1,1K
Τα τελευταία χρόνια το συναρπαστικό αυτό κυνήγι όπου διαιωνίζεται από την Αρχαία Ελλάδα ως σήμερα, βρίσκει ολοένα και περισσότερους θαυμαστές στη χώρα μας, εντάσσοντάς τους στη κατηγορία των ‘γουρουνοκυνηγών’ ή ‘γουρουνάδων’, όπως αποκαλούνται στην κυνηγετική διάλεκτο.
Οι τρόποι βέβαια, διεξαγωγής αυτού του κυνηγιού έχουν αλλάξει κατά πολύ μέσα στη διάρκεια του χρόνου όπως όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπινου παράγοντα. Δεν παύει όμως, να εξακολουθεί να αποτελεί τη θέα που προκαλεί δέος στο αντίκρισμα αυτού του πανέμορφου και μοναδικού ζώου.
Ακόμη και τώρα, που η σύγχρονη τεχνολογία έχει διευκολύνει κατά πολύ σε γενικές γραμμές την δραστηριότητα του όποιου κυνηγιού, η επίτευξη της θήρευσης ενός αγριόχοιρου θεωρείται ακόμη ένα μεγάλο ανδραγάθημα.
Η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού του αγριόχοιρου τόσο σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και στις περισσότερες εγχώριες περιοχές μας, είναι ένας από τους βασικότερους παράγοντες που επηρεάζουν την πλειοψηφία των κυνηγών, προσεγγίζοντάς τους ολοένα και περισσότερο. Σχεδόν, όλες οι δασικές περιοχές που προσφέρουν μια σχετική διατροφή και κάλυψη για το αγριογούρουνο έχουν κατακτηθεί από αυτά, όπου αναπτύσσονται συνεχώς σε ταχύτατους ρυθμούς. Αποτελεί πλέον, το θηρεύσιμο είδος στη χώρα μας όπου βρίσκεται στην ακμή του όσο ποτέ άλλοτε. Το που οφείλεται αυτό βέβαια, είναι ένα άλλο θέμα και σε αυτό έχει παίξει ρόλο η ανθρώπινη παρέμβαση.
Αρκετοί οι λόγοι, οι οποίοι κινούν το ενδιαφέρον της σημερινής νεολαίας κι όχι μόνον φυσικά, στο να ενταχθούν στην κατηγορία του ‘χοντρού’ αυτού θηράματος.
Οι περισσότεροι κυνηγοί σήμερα στρέφονται προς αυτό το θηρεύσιμο είδος, αφού ακόμη και σε αρκετές περιοχές πλέον τίθεται σοβαρό θέμα υπερπληθυσμού. Αντιθέτως, υπάρχουν και περιοχές που διατηρούν ακόμη φτωχούς πληθυσμούς και εξακολουθούν να διεξάγονται ενέργειες από κυνηγετικές οργανώσεις και κυνηγούς, ως προς την διαχείριση και την βελτίωσή τους.
Ασκείται κατά ομάδες, άλλοτε μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες, ξεπερνώντας πολλές φορές το επιτρεπτό όριο ατόμων της εκάστοτε ομάδος, που έχει θεσπίσει η νομοθεσία. Κι αυτό… είναι ένα επίκαιρο θέμα (μιας παρέας υπεράριθμης) που αντιμετωπίζεται τελευταία με μια σχετική επιείκεια απ΄ όλους τους φορείς. Ίσως, διότι τελευταία καταχωρείται συνεχώς πληθώρα ατόμων στην κατηγορία αυτή. Σίγουρα όμως, η συνέπεια αυτή δε παύει να παραβιάζει τον ηθικό παράγοντα της φύσης κι όχι μόνο. Ο αριθμός δέκα (10) που καθορίζει το επιτρεπτό όριο ατόμων μιας ομάδας αγριογούρουνου, επινοήθηκε από το νομοθέτη όχι μόνο για την διευκόλυνση διαφυγής του θηράματος τηρώντας έτσι τον ηθικό κώδικα της θήρας, αλλά και ως προς την αποφυγή πιθανών ατυχημάτων μεταξύ των εμπλεκομένων υπό την ανεπάρκεια συντονισμού αυτών.
Διότι ο Αρχηγός και παράλληλα συντονιστής μιας παρέας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κουμαντάρει και να ελέγχει τα υπεράριθμα άτομα ανά πάσα στιγμή. Σε αυτό το κομμάτι φυσικά θα μπορούσε να υπάρξει μια δόση πραότητας, αφού τα άτομα μιας παρέας κυμαίνονται διαρκώς λόγω διαφόρων αιτιών την κάθε φορά. Πάνω-κάτω 2-3 άτομα δε θα ήταν κάτι το παράδοξο, αλλά όχι αυτοί οι αριθμοί που ξεφεύγουν από κάθε όριο αγγίζοντας την υπερβολή.
Έτσι, κατά συνέπεια, ο εγκλωβισμός του θηράματος από 20-30 ακόμη και 40 άτομα που συναντάει κανείς σήμερα στις περισσότερες ‘γουρουνοπαρέες’, είναι όχι μόνο απαράδεκτο κι ανήθικο αλλά αποτελεί και την βασικότερη πηγή αιτίας θανατηφόρων κυνηγετικών ατυχημάτων, όπου θρηνούμε διαρκώς μέσα στη κυνηγετική οικογένεια. Οπότε, καλό θα ήταν να μεριμνήσουμε να διατηρήσουμε σε λογικά πλαίσια τον συγκεκριμένο νόμο, για δικό μας όφελος και μόνο.
Οι ομάδες αυτές λοιπόν πολλαπλασιάζονται διαρκώς και εξαπλώνονται σε κάθε βιότοπο, να ασκήσουν σώμα, ψυχή και μυαλό, όπου προδιαθέτει αυτό το κυνήγι.
Ας μη ξεχνάμε επίσης πως θεωρείται αποδεδειγμένα το πιο δυναμικό, συγκινητικό και σαγηνευτικό κυνήγι, για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Δίχως, βέβαια, να υποτιμήσουμε τις υπόλοιπες κατηγορίες κυνηγιού όπου φυσικά, η κάθε μία έχει τη δική της χάρη κι ομορφιά.
Αυτό το κυνήγι όμως, απ’ όποια μεριά και να το δούμε…κάνει την διαφορά.
Είναι το κυνήγι που στην κυριολεξία έχεις απέναντί σου έναν καλά οπλισμένο αντίπαλο, που από την μία μπορεί να σου προσφέρει την ηθική ικανοποίηση στο μέγιστο βαθμό, αλλά επίσης από την άλλη, μπορεί να σου προσφέρει το συναίσθημα της λύπης και της απόγνωσης, αναλόγως το ίδιο.
Μπορεί να γεμίσει με πλούσιο χαμόγελο και περηφάνια τον κυνηγό αλλά μπορεί και να λυγίσει ψυχικά, ακόμη τον πιο δυνατό και ανέκφραστο χαρακτήρα.
Είναι το πιο απρόβλεπτο κυνήγι που η κάθε του στιγμή, αλλάζει διαρκώς στη πορεία ανατρέποντας ακόμη και τα πιο στάνταρ δεδομένα.
Εκεί είναι που πραγματικά θαυμάζεις αυτή τη μεγάλη ευφυΐα και μοναδική οξυδέρκεια που διακατέχει αυτό το ζώο. Μόνο του, απέναντι σε πολλούς, με μοναδικό του όπλο αυτό που του χάρισε απλόχερα η φύση, έναντι στην υπερσύγχρονη τεχνολογία της ανθρωπότητας, να καταφέρνει να φυγομαχεί επιβιώνοντας στο φυσικό του περιβάλλον…
Σου υπενθυμίζει και σου τεκμηριώνει απόλυτα, πως αυτός..είναι ο Άρχοντας του δάσους!
Έτσι λοιπόν, το άγνωστο και το απρόοπτο για το τι κυμαίνεται να ακολουθήσει την κάθε φορά, δίνει τη δική του πινελιά στην αίσθηση της ομορφιάς και της διέγερσης.
Πολλές φορές βέβαια μπορεί να φτάσεις στην επιτυχία θήρευσης ενός αγριόχοιρου με κάποια σχετική ευκολία, ακολουθώντας ένα καλά οργανωμένο στρατηγικό σχέδιο, αντιθέτως όμως, μπορεί να νιώσεις ηττημένος από ένα έμπειρο καπρί που αντιστέκεται επίμονα, όπου θα μείνει αποτυπωμένο στη μνήμη σου ως πραγματικός νικητής!
Είναι η μοναδική κατηγορία κυνηγιού…που ξεκινώντας με χαρά το πρωινό συντροφιά μαζί με τους τετράποδους φίλους σου, δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις, εάν θα επιστρέψεις πίσω το βράδυ αλώβητος με αυτούς, αφήνοντας την ψυχή τους πάνω στη σκληρή κι άνιση μάχη που έχουν να αντιμετωπίσουν.
Διότι πραγματικά, εδώ, υφίσταται ο όρος της άνισης μάχης ενός σκύλου απέναντι σε ένα αγριογούρουνο. Και αυτό σίγουρα αποτελεί το δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης. Τα σκυλιά που με τόσο αγάπη μεγάλωσες από μικρά, με τόσο μόχθο και μεράκι, με τόση αφοσίωση και τόσο χρόνο θυσιάζοντας αμέτρητες προσωπικές στιγμές στο βουνό, χαρίζοντάς σου μοναδικές ευχάριστες στιγμές νιώθοντας πως αποτελούν πλέον, ένα κομμάτι της οικογενείας σου….να τα βλέπεις να κείτονται χάμω ξεψυχώντας ξεσκισμένα από τα δόντια των κάπρων, ανήμπορος πολλές φορές να τα βοηθήσεις.
Όσο παγερό και σκληρό, κι αν σε κάνουν αυτές οι εμπειρίες, όσο και να θέλεις να αποδεχτείς την πραγματικότητα δεν μπορείς να μείνεις απαθέστατος σε αυτό το θέαμα που αντικρίζεις. Τότε, πραγματικά αντιλαμβάνεται κανείς, πως αυτό το κυνήγι δεν είναι απλά ένα σπόρ που χαρακτηρίζουν ορισμένοι. Είναι στη κυριολεξία μία μάχη που έχει θύτες και θύματα. Αρκετά περιστατικά βέβαια, έχουν αποτελέσει και υπαρκτό κίνδυνο απειλής ως προς την ανθρώπινη ζωή. Μειονότητα τα γεγονότα αυτά μεν, υπαρκτά όμως δε, και θα πρέπει να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας, διότι η σωματική ακεραιότητα του καθένα είναι αυτό που πάντα προέχει των υπολοίπων.
Ίσως όλα αυτά, για τους περισσότερους φαντάζουν μια υπερβολή. Όσοι όμως δεν υπήρξαν περιστασιακοί σε τούτο το κυνήγι, αλλά αφοσιώθηκαν ολοκληρωτικά με αρκετά ‘ένσημα’ στη κυνηγετική τους σταδιοδρομία, έχοντας βιώσει ανάλογα περιστατικά, κατανοούν και συμμερίζονται απόλυτα όλα τα παραπάνω.
Από την άλλη όψη φυσικά, όταν όλα οδηγούν σε μια επιτυχία με αίσιο τέλος, ακολουθεί ένα πραγματικό γλέντι στο καθιερωμένο στέκι των ομάδων, όπου κυριολεκτικά προσφέρει μια ψυχική γαλήνη και ηρεμία στον καθένα. Τραγούδια, χορός, ποτό και φαγητό, βλέποντας την ηθική ικανοποίηση όλων ζωγραφισμένη στα πρόσωπα.
Κατά συνέπεια, τα στοιχεία της πειθαρχίας, τακτικής, αντίληψης, της σωματικής και ψυχικής κούρασης από την χρονοβόρα διαδικασία διεξαγωγής μιας κυνηγετικής εξόδου, της απότομης αλλαγής ανάμεικτων συναισθημάτων, και γενικώς την αναζήτηση χαρακτήρων με μεγάλα ψυχικά αποθέματα, είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον οποιοδήποτε κυνηγό που δε θέλει μέτρο στα όρια.
Το σύνολο όλων αυτών των παραγόντων κατατάσσουν σαφώς το κυνήγι αυτό.. στην κορυφή της Κυνηγετικής Οικογένειας…!!!
Γ. Αμπατζίδης
Περιοδικό: Hunter Passion
