930
”Είναι εκείνες οι στιγμές που δύσκολα μπορείς να διηγηθείς και να περιγράψεις οι οποίες μένουν για πάντα στη μνήμη μας”.
Το όνομα σου ήταν Τζάκ. Γεννήθηκες στις 25 Μαίου το 2009 από αντάξιους γεννήτορες που υπήρξαν στη κατοχή μου αρκετά χρόνια πριν. Άμεσα φάνηκε πως το μέλλον σου ανήκει, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια της παρουσίας σου στο κυνήγι του αγριόχοιρου! Οι ικανότητές σου, ξεπερνούσαν αδιαμφισβήτητα με διαφορά ακόμη κι αυτές των προγόνων σου! Άλλωστε, δεν απαιτεί και κάποιος κυνηγός αγριογούρουνου κάτι παραπάνω από ένα σκύλο, όσον αυτό, αφορά τις ικανότητες στους παράγοντες: ιχνηλασία-στάμπα-καταδίωξη. Τα είχες όλα στον ανάλογο βαθμό και μορφή.
Πέρα από αυτά όμως και του καλοσυνάτου χαρακτήρα σου, έδωσες και αντάξιους απογόνους οι οποίοι συνεχίζουν να σε τιμούν με τη παρουσία τους! Η συνεχής τριβή που είχες με αρκετά αγριογούρουνα αυτά τα χρόνια, τα πολλά τραύματα τα οποία δέχτηκες από αυτά, δεν επαρκούσαν ώστε να σε εμποδίσουν να συνεχίζεις επάξια το έργο σου. Ακόμη κι όταν το μοιραίο χτύπημα ενός κάπρου δυο χρόνια πριν, έκρινε απαραίτητα την ολική αφαίρεση των γεννητικών σου οργάνων, προτρέποντας τον γιατρό να επιλέξει την ”ουρηθροστομία” δεν ήταν ικανό ώστε να σε σταματήσει να κυνηγάς με το ίδιο πάθος και μανία το αγαπημένο σου θήραμα. Φυσικά, το θάρρος δεν κρίνεται ανάμεσα από τα πόδια ενός αρσενικού όπως μεταφορικά ερμηνεύουμε, αλλά, ανάμεσα από τα στήθια, στο σθένος της καρδιάς!
‘Ησουν πραγματικά μεγάλος μπελάς για τα αγριογούρουνα, όπου πρόδιδες τη θέση τους κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά και τα προέτρεπες σε φυγή με την ανάλογη πίεση που τους ασκούσες. Συνεκτιμούσες βέβαια τις καταστάσεις και το πότε έπρεπε να περιμένεις τη βοήθειά μου, απέναντι σε δύσκολους αντίπαλους.
Η μοίρα, τελικά, σου επιφύλασσε Σάββατο ( 21/12/2013) το τελευταίο της παιχνίδι.
Ύστερα από την καταδίωξη και τη φυγή ενός αγριόχοιρου εκτός κλοιού, σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο έδαφος στο βουνό της Ολύτσικας, σε υψόμετρο 1900 μέτρα, παίρνω το στίγμα της ”αδράνειας” στο gps μου, περίπου στις 4 το μεσημέρι. Η ένδειξη του σήματος σε δείχνει ακινητοποιημένο. Φτάνω όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε πλησιέστερο σημείο, καταλαβαίνοντας πως κάτι δε πάει καλά και δε συνέχισες την πορεία καταδίωξης μαζί με τους άλλους δύο συνεργάτες σου.
Η πρόσβαση στο να σε προσεγγίσω από όλες τις πλευρές του σημείου, είναι αδύνατη, διότι το μέρος περιβάλλεται από γκρεμιά ύψους 150 μέτρων. Ξεκινώ να ανέβω περιμετρικά τα ”στεφάνια” στις 5 το απόγευμα, ελπίζοντας πως θα μπορέσω να σε βρω πριν νυχτώσει, καλώντας βοήθεια από τα υπόλοιπα μέλη της παρέας. Ανεβαίνοντας όσο το δυνατόν γρηγορότερα, σε προσεγγίζω στα 80 μέτρα με βάση την ένδειξη του κολάρου σου.
Μάταια όμως να σε φτάσω, διότι βρίσκεσαι σε βαθιά χαράδρα και δε μπορώ να κατέβω. Σε καλώ συνεχώς με φωνές, μήπως και μπορέσεις και έρθεις κοντά μου, όπως τόσες φορές άλλωστε, όσο πληγωμένος κι αν ήσουνα. Τίποτε όμως. Ακόμη κι ο δορυφόρος ”παίζει” μαζί μου, στέλνοντάς μου σήμα πως μετακινείσαι ελάχιστα ώστε μου δίνει ελπίδες πως είσαι ακόμη ζωντανός!
Η νύχτα τελικά με τον ερχομό της, σκεπάζει ολοκληρωτικά τα πάντα, και μη έχοντας στο γιλέκο μου φακό (όλως περιέργως) στερεί τις όποιες προσπάθειες κατέβαλα ως εκεί.
Η βοήθεια ατόμων της παρέας μου καταφτάνει και ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες με το κατάλληλο εξοπλισμό, πρωτίστως βρίσκουν εμένα. Στη συνέχεια, εφόσον εντοπίζομαι και κατεβαίνουμε το βουνό, απομένει να προσπαθήσουμε να φτάσουμε πάση θυσία το σημείο του σκύλου. Η ώρα έχει πάει 11 και το φεγγάρι αρχίζει δειλά δειλά να προβάλλει, θέλοντας κι αυτό να βοηθήσει με το τρόπο του. Ανεβαίνουμε από άλλη πλευρά, με σκοπό να βρούμε τη ”σκάλα” όπου πέρασε ο αγριόχοιρος αλλά και ο Τζάκ που κατέληξε εκεί. Μάταια όμως! Το σκοτάδι, το ανώμαλο έδαφος, η πυκνή βλάστηση αλλά και η μη εμπειρία μας από το σημείο της περιοχής, εμποδίζουν τις όποιες προσπάθειες.
Έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο ύστερα από συνεχείς ενέργειες, ρισκάροντας πολλές φορές ακόμη και τη ζωή μας. Απελπίζομαι, πράγμα που μου έχει τύχει σπάνιες φορές στο βουνό σε ανάλογες περιπτώσεις. Σκέφτομαι… ίσως να καλέσουμε τη βοήθεια του σώματος της ΕΜΑΚ’. Αυτομάτως όμως, συλλογίζομαι πως αυτοί θα μεριμνήσουν την παρούσα φάση πρωτίστως για τη σωματική μας ακεραιότητα κι όχι του Τζακ. Θα περίμεναν λογικά το ξημέρωμα για τις όποιες ενέργειες αφορούν ένα ζώο.
Το σκυλί πρέπει να βρεθεί άμεσα, διότι το μέρος προσφέρεται και περιβάλλεται από τη παρουσία Λύκων όπου εμφανίζονται συχνά και θα αποτελούσε εύκολη λεία γι αυτούς. Επίσης, οι ελπίδες να βρεθεί ζωντανός το ξημέρωμα εφόσον αιμορραγούσε από κάποιο τραύμα, είναι αυτονόητο πως θα λιγόστευαν…
Αναρωτιέμαι ταυτόχρονα μέσα μου εκείνη τη στιγμή….”Αυτοί οι δήθεν φιλόζωοι -Οικολόγοι θα ρίσκαραν τη ζωή τους σε ανάλογο περιστατικό ”. Χαμογελάω ειρωνικά και αποφασίζω να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξημερώσουμε ΕΚΕΙ!
Τα χέρια και τα πόδια μου πονάνε αφάνταστα από το κρύο και τη τριβή του εδάφους που επιβαλλόταν, ώστε να συνεχίζουμε να βαδίζουμε όσο το δυνατόν ασφαλέστερα.
Η ώρα έχει πάει 1 τα μεσάνυχτα και οι οχτώ ώρες ακατάπαυστης αναζήτησης με λυγίζουν τόσο σωματικά αλλά και ψυχικά. Η καρδιά μου λέει ”Θέλω” τα πόδια μου ”δε μπορώ”. Ο Θανάσης Μπέλλος δίπλα μου, εκφράζει τα ίδια συναισθήματα. Αυτές τι στιγμές όμως, αναδύεται συνάμα μια δύναμη που αναρωτιόμαστε ως άνθρωποι πολλές φορές από που πηγάζει!
Ο Γιάννης Αμπατζίδης με τον Τζακ.
Συνεχίζουμε εν τέλει, ώσπου φτάνει εσπευσμένα ένας τοπικός-κυνηγός της περιοχής που γνωρίζει πολύ καλά το τόπο. Συναντιόμαστε ύστερα από μια ώρα σε μέρος κλειδί όπου έχουμε το σκυλί σε απόσταση 70 μέτρων, αλλά δεν μπορούμε να εντοπίσουμε το σημείο πρόσβασης. Έτσι λοιπόν, ο Κώστας ο Παππάς προσπαθεί να προσανατολίσει το ακριβές σημείο όπου υπάρχει η μια και μοναδική είσοδος που μπορεί να μας οδηγήσει εκεί. Κατόπιν κυριολεκτικά υπεράνθρωπης προσπάθειας, ο Κώστας επιτέλους, βρίσκει τη δύσβατη διάβα και επιχειρεί να κατέβει ώσπου τελικά τα καταφέρνει! Συνεχίζω να καλώ με φωνές τον Τζάκ αλλά το γεγονός πως δεν ακούω επίσης το τσοκάνι του με ανησυχεί ιδιαίτερα.
Στεκούμενος λοιπόν στην άκρη του γκρεμού έχοντας συνεχώς επαφή με το κολάρο του, καθοδηγώ τον Κώστα με το άλλο κολάρο που κρατούσε ώστε να εντοπίσει το επίμαχο σημείο. Δίνοντας μου στίγμα πως η απόσταση που έχει φτάσει ο Κώστας είναι μηδαμινή, του ζητώ να ψάξει καλά με τον φακό περιμετρικά σε απόσταση τριών μέτρων. Αναμένουμε την απάντησή του, όπου έρχεται πραγματικά να μας σοκάρει.!”Γιάννη, το βρήκα το σκυλί…είναι ψόφιο”.
Ένα χτύπημα του κάπρου ήταν αρκετό να το γκρεμίσει δεκάδες μέτρα κάτω, ώστε ο θάνατός του πιθανόν να επήλθε ακαριαία.
Δε μπορώ ακόμη μια φορά να περιγράψω τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής, αλλά αρκετοί που έχετε ζήσει ανάλογες εμπειρίες μπορείτε να το νιώσετε. Πόσο μάλλον για ένα σκυλί που μεγαλώνεις και εκπαιδεύεις από μωρό, σαν ένα μικρό παιδί. Εξ άλλου, κάθε σκυλί το αγαπάς με ξεχωριστό τρόπο.
Βέβαια, οι ανάλογες εμπειρίες σε κάνουν πιο ”σκληρό” αλλά κανείς δε μπορεί να μείνει απαθέστατος αυτές τις στιγμές!!!
Αυτονόητο λοιπόν πως δε μπορεί να βγάλει το σκυλί από εκεί μέσα (με σκοπό προ τιμήν του να το θάψουμε) αν και επιχείρησε να το κάνει, του προτείνω να το αφήσει εκεί.
( Σε ευχαριστώ για όλα φίλε Κώστα).
”Το πιο επώδυνο ίσως, είναι που δε μπόρεσα να τον αγκαλιάσω και να αφήσω έστω ένα μου δάκρυ πάνω στο πτώμα του για τελευταία φορά. Ίσως όμως πιο ανώδυνο που θα έχω την τελευταία του εικόνα εκείνο το πρωί που ξεχύθηκε από τα χέρια μου γεμάτος χαρά και περηφάνια, αλυχτώντας στη μυρωδιά του αγαπημένου του θηράματος!!!”
του Γιάννη Αμπατζίδη
