Κυνηγοί του… καναπέ

Οταν δεν έχεις κανένα προσωπικό κόστος, είναι εύκολο να κρίνεις και να κατακρίνεις συνανθρώπους σου που ασκούν όποιας μορφής διοίκηση… Ακόμη και σε αυτούς που ασκούν διοίκηση επ’ αμοιβή, είτε σε αυτούς που ασκούν διοίκηση με εθελοντική προσφορά! Είναι η ανεύθυνη και ανέξοδη κριτική του καναπέ, που στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια τη συναντά κανείς καθημερινά σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους χώρους.

 

Η συμπεριφορά αυτή προσδίδει μια ιδιαίτερη αξία στη σοφία και τη στοχευμένη μεταφορική έννοια που θέλει να περάσει η περίφημη λαϊκή μας παροιμία «έξω από τον χορό όλοι ξέρουν να χορεύουν».

 

 

Θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον εάν κάποιος επεξεργαστεί το περιεχόμενο των συζητήσεων συνανθρώπων μας από διάφορους χώρους (καφενεία, πάρκα, ταβέρνες κ.λπ.). Εχω την αίσθηση ότι θα εκπλαγεί, θα απογοητευθεί, αλλά θα αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται.

 

Εκεί αποδεικνύεται χωρίς καμία αμφισβήτηση το πόσο επικίνδυνος συνδυασμός είναι η ημιμάθεια μαζί με τον εγωισμό. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ο συνδυασμός αυτός αυξάνεται και εφαρμόζεται στις τακτικές πολλών συνανθρώπων μας.

Θα ήταν περίεργο έως απίθανο αν αυτό το φαινόμενο δεν υπήρχε και στην οικογένεια των κυνηγών… Και μάλιστα όχι μόνον υπάρχει, αλλά είναι τόσο έντονη η παρουσία του σε αυτήν την κοινωνική ομάδα, που θεωρώ ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της κυνηγετικής οικογένειας.

 

• Εάν ανατρέξει κανείς σε τοποθετήσεις συναδέλφων κυνηγών στον ηλεκτρονικό Τύπο, σε στήλες εφημερίδων και περιοδικών.

• Ακούσει συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων σε στέκια, καφενεία , στον δρόμο ή όπου αλλού.

• Και μετά αξιολογήσει συμπεριφορές και αντιδράσεις σε συγκεκριμένες στιγμές και για συγκεκριμένους σκοπούς.

 

Τότε θα αντιληφθεί το μέγεθος των αρνητικών στοιχείων που συγκεντρώνονται από έναν τέτοιον συνδυασμό και βέβαια την υποβάθμιση που επιφέρουν εν γένει στην κυνηγετική δραστηριότητα.

 

Σκληρές κριτικές

 

Διαβάζουμε πολύ συχνά σκληρές έως απαξιωτικές κριτικές για τις διοικήσεις των κυνηγετικών οργανώσεων και το οξύμωρο από συναδέλφους που ουδέποτε θυσίασαν έστω και ελάχιστο χρόνο για να προσφέρουν για αυτό που κόπτονται ότι λατρεύουν.

 

Ουδέποτε παραβρέθηκαν σε γενικές συνελεύσεις των κυνηγετικών οργανώσεων, ενώ ποτέ δεν συμμετείχαν σε φιλοθηραματικό έργο ή σε εκδήλωση κάποιας κυνηγετικής οργάνωσης. Και το σημαντικότερο, έχουν πλήρη άγνοια για το τι αναφέρουν τα καταστατικά των κυνηγετικών οργανώσεων και τι προβλέπει η νομοθεσία.

 

Ο λόγος; Απλός: Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να μάθουν διαβάζοντας έστω και μία φορά το καταστατικό, αφού αρκέστηκαν στη γνώση του καφενείου. Αυτοί οι τύποι που δεν αφιέρωσαν ούτε ένα λεπτό από τον ελεύθερό τους χρόνο για το κυνήγι, έχουν το θράσος να κριτικάρουν όλους όσοι τόλμησαν να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους για το κυνήγι, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα της προσφοράς τους. Δεν είμαι από αυτούς που χαϊδεύω αυτιά για να είμαι αρεστός, ούτε από αυτούς που κάνουν τους έξυπνους.

 

Θέλω να πιστεύω ότι προσπαθώ να λέω τα πράγματα με το όνομά τους και να βοηθήσω να διατηρηθεί για πάντα το κυνήγι στην πατρίδα μου. Είναι γεγονός ότι πολλοί συνάδελφοι θεωρούν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους σε κάποιες διοικήσεις και παραμένουν για πολλά χρόνια στη διοίκηση.

 

Αυτό δεν το επικροτώ και διαφωνώ πλήρως μαζί τους. Ομως θεωρώ ότι αυτό καθαυτό δεν είναι κατά ανάγκη ούτε τρομερό ούτε καταστροφικό. Υπάρχουν συνάδελφοι που προσέφεραν για πολλά χρόνια και συνεχίζουν να προσφέρουν σημαντικό έργο μέχρι σήμερα, γιατί δεν υπάρχει κανείς ενδιαφερόμενος που θα θυσίαζε τον ελεύθερο χρόνο του για προσφορά σε αυτό που κοπτόμεθα όλοι ότι αγαπάμε, αλλά το λατρεύουμε καθισμένοι στους καναπέδες.

 

Ακόμη και αυτοί που δεν προσφέρουν επί χρόνια και δεν εγκαταλείπουν τη διοίκηση, νομίζω ότι δεν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από αυτούς που απουσιάζουν επιμελώς σε ό,τι αφορά τα προβλήματα στις κυνηγετικές οργανώσεις.

 

Ο εθελοντισμός δεν είναι εύκολος ούτε αναλώσιμο προϊόν. Μπορεί πρόσκαιρα να χρησιμοποιηθεί από κάποιον σαν μανδύας για να κρύψει τη γύμνια του, αλλά πολύ σύντομα με το πρώτο αεράκι θα παρασυρθεί ο μανδύας και θα φανεί το γυμνό σώμα. Στον πραγματικό εθελοντισμό πρέπει να καταβάλει κανείς πολύ κόπο και να αφιερώσει πολύτιμο χρόνο, την αγάπη του ανιδιοτελώς.

 

Και επιτέλους, αγαπητοί συνάδελφοι, εσείς που συχνά-πυκνά με περίσσια ευκολία γράφετε για καρέκλες και παχυλές αμοιβές απευθυνόμενοι στους συναδέλφους των διοικήσεων, δεν πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθείτε ότι η υστεροβουλία που έχετε σας ξεφτιλίζει;

 

Σας ενημερώνω, παρότι θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι κανένα μέλος διοίκησης από όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες των κυνηγετικών οργανώσεων δεν αμείβεται. Αν θέλετε, μάθετε ότι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αμισθί από αγάπη και ενδιαφέρον για το κυνήγι. Αν κάποιοι χρησιμοποιούν την κυνηγετική οργάνωση σαν σκαλοπάτι για τις προσωπικές φιλοδοξίες τους ή ικανοποιούν τη δήθεν καταξίωσή τους στην κοινωνία, αυτό είναι άλλο θέμα. Και σε αυτήν όμως την περίπτωση η ευθύνη επιμερίζεται σε όλους μας, με το μεγαλύτερο κομμάτι να επιβαρύνει αυτούς που δεν συμμετέχουν… συνειδητά.

 

Μίσος & εγωισμός

 

Αυτό όμως που θεωρώ απαράδεκτο και ανέντιμο είναι ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι συνάδελφοι που τους εξουσιάζουν η μικροψυχία, το μίσος, ο εγωισμός, η ανευθυνότητα και πέραν και πάνω από όλα το ατομικό τους συμφέρον, υποβαθμίζουν και απαξιώνουν όλους όσοι προσπαθούν να προσφέρουν, προσπαθώντας να συγκαλύψουν τις αδυναμίες, την ανικανότητά και την απραξία τους.

 

Προβάλλουν ως επιχειρήματα: ότι κάποτε στο παρελθόν επεχείρησαν να θέσουν υποψηφιότητα και επειδή δεν εξελέγησαν ή εξελέγησαν αλλά εξαιτίας του κατεστημένου δεν έπεισαν, γι’ αυτό και απέχουν από κάθε δραστηριότητα των οργανώσεων. Οχι για την ανικανότητά τους και τις αδυναμίες τους. Μια επιχειρηματολογία που δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του εγωισμού και της μικροψυχίας που κουβαλούν αυτά τα άτομα.

 

Εάν θέλουμε το κυνήγι ως δραστηριότητα να συνεχίζει να υπάρχει και να προσφέρει στον άνθρωπο τα πολύτιμα οφέλη της, θα πρέπει όλοι μαζί ενωμένοι να προσπαθήσουμε να προασπίσουμε και να θωρακίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που λέγεται κυνήγι. Δεν περισσεύει κανένας από εμάς και θα πρέπει όλοι μας να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για τον σκοπό αυτόν.

 

Για να σταματήσουν για πάντα η γκρίνια και η αδικαιολόγητη αντιπαράθεση σε ό,τι αφορά το θέμα υποψηφιοτήτων και μη εκλογής (όχι αυτός και όχι εκείνος), έχω να πω μόνο τούτο: Φίλοι και συνάδελφοι, η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη από τους συνανθρώπους μας δεν αποκτώνται διά της επιβολής, αλλά κερδίζονται ύστερα από αγώνα και με πολύ κόπο.

 

Η συμμετοχή μας σε ψηφοδέλτιο και η εκλογή μας σε ένα διοικητικό συμβούλιο κυνηγετικής οργάνωσης δεν έχει κίνητρο την κοινωνική μας καταξίωση ούτε είναι μέσο για να ικανοποιήσουμε τον ψευτοεγωισμό μας. Θα πρέπει ο συνάδελφος που θα καταθέσει την υποψηφιότητά του κατ’ αρχάς να γνωρίζει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει.

 

Η απόφαση να έχει παρθεί κατόπιν ώριμης σκέψης και με τις προϋποθέσεις ότι έχει μελετήσει την κυνηγετική νομοθεσία και το καταστατικό του συλλόγου. Θα πρέπει να έχει λάβει μέρος σε δραστηριότητες του συλλόγου, να έχει παρακολουθήσει γενικές συνελεύσεις με έμπρακτη συμμετοχή καταθέτοντας προτάσεις, προτείνοντας λύσεις ακόμη και με αντιπαραθέσεις, ούτως ώστε τα μέλη του συλλόγου να έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τις θέσεις του για να τον επιλέξουν.

Πώς αλήθεια μπορούμε να επιρρίπτουμε με τόση ευκολία τις ευθύνες στους άλλους για μια αποτυχημένη εκλογική μας αναμέτρηση; Οταν μια μέρα εμφανιζόμαστε από το πουθενά, θέτουμε υποψηφιότητα και σε περίπτωση αποτυχίας έχουμε το θράσος να χρεώνουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους εξαιρώντας τον ηθικό αυτουργό που είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.

 

Δυστυχώς, συνάδελφοι, η πλειονότητα των υποψηφιοτήτων για τα διοικητικά συμβούλια των κυνηγετικών συλλόγων δεν έχουν καμία σχέση με τις παραπάνω προϋποθέσεις που προανέφερα ότι πρέπει να διαθέτουν οι υποψήφιοι. Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα βρίσκεται σε αυτήν τη δεινή και κατά κοινή ομολογία δύσκολη θέση σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

 

Είμαστε ένας χαρισματικός λαός που όμως έχουμε καλλιεργήσει μια νοοτροπία που μας οδηγεί καθημερινά στην υποβάθμιση και την απαξίωση. Θέλουμε να απολαμβάνουμε όλα τα δικαιώματα των Ευρωπαίων, να είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις μας να επιλέγουμε αυτές που μας βολεύουν αδιαφορώντας για όλους τους άλλους. Εχουμε την απαίτηση να μας σέβονται οι άλλοι, αλλά εμείς να μην τους σεβόμαστε! Να μας βοηθούν οι άλλοι, αλλά εμείς να μη βοηθούμε!

 

Θέλουμε οι νόμοι να εφαρμόζονται κατά γράμμα σε όλους τους άλλους, αλλά όχι σε εμάς! Με αυτή τη νοοτροπία φοβούμαι ότι οδηγούμαστε σε δύσκολους ατραπούς και θα δυσκολέψουν κι άλλο τη μελλοντική μας πορεία…

 

Δημήτρης Ευμοιρίδης

 

ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ