872
Οι πολυπληθείς παρέες που αποτελούνται από 30-40 άτομα και άνω πολλές φορές αυξάνουν τον κίνδυνο ατυχημάτων λόγω κακού συντονισμού. Οι αρχηγοί πρέπει να φροντίσουν να εξαλειφθεί το φαινόμενο αυτό διότι μόνον εκείνοι ευθύνονται για τυχόν άσχημη κατάληξη. Η χρήση του πορτοκαλί γιλέκου, πέραν του ότι επιβάλλεται από το νόμο, θα πρέπει πλέον να είναι αυτονόητη σε όλους.
Η σύνθεση μιας γουρουνοπαρέας μπορεί να φαίνεται εύκολη υπόθεση που παραπέμπει σε απλή συναναστροφή μεταξύ ατόμων κατά το κυνήγι του αγριόχοιρου, το να απαρτίζεται όμως αυτή από αξιόλογα μέλη που πληρούν τις προϋποθέσεις του γουρουνοκυνηγού είναι το πλέον δύσκολο.
Αρκετές παρέες ασκούν πλέον το κυνήγι του αγριόχοιρου σε όλη την Ελλάδα. Αν ερωτηθούν όμως οι κυνηγοί κατά πόσο είναι ευχαριστημένοι από την συμπεριφορά των μελών που τις απαρτίζουν και την γενική εικόνα τους, σίγουρα δε θα εκφράσουν την απόλυτη ικανοποίηση-και δεν αναφέρομαι στην κάρπωση. Παρότι το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί, οι περισσότεροι το έχουμε ως πρωταρχικό στόχο. Τα νούμερα δε δηλώνουν ικανότητες σε αυτή τη δραστηριότητα κι αυτό είναι που πρέπει να βγάλουμε κάποια στιγμή από το μυαλό.
Κάπου τα πράγματα έχουν ξεφύγει και ο μαζικός μιμητισμός μας οδηγεί σε αλλοπρόσαλλες ενέργειες: να επιθυμούμε διακαώς την προβολή και την επίδειξη, δημιουργώντας μια γουρουνοπαρέα και πασχίζοντας να χτυπήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα θηράματα. Μας αρέσει να αποκαλούμαστε “η παρέα του τάδε” κι έπειτα…όσοι πιστοί προσέλθετε.
Αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα που βιώνουμε συνεχώς. Όσοι απέτυχαν σε άλλα είδη κυνηγιού ή για διαφόρους λόγους δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν, στρέφονται προς μια γουρουνοπαρέα απλώς και μόνο για να κρατούν το τουφέκι σε μιαν άκρη καλύπτοντας μια θέση, δηλώνοντας κι αυτοί γουρουνάδες!
Όπου έσκαψε ένα αγριογούρουνο, σπεύδουν αμέσως να δημιουργήσουν μια παρέα αγοράζοντας ένα σκυλί και συγκεντρώνοντας μερικά άτομα ανεξαρτήτως του αν πληρούν ή όχι τις προϋποθέσεις για αυτό το δύσκολο και επικίνδυνο κυνήγι. Η ποσότητα του θηράματος (αγριόχοιρου) στις μέρες μας εξαλείφει συνάμα και την ποιότητα αυτού του ξεχωριστού παραδοσιακού κυνηγιού.
Έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί θρηνούμε διαρκώς κυνηγούς από ατυχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα σημειώνονται σε αυτό το κυνήγι. Οι παράγοντες βέβαια είναι αρκετοί, όλα όμως πηγάζουν από αυτή τη βάση. Σαφώς, και όλοι έχουν το δικαίωμα να γίνουν κυνηγοί-γουρουνάδες, αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζουμε.
Απαιτεί χρόνο, εμπειρίες και διαπαιδαγώγηση με κυνηγετική παιδεία από μικρή ηλικία πάνω στο συγκεκριμένο θήραμα, κάτι που προφανώς δεν μαθαίνεται στα βιβλία της θεωρίας αλλά στην πράξη. Επίσης, απαιτούνται χαρακτήρες με μεγάλα ψυχικά αποθέματα διότι το αγριογούρουνο, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, “σπάει τον τσαμπουκά” και του πιο ψύχραιμου και έμπειρου κυνηγού.
Κατά συνέπεια, η λέξη “παρέα” δεν ορίζει μόνο μια ομάδα ανθρώπων που καλείται στις 15 Σεπτεμβρίου να δηλώσει την παρουσία της ώστε να διεξάγουν τα μέλη της το χόμπι τους. Δηλώνει τη σχέση ανάμεσα σε φίλους που βρίσκονται συχνά, με κοινά ενδιαφέροντα και αντιλήψεις, ίδια άποψη αναφορικά με το κυνήγι.
Η νεκρά κυνηγετική περίοδος μπορεί να σηματοδοτήσει την εικόνα μιας αδιαμφισβήτητα καλής παρέας. Εκεί φαίνεται το κατά πόσον ενδιαφέρεται κάποιος πραγματικά για το κυνήγι και την ομάδα του, όχι μόνον όταν ξεκινά η κυνηγετική περίοδος, οπότε και δείχνει υποτιθέμενο ενδιαφέρον για την κάρπωση.
Τα μέλη μιας παρέας θα πρέπει να αξιολογούνται με αυστηρά κριτήρια από τον αρχηγό κι από τους γηραιότερους και εμπειρότερους κυνηγούς που την απαρτίζουν.
-Θα πρέπει πρωτίστως να αγαπούν τη φύση και να σέβονται το θήραμα.
-Θα πρέπει να μάθουν τις συνήθειες και την συμπεριφορά του αγριόχοιρου και να εξοικειωθούν με αυτό το δυνατόν περισσότερο.
-Θα πρέπει να υπακούν στους εμπειρότερους και να ρωτούν οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν. -Θα πρέπει να υπάρχει ομόνοια και αλληλοσεβασμός μεταξύ τους και τυχόν προβλήματα να αντιμετωπίζονται από κοινού.
-Θα πρέπει να γνωρίζουν άπαντες τους γραπτούς αλλά και άγραφους νόμους που διέπουν το γουρουνοκυνήγι και να τηρούν την εφαρμογή τους.
-Θα πρέπει να είναι κυνόφιλοι και να γνωρίζουν την συμπεριφορά των σκυλιών κατά το κυνήγι. –Θα πρέπει να γνωρίζουν τον τόπο που διεξάγεται η παγάνα σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ο δε Αρχηγός, είναι αυτός που σηκώνει το βάρος των παραπάνω. Έχει την μέγιστη ευθύνη για τον τρόπο κυνηγιού της παρέας αλλά και τα κριτήρια αξιολόγησης στις παραμέτρους που θέτει. Είναι αυτός που θα επιληφθεί για την όποια επιτυχία ή αποτυχία φέρει η κυνηγετική έξοδος, παρά την ενδεχόμενη μεσολάβηση άλλων παραγόντων. Είναι υπεύθυνος για την σωματική ακεραιότητα κάθε μέλους. Είναι αυτός που κατανέμει αντίστοιχες αρμοδιότητες στα μέλη. Μεριμνά για τους ανθρώπους αλλά και τα σκυλιά τους-το αξιόλογο “έμψυχο υλικό” της ομάδας. Είναι γενικώς υπεύθυνος για το σύνολο της εικόνας που παρουσιάζει η ομάδα του.
Ο αρχηγός δεν επιλέγεται μέσω τυχαίων περιστάσεων ή ψηφοφορίας, αν και το δεύτερο πλέον συναντάται σε αρκετές παρέες. Αυτό συνεπάγεται αυτομάτως έλλειψη πνεύματος αυτοπεποίθησης μες στην παρέα. Ο αρχηγός που ηγείται μιας γουρουνοπαρέας είναι αποτέλεσμα του σεβασμού, του σθένους και της ανδρείας που εκπέμπει. Χάρη στην εμπειρία και τις ικανότητές του γίνεται αποδεκτός από το σύνολο. Ο αρχηγός είναι εξαίρετος γνώστης του αντικειμένου και μπορεί να διαχειρίζεται την ομάδα με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Είναι αυτός που παίρνει τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας κατά την διεξαγωγή του κυνηγιού.
Εδώ πρέπει να δίδεται βάση διότι τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δυσοίωνα. Τα θανατηφόρα ατυχήματα αυξάνονται συνεχώς.
Το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος, είναι ότι, πληθώρα ατόμων εντάσσεται στο κυνήγι αυτό, με την επιείκεια και την αφέλεια των αρχηγών, δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι απαραίτητες προϋποθέσεις.
Οι πολυπληθείς παρέες που αποτελούνται από 30-40 άτομα και άνω πολλές φορές αυξάνουν τον κίνδυνο ατυχημάτων λόγω κακού συντονισμού. Οι αρχηγοί πρέπει να φροντίσουν να εξαλειφθεί το φαινόμενο αυτό διότι μόνον εκείνοι ευθύνονται για τυχόν άσχημη κατάληξη. Η χρήση του πορτοκαλί γιλέκου, πέραν του ότι επιβάλλεται από το νόμο, θα πρέπει πλέον να είναι αυτονόητη σε όλους.
Το “δεν βλέπω, δεν τουφεκώ” πρέπει να έρχεται στο μυαλό μας τη στιγμή που σηκώνουμε το όπλο. Αναρωτιέμαι πώς μερικοί έχουν την εντύπωση ότι, ρίχνοντας μες στα κλαδιά, θα έχουν και επιτυχία σε ένα θήραμα-στόχο! Εδώ το θήραμα το βλέπουμε πολλές φορές, το ζυγίζουμε σκοπεύοντας και πολλές φορές δε το πετυχαίνουμε, πώς έχουμε την απαίτηση να πετύχουμε κάτι που δε βλέπουμε;
Το θέμα στη φάση της στάμπας μας οδηγεί επίσης σε λάθος ενέργειες, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ατυχημάτων. Είναι η στιγμή που η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη. Εκεί, κατόπιν συνεννόησης, σε καμία περίπτωση δεν πηγαίνουν περισσότεροι από έναν να εκτελέσουν ή να ξεσηκώσουν το καθηλωμένο αγριογούρουνο.
Επίσης, κίνδυνοι συντρέχουν τη στιγμή που η ομάδα βρίσκεται σε φάση καταδίωξης. Απαιτείται αναδίπλωση κάποιων μελών κατόπιν εντολής του αρχηγού. Εκεί, στην μετακίνηση, όπου επικρατεί βιασύνη λόγω της περίστασης, απαιτείται μεγάλη προσοχή. Λόγω της αποδιοργάνωσης, υπάρχει περίπτωση την στιγμή που το γουρούνι γίνεται αντιληπτό σε κάποιο πέρασμα από κάποιον που προβαίνει σε ενέργεια σκόπευσης-πυροβολισμού, να διέρχεται ταυτόχρονα άλλο μέλος της παρέας για να πιάσει το πόστο αυτό με αποτέλεσμα να γίνει το κακό. Οπότε, η έγκυρη συνεννόηση αλλά και η ψυχραιμία-εμπειρία ενός μέλους, μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή.
Τέλος, η δημιουργία μιας αξιόλογης γουρουνοπαρέας και η διαχρονικότητά της συντελείται από πολλούς παράγοντες που δεν είναι τόσο απλοί όσο φαντάζουν. Ας συνετιστούμε για να μην θρηνήσουμε προπάντων άλλα θύματα.
του Γιάννη Αμπατζίδη
