Η αφαντη…μπεκατσα

 

Πόσες φορές δεν έχουμε μείνει με την απορία πού πήγε η μπεκάτσα την οποία είδαμε να πέφτει καθαρά μετά την τουφεκιά, αλλά δεν υπάρχει πουθενά ίχνος της, παρόλη την επίμονη έρευνα κυνηγών και σκυλιών;

 

Η θεαματική πτώση του πουλιού, με στροβιλίσματα ή περιστροφές στον αέρα, δεν αυξάνει το ίδιο θεαματικά τις πιθανότητες να μπει τελικά στην τσάντα, ακόμη και με τον καλύτερο σκύλο στην έρευνα και στην επαναφορά των θηραμάτων. Είναι δε τόσο έντονη η εντύπωση της πετυχημένης βολής στους κυνηγούς, που αρνούνται να πιστέψουν ότι τελικά η μπεκάτσα ξέφυγε και επιμένουν σε ατελέσφορες έρευνες, χάνοντας την ώρα τους και χαλώντας τη μέρα αλλά και την ψυχολογία τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ένα φάντασμα στο ξέφωτο του δάσους. Την ίδια ώρα η μπεκάτσα καθισμένη προσεκτικά σε μια μακρινή ράχη, εποπτεύει τους διώκτες της με ετοιμότητα και απομακρύνεται σε κάθε κίνηση προσέγγισης ή ακόμη και αλλαγής πορείας των σκύλων.

 

Η πρώτη φορά που έζησα παρόμοια εμπειρία δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί. Εχουμε καταφέρει να στριμώξουμε την μπεκάτσα σε μια πυκνή πλαγιά που κατηφορίζει απότομα από τα χωράφια μέχρι έναν χωματόδρομο χαμηλά. Περιμένω υπομονετικά τον Εκτορα να την ξετρυπώσει από τα πυκνά βάτα γύρω από μία αγριογκορτσιά, φυτρωμένη ψηλά στο πρανές του δρόμου.

 

Ανοδική πορεία 

 

Με δυνατό φτεροκόπημα για να ξεμπλέξει από τα χαμόκλαδα, ξεπετάγεται από τη βάση του δένδρου και σπάζει δεξιά στον χωματόδρομο με ελαφριά ανοδική πορεία.

 

Πρέπει να διανύσει όμως καμιά εικοσαριά μέτρα πριν κρυφτεί πίσω από τα δένδρα, στην στροφή του δρόμου. Εύκολη τουφεκιά και δεν πρέπει να βιαστώ… Γυρίζω δεξιά και την ώρα που επωμίζω πετάγεται ακόμη πιο εκκωφαντικά η δεύτερη σχεδόν μέσα από τα πόδια μου και φεύγει αριστερά και λοξά προς τα πάνω, με ένα θρασύτατο ανέβασμα, καθώς η κοιλιά της λαμποκοπά στο ήλιο μπροστά στα μάτια μου. Ενστικτωδώς παγώνω αλλά αμέσως συνέρχομαι και «κλειδώνω» στην ακίδα του όπλου την μπεκάτσα που πετά μπροστά μου. Πυροβολώ, έχοντας ήδη καρφωμένη στο μυαλό μου την ιδέα να προλάβω και τη δεύτερη. Η τουφεκιά είναι καθαρά πάνω στην μπεκάτσα, σχεδόν την ακινητοποίησε στον αέρα, καθώς έπεσε πάνω στην πλάτη και στα ανοιχτά φτερά της. Πριν τη δω να πέφτει στο έδαφος, γυρίζω από την άλλη μεριά και προλαβαίνω τη δεύτερη λίγο πριν χαθεί στο γύρισμα της πλαγιάς.

Μια τουφεκιά ανάμεσα στα ξερόκλαδα και πέφτει μέσα στα πυκνά. Χωρίς να μετακινηθώ, γεμίζω το όπλο και κρατώ το βλέμμα σταθερό στο δένδρο που έβαλα σημάδι, κάτω από το οποίο φάνηκε να πέφτει. «Δύο πήρα, την είδες αυτή που έπεσε στον δρόμο;» φωνάζω στον Φώτη, μια και αυτός ήταν ψηλά και είχε καλό οπτικό πεδίο προς την κατεύθυνση της πρώτης. «Εφυγε ψηλά στην απέναντι ράχη μετά τη στροφή» η απάντησή του. Τρεις σηκώθηκαν, ίσως, μέσα στον θόρυβο που είχαν στο σήκωμα, θα έφυγε και η τρίτη χωρίς να την αντιληφθώ. Μόλις ο σκύλος φτάνει στο πυκνό και πιάνει τη δεύτερη μπεκάτσα γυρίζω χαλαρά για να μαζέψω την πρώτη από τον δρόμο.

 

Η μπεκάτσα άφαντη. Αρχίζω να μην πιστεύω στα μάτια μου. Ξαναγυρίζω στο σημείο που πυροβόλησα για να εντοπίσω πού ακριβώς που έπεσε.

 

Είναι τόσο φρέσκια και έντονη η στιγμή της τουφεκιάς που η σκηνή με την πτώση της μπεκάτσας ξανάρχεται στα μάτια μου. Ψάχνω πάλι τον χωματόδρομο μέχρι τη στροφή, χωρίς όμως αποτέλεσμα. «Κατέβα με τον σκύλο, κάπου έχει περπατήσει τραυματισμένη» φωνάζω, σαν τελευταία λύση.

Είμαι όμως τόσο σίγουρος για την τουφεκιά μου, που περιμένω από στιγμή σε στιγμή τον Εκτορα να ξετρυπώσει από το πυκνό με την μπεκάτσα στο στόμα.

 

Δεν πιάνει όμως ούτε την παραμικρή μυρωδιά όσο και αν προσπαθεί, όσο και αν επιμένουμε να χωθεί επανειλημμένως σε όλα τα πυκνά δεξιά και αριστερά του χωματόδρομου. Η απορία με έχει κατακυριεύσει. Είναι δυνατόν να μην έπεσε έπειτα από αυτό που είδα;

 

Ξαναφέρνω στη μνήμη τη σκηνή με την μπεκάτσα να πέφτει με την ουρά, σαν να άνοιξε μια τρύπα κάτω της. Φαίνεται σαν να γλιστρά σε μια καταπακτή από όπου προσπαθεί να γλιτώσει καθώς αγωνιζόταν απεγνωσμένα να κρατηθεί στον αέρα με άτσαλα φτεροκοπήματα. Μετά στο οπτικό μου πεδίο έχει περάσει η δεύτερη και το κυριολεκτικό «left and right», όπως περιγράφουν στην Αγγλία την πετυχημένη βολή σε δύο πουλιά με τις δύο κάννες ενός δίκαννου, μια και τα πουλιά έφυγαν στην κυριολεξία δεξιά και αριστερά. Μόνο που δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί, αφού δεν υπάρχει πια η χτυπημένη μπεκάτσα στα χέρια μας. Με βαριά καρδιά συνεχίζω για την επόμενη πλαγιά όπου φάνηκε να πιάνει η τρίτη.

 

Το μπλοκάρισμα

 

Μόλις εμφανίζομαι χαμηλά στα χωράφια κάτω από το γύρισμα της ράχης, σηκώνεται από την κορυφή μόνης της και αντί να πάρει το πλάι όπως συνήθως, πετά πολύ ψηλά και πολύ μακριά, κατευθυνόμενη στην απέναντι πλευρά της κοιλάδας όπου προσγειώνεται και πάλι στην κορυφή, μπροστά από μια συστάδα. Ομως η επιβεβαίωση ότι ήταν η μπεκάτσα που νόμισα ότι θα είχα εύκολα στα χέρια μου είναι αποκαλυπτική, καθώς το ένα πόδι της κρέμεται στον αέρα χτυπημένο και ξεχωρίζει καθαρά στον φόντο του ουρανού. Τελικά καταφέραμε να την μπλοκάρουμε περικυκλώνοντας την συστάδα και έπεσε στην τουφεκιά, αυτή τη φορά μόλις σηκώθηκε κατακόρυφα αφού καταφέραμε να πλησιάσουμε από άλλη κατεύθυνση, κάνοντας έναν μεγάλο γύρο.

Η κατακόρυφη πτώση της μπεκάτσας, με την ουρά προς το έδαφος σε μια σχεδόν όρθια στάση του σώματος, με φτεροκοπήματα άτσαλα και ανερμάτιστα που δεν μπορούν να ανακόψουν την πτώση ή να αλλάξουν πορεία είναι μεν θεαματική αλλά όχι αποδοτική ως προς το αποτέλεσμα. Συνήθως θα ξεφύγει και μάλιστα πολλές φορές δεν φτάνει μέχρι το έδαφος αφού καταφέρνει να ισορροπήσει στον αέρα, αν έχει αρκετό ύψος, και να αναλάβει τον έλεγχο.

 

Με πλαναρισμένα φτερά ή με χαλαρά φτεροκοπήματα απομακρύνεται από την περιοχή, για να πιάσει κάποια κορυφή ή ξέφωτο, από όπου ελέγχει οπτικά τη θέση των κυνηγών και σκύλων. Στο παραμικρό σημάδι προσέγγισης κυνηγού ή σκύλου, θα πετάξει ψηλά και θα απομακρυνθεί σε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση, βάζοντας πια ανάμεσα σ’ αυτήν και τον κυνηγό όχι μόνο μερικά δένδρα αλλά ρεματιές και πλαγιές ολόκληρες. Μόνο αν είμαστε πολύ κοντά και προλάβει ο σκύλος να την αρπάξει όταν πέσει στο έδαφος σοκαρισμένη και πριν συνέλθει, μπορούμε να τη βάλουμε στο σακούλι. Διαφορετικά θα ψάχνουμε ένα αόρατο φάντασμα που άνοιξε η γη και το κατάπιε.

Τα ανοιχτά φτερά

 

Στις περιπτώσεις αυτές η μπεκάτσα δεν έχει χτυπηθεί σοβαρά, παρόλο που η τουφεκιά είναι σε κοντινή απόσταση. Ενα μόνο περιφερειακό σκάγι της δέσμης θα την έχει πλήξει στη ράχη χωρίς όμως να χτυπηθούν σπλάχνα ή θα έχει χτυπηθεί ψηλά στο μηρό του ποδιού. Περισσότερα περιφερειακά σκάγια θα έχουν διαπεράσει τα ανοιχτά φτερά της, χωρίς όμως να σπάσουν κάποιο κόκαλο, δημιουργώντας ένα στιγμιαίο σοκ που προκαλεί την αστάθεια και την απώλεια ελέγχου και ισορροπίας πτήσης.

 

Ομως, καταφέρνει γρήγορα να διαφύγει, καθόσον το βασικό όπλο άμυνας είναι τα ευέλικτα τεράστια φτερά της και αυτά είναι άθικτα. Αν μάλιστα, όλα αυτά διαδραματίζονται σε κάποια πλαγιά, από όπου μπορεί να πλανάρει σαν πέρδικα, τότε είναι σίγουρο ότι θα απομακρυνθεί χιλιόμετρα και δεν θα είναι εύκολο να ξαναβρεθεί.

 

Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε μια παρόμοια κατάσταση είναι να μην επαναπαυθούμε χαρούμενοι στην πρόσκαιρη επιτυχία της βολής μας και στο θεματικό και αναμενόμενο πέσιμο. Πρέπει να την ξανατουφεκίσουμε στον αέρα πριν προλάβει να αναλάβει και πάλι τον έλεγχο της πτήσης και της πτώσης της.

 

Η δεύτερη τουφεκιά θα είναι σαφώς ευκολότερη και θα μας γλιτώσει από την απογοήτευση μιας πετυχημένης βολής που είναι τελικά…σκέτη αποτυχία.

 

Εξ άλλου το θήραμα έχει θηρεστεί μόνο όταν είναι στην τσάντα μας και ποτέ όταν πέφτει θεαματικά μεν, τραυματισμένο ελαφρά δε.

 

Οταν τύχει και πάρουμε με κάποια μπεκάτσα με «χειρουργημένο» πόδι, επουλωμένο προσεκτικά με χόρτα ή πούπουλα ας αναλογιστούμε τον κυνηγό που ένιωσε πριν από μας τη χαρμολύπη της τουφεκιάς του. Ας σκεφτούμε παράλληλα και την καταπληκτική δυνατότητα επιβίωσης και διαφυγής που έχει αναπτύξει το συγκεκριμένο θήραμα, ώστε δικαιολογημένα να αποκαλείται αυτό το μοναχικό δασόβιο πουλί «το φάντασμα του δάσους».

 

Θωμάς Μπατσέλας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Χάρης Γκίκας

 

Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ