101 χρονια απο την απελευθερωση της Δραμας

Ατο κείμενο που ακολουθεί δεν είναι είναι ένα κείμενο που έχει να κάνει με όπλα, σκυλιά, δάση και οτιδήποτε άλλο ασχολούμαστε συνήθως στο ihunt. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα εξαιρετικό κείμενο γραμμένο από τον Σωτήρη Δημηρόπουλο ο οποίος με την χαρακτηριστική ικανότητα που έχει στο γραπτό λόγο με έκανε να πω για ακόμη φορά ότι αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαι Δραμινός. Που είμαι Έλληνας…..

 

Σαν σήμερα, πριν απο 101 χρόνια, έμπαιναν οι Έλληνες στρατιώτες, απαλευθερωτές από την σκληρή Βουλγάρικη κατοχή λίγων μηνών και , βέβαια, απο την επι αιώνες σκλαβιά των Τούρκων.Δεν έιναι του παρόντος , ούτε ο θρίαμβος, ούτε η μιζέρια. Εκεί ψηλά στα Βόρεια-ανατολικά του νομού, εκεί στο φυλάκιο του Τσάκαλου, δίπλα στα Βουλγαρικά σύνορα, όλα απο χρόνια είναι στοιχειωμένα.

 

Στα 1870 μέτρα υψόμετρο, ανέβηκα πριν απο λίγα χρόνια, για να προσκυνησω…Οχι Θεούς και τέτοια.Για να προσκυνησω , αυτούς που τα επόμενα εκατο χρόνια της απελευθέρωσης, δώσανε την ζωή τους, γιανα φυλάξουνε, το δικαίωμα της γλώσσας, της ιστορίας, του πολιτισμού.

 

Γιατί, είναι πολύτιμο νασαι Έλληνας, είναι πολυτιμο να λογίζεσαι Έλληνας, κι ας τκάναμε ότι μπορούσαμε για να ξεφτιλίσουμε οι μεταγενέστεροι την έννοια της λέξης.

 

Και βρήκα, μια περήφανη εκκλησούλα, όρθια, να μιλάει ακόμη, με τα στοιχειά της φύσης, με τις ψυχές των φρουρών της, με τον κάθε δέκα χρόνια διερχόμενο, έναν.Και βρήκα, μια φωλιά πουλιου στο αναλόγιο, έτσι προστατευτικά,έτσι αναπάντεχα.Και βρήκα, τα πάντα, σχεδόν έτοιμα, για μια λειτουργία.Έπιασα το ψαλτήρι, και είπα,ότι είχα μάθει, στα χρόνια του Αρρένων.

 

Είπα, το Πιστεύω, είπα το πατερ ημών-αυτο τομαθα απο τον παπαδημητρη, στους Άγιους Αναάργυρους, στον Σταθμό.Είπα και το υπερ μάχω, όπως το λέγαμε στην χορωδία, που πηγαίναμε πιτσιρικάδες για να το σκασουμε απο το σχολείο…

 

Κοιτούσα την φωλιά, φωναζα δυνατά, κανείς δεν θα άκουγε τα φάλτσα μου εκεί πάνω… Πέρασαν χρόνια από τοτε, επτά-οκτω , ακόμη εκεί πανω, έτσι θα είναι.Με μερικά κατοστάρικα, πολύ μεράκι, και πάθος, ας βάλουμε μια πόρτα στην εκκλησούλα,ας σουβατίσουμε λίγο το ιερό απ έξω…

Και συμφωνώ, ας αφήσουμε σπασμένο το τζάμι, να μπαίνει ο κότσυφας, να γενοβολά.Είναι κι αυτός Δραμινός, ο μόνος που έμεινε εκεί πάνω.Και δεν απευθύνομαι πουθενά, σε δημόσιες υπηρεσίες… Το ξέρω ποιός θα το κάνει, είμαι σίγουρος…και συ Γιάννη είσαι, το κατάλαβες, είμαι σίγουρος.Χωρίς διαγωνισμούς εγκρίσεις και λοιπές γραφειοπαπαριές…. Δράμα, σ αγαπώ, γιατι με έμαθες ν αγαπώ τον τόπο, πρωτα απ όλα..

 

Υπάρχει μια παροιμία ανατολίτικη, απο τα μερη των Αργοναυτών.. <<Η αγάπη προς την μάνα ξεπερνιέται, η αγάπη προς τον τόπο, δεν ξεπερνιέται….>>

 

Κείμενο, φωτο : ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, για τα 101 χρόνια Ελευθερίας, της γής των ξενητεμένων….Της Δράμας μας.

O iHunter