 15 πρωτες εξόδους της περιόδου-εννοείται ότι δεν χάνουμε καμμία- έχουμε κυνηγι σε πέντε τουλάχιστον διαφορετικές περιοχές, τότε μάλλον έχουμε δείγμα πληθυσμού γουρουνιών.
Για παραδειγμα, αν δεν κυνηγησει κανείς στην Πρέβεζα, στην Κόνιστα, στην Καστοριά, στο Μπέλλες, στην δυτ. Ροδόπη και στον Εβρο, δεν θα μπορείνα έχει άποψη για τον πληθυσμο των γουρουνιών στην βόρεια Ελλάδα.Υπάρχουν περιοχές με τεράστιες εκτασεις κυνηγότοπων, πολυ αραικατοικημένες και με διαφορεική βλάστηση …
Ολα αυτά πρεπει να τα συνεκτιμά κανείς, και είναι βέβαια τσεποβόρα, χρονοβόρα και δύσκολα, αλλά έτσι είναι.Πιστευω ότι ο πλήθυσμός σαφώς αυξηθηκε τα τελέυταια χρόνια, αλλά ποτέ δεν ξεκινάω από τοπικές μόνο παρατηρήσεις.Στο περιαστικό , ας πούμε δάσος της Θεσσαλονίκης, μιάς πόλης 1,1 εκατομμυρίων κατοικων, ζούνε φέτος τουλάχιστον 3-4 ομάδες γουρουνιών.
Αυτο, δεν πρεπει να με οδηγεί στο συμπερασμα ότι μας πνίξανε τα γουρούνια, είναι όμως μια ένδειξη ότι κάτι γίνεται εδώ.Οι Πομάκοι στον Εχίνο , διαμαρτυρονται ότι δεν έχει γουρούνια φέτος, αλλά υπαρχουν διπλανες περιοχές που τα γουρούνια κάνουν πάρτυ.
Θέλει δουλειά πολύ στον χώρο, αλλά οι παρέες φυσικά κοιτάζουν πάντα την περιοχή τους…
Καλός όμως είναι ο διάλογος, γιατί, μας δείχνει ένα επίπεδο επιθυμητής κυνηγετικής παιδείας, που καιρός ήταν να βγει προς τα έξω…
του Σωτήρη Δημηρόπουλου
