Ενα μοναχικο γουρουνοκυνηγι

Χωρίς καμία αμφιβολία το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι ομαδικό, λόγω του μεγάλου βαθμού δυσκολίας που παρουσιάζει όσο και γιατί αυτός είναι ο βασικός κανόνας του συγκεκριμένου κυνηγιού. Ομως σε κάθε κανόνα υπάρχει πάντοτε και η εξαίρεση, η οποία πολλές φορές παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά και ενδιαφέροντα στοιχεία.

 

Επειδή η δική μου γενιά πιστεύω ότι έχει βιώσει πολύ μεγάλες αλλαγές και σπουδαίες μεταβολές σε τούτη τη ζωή, σε όλους τους τομείς, έχει αποκτήσει παράλληλα τεράστιες εμπειρίες, τις οποίες έχει υποχρέωση να μεταλαμπαδεύει στις επόμενες γενιές. Ετσι λοιπόν αποφάσισα να παρουσιάσω την εξαίρεση στον τρόπο κυνηγιού του αγριόχοιρου, που είναι το μοναχικό κυνήγι του…

 

Ενας τρόπος δύσκολος, επικίνδυνος και όχι εφαρμόσιμος σε όλους τους κυνηγότοπους. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί, για παράδειγμα, σε καμία περίπτωση στις περιοχές με πουρνάρι και σε μεγάλες δύσβατες περιοχές. Είναι ένα είδος κυνηγιού που για να υπάρχει αποτέλεσμα, ο κυνηγός θα πρέπει να έχει τεράστιες γνώσεις, μεγάλα αποθέματα υπομονής μαζί και αντοχής και φυσικά τον παράγοντα τύχη.

 

Διαφορετική άποψη

 

Θα προσπαθήσω μέσα από τη δική μου προσωπική εμπειρία να αναδείξω όλες τις πτυχές αυτού του ιδιαίτερου τρόπου κυνηγιού που δύσκολα σήμερα θα το συναντήσει κανείς. Ηταν στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, τέλη Νοεμβρίου, όπως κάθε φορά ξημερώματα Σάββατο και από την πόλη της Δράμας ξεκινήσαμε τρεις συγκυνηγοί με προορισμό, πού αλλού, το χωριό μου, την Πρασινάδα. Για κακή μας τύχη από την ώρα που ξεκινήσαμε άρχισε να βρέχει και όσο πλησιάζαμε προς το χωριό η βροχή δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο. Ολα δείχνανε ότι εκείνη η κυνηγετική ημέρα ήταν χαμένη.

 

 

Εγώ όμως είχα διαφορετική άποψη και δεν ήμουν διατεθειμένος μετά από τόσα χιλιόμετρα διαδρομής να χάσω την κυνηγετική μου έξοδο. Ενώ η βροχή συνέχιζε να πέφτει ασταμάτητα και μάλιστα να δυναμώνει, ρώτησα τους συγκυνηγούς μου αν θα με ακολουθήσουν στην απόφαση που ήδη είχα πάρει, που φυσικά δεν ήταν άλλη από το να ξεκινήσω το προγραμματισμένο μας κυνήγι.

 

Η απάντηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν αρνητική. «Είσαι τρελός, μου είπαν, θα πάμε αύριο». Το πάθος μου για κυνήγι δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο για δεύτερη σκέψη. Πήρα το σακίδιο, το όπλο, το αδιάβροχο, έλυσα τον σκύλο, τον αγαπημένο μου Τζακ, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για τον κυνηγότοπο. Μετά από μισή ώρα σταματάω, φοράω αδιάβροχο και ανηφορίζω με τον σκύλο να ακολουθεί. Μετά από δύο ώρες ανεβαίνοντας μια κορυφογραμμή, έφτασα στην περιοχή της «Παρτάγκοβας». Ετσι ονομάζεται η περιοχή, η βλάστηση της οποίας αποτελείται κυρίως από κέδρα, πεύκα και οξιές. Η βροχή μείωσε την έντασή της και εγώ έφτασα σε μία εγκαταλελειμμένη καλύβα κτηνοτρόφων.

 

Μπήκα μέσα, άναψα φωτιά, στέγνωσα τα ρούχα μου και ετοιμάστηκα να βγω. Η βροχή σταμάτησε και τότε διαπίστωσα ότι ο μοναδικός μου σύντροφος, ο Τζακ έλειπε. Γνωρίζοντας πολύ καλά τις δυνατότητες και τις συνήθειες του τετράποδου φίλου μου, έψαξα αμέσως να βρω ένα ψηλό σημείο για να μπορέσω να ακούσω αν γαβγίζει. Σε πολύ λίγο χρόνο βρίσκομαι σε ένα υψωματάκι και αφουγκράζομαι με πολύ μεγάλη αγωνία. Πράγματι ο καλός μου φίλος επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την αξία του. Τον ακούω να κάνει στάμπα σε απόσταση γύρω στα οχτακόσια μέτρα από το σημείο που βρίσκομαι.

 

Αμέσως, νιώθω τρομερή ικανοποίηση και ταυτόχρονα εκτινάσσεται η αδρεναλίνη στα ύψη. Ξεκινάω αμέσως προς το σημείο όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ταυτόχρονα έθεσα σε λειτουργία το σχέδιο δράσης. Η πρώτη σκέψη είναι να προσεγγίσω το σημείο που βρίσκεται ο σκύλος, χωρίς να δώσω τον παραμικρό στόχο στο πανέξυπνο αγριογούρουνο. Ημουν απόλυτα βέβαιος ότι ο σκύλος γάβγιζε αγριογούρουνο και μάλιστα κάπρο, από τον ήχο της φωνής του.

 

Η βροχή μείωσε κατά πολύ την έντασή της, απλά ψιχάλιζε και βγήκε μέτριας έντασης αέρας. Αυτό που έμενε ήταν να προσδιορίσω τη διεύθυνση του αέρα όπου βέβαια δεν άργησα να διαπιστώσω ότι ήταν βορειοανατολικός (ΒΑ). Αμέσως άλλαξα πορεία και άρχισα να προσεγγίζω από την αντίθετη πλευρά το επίμαχο σημείο.

 

Μόλις έφτασα σε απόσταση εκατό μέτρων, διαπίστωσα ότι το πιθανό γιατάκι του κάπρου είναι κάτω από ένα μεγάλο πεύκο, το οποίο γύρω του έχει διάσπαρτα χαμηλά κέδρα σε ακτίνα δέκα-δεκαπέντε μέτρα. Εφτασα πλέον σε απόσταση τριάντα μέτρων, η βροχή δυνάμωνε, ο αέρας το ίδιο, η αδρεναλίνη στα ύψη, το ανατρίχιασμα να βολτάρει ασταμάτητα στη ραχοκοκαλιά και χιλιάδες σκέψεις να περνούν από το μυαλό.

 

Πλεονέκτημα όσφρησης

 

Θυμήθηκα τα λόγια του Παππού Νικόλα, «Δημητράκη όταν βρέχει και φυσάει, τότε γίνεται εύκολο το μοναχικό κυνήγι. Από τους ήχους της βροχής δύσκολα ξεχωρίζει ο κάπρος τον ήχο που κάνει ο άνθρωπος όταν κινείται μέσα στην βλάστηση ενώ με τον αέρα χάνει το πλεονέκτημα της όσφρησής του».

Πράγματι, βγάζω με πολλή προσοχή το σακίδιο και το αδιάβροχο, και αρχίζω να φέρω σε πέρας το δυσκολότερο κομμάτι σε αυτό που λέγεται μοναχικό κυνήγι αγριόχοιρου. Με τις αισθήσεις σε υπερένταση, και με κινήσεις αιλουροειδούς για να περιορίσω τους θορύβους στο ελάχιστο, μείωνα συνεχώς την απόσταση.

 

Ερποντας στην κυριολεξία προσέγγιζα ολοένα και περισσότερο τον βασιλιά της ελληνικής υπαίθρου. Θυμάμαι ότι είχα γίνει μούσκεμα, δεν υπήρχε ούτε σημείο του σώματός μου στεγνό, η θερμοκρασία λιγότερο από πέντε βαθμούς και εγώ δεν ένιωθα τίποτα.

 

Μετά από πολλή ώρα έφτασα πολύ κοντά, σε οριζόντια θέση στο έδαφος με το όπλο μπροστά στηριζόμενος στους αγκώνες, αντίκρισα ανάμεσα από τα πυκνά κλαδιά των δίμετρων κέδρων τις τρίχες του κάπρου να προεξέχουν από το γιατάκι του στη ρίζα του πεύκου.

Ο σκύλος επειδή έφερνε γύρες γύρω από το πεύκο, αντιλήφθηκε έγκαιρα την παρουσία μου, πήρε θάρρος και πλησίασε από την αντίθετη πλευρά τον κάπρο. Εκείνος βέβαια δεν του έδινε καμία σημασία γιατί ένιωθε ασφάλεια στη κρυψώνα του. Ηταν αδύνατον να τουφεκίσω τον κάπρο έτσι όπως ήταν μέσα στο γιατάκι. Επρεπε να σηκωθεί για να μπορώ να στοχεύσω με επιτυχία, γιατί η οποιαδήποτε αστοχία μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο και τη ζωή μου ακόμη.

 

Βέβαια οι ιστορίες και οι συμβουλές του παππού Νικόλα είχαν ριζωθεί βαθιά στην ψυχή μου και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ξεχαστούν. Θυμήθηκα τα λόγια του:

«Οταν πλησιάσεις στο γιατάκι και θέλεις να σηκωθεί ο κάπρος στα μπροστινά του πόδια (γιατί άκουσε κάτι), θα σπάσεις ένα μικρό ξερό κλαδάκι. Το σπάσιμο του κλαδιού μπορεί να το ξεχωρίσει από τον θόρυβο που κάνει η βροχή». Πράγματι, ανάμεσα στα κλαδάκια των κέδρων βρήκα ένα ψιλό ξερό κλαδάκι. Το έσπασα, και άξαφνα βλέπω να σηκώνει το κεφάλι και να στηρίζεται στα μπροστινά πόδια, πίσω καθισμένος στον πισινό του, όπως ένα σκυλί.

 

Η στιγμή εκείνη δεν περιγράφεται, δεν νομίζω να είμαι σε θέση να αποτυπώσω τα συναισθήματα που ένιωσα. Εβλεπα μπροστά μου στην κυριολεξία ένα θηρίο, το οποίο κατόρθωσα να προσεγγίσω αξιολογώντας με απόλυτη επιτυχία τις δυνατότητές του και έμενε μόνο το πάτημα της σκανδάλης για να το θηρεύσω.

 

Πράγματι, παρόλο το νεαρό της ηλικίας και την πληθώρα των διαφορετικών συναισθημάτων, πήρα το θάρρος να σκοπεύσω σε καίριο σημείο, να πατήσω τη σκανδάλη. Ευτυχώς για μένα, η βολή βρήκε το επιθυμητό σημείο πίσω από το αυτί, με αποτέλεσμα το θηρίο να μείνει σχεδόν ακίνητο μέσα στο γιατάκι του.

 

Αμέσως μετά το πάτημα της σκανδάλης ενστικτωδώς ακούμπησα το κεφάλι στο έδαφος ώστε να γίνω ένα με αυτό, προς αποφυγή τραυματισμού μου σε περίπτωση αστοχίας. Σε δευτερόλεπτα ακούγοντας τα γρυλίσματα του Τζακ δίπλα μου, σήκωσα αργά αργά το κεφάλι και αντίκρισα αυτό το υπέροχο ζώο παραδομένο και σχεδόν άψυχο μέσα στο γιατάκι του.

 

Γνήσια συστατικά

 

Τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής νομίζω ότι δεν περιγράφονται, η ομορφιά του κυνηγιού σε όλο της το μεγαλείο. Μια ομορφιά που την απαρτίζουν πολλά κομμάτια ενωμένα μαζί, τα οποία δημιουργούν ένα τεράστιο έργο τέχνης. Ενα έργο τέχνης που η αξία του γίνεται ιδιαίτερη, όταν τα συστατικά που χρησιμοποιούνται είναι γνήσια και αυτούσια. Δεν άργησα να επανέλθω στην πραγματικότητα, αφού ξεμπλοκάρισα ανάμεσα από τα κλαδιά των κέδρων.

 

Σηκώθηκα και πλησίασα το πεσμένο ζώο. Ενα πανέμορφο καπρί, άνω των εκατό κιλών με καταπληκτικούς χαυλιόδοντες ήταν η αμοιβή μου για την όλη προσπάθεια που κατέβαλα. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να βγάλω έξω από τα πυκνά το ζώο και να αφαιρέσω τα εντόσθια. Επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να κρεμάσω τον κάπρο σε κανένα δέντρο λόγω του υπερβολικού του βάρους, αλλά ούτε και να το σύρω κάπου αλλού, τον τοποθέτησα μπρούμυτα πάνω σε μία πέτρα. Εβγαλα ένα από τα βρεγμένα ρούχα μου, το κρέμασα δίπλα σε ένα κλαδί και ξεκίνησα για την επιστροφή μου στο αυτοκίνητο. Θα πρέπει πάντα να ξέρετε ότι αν υπάρχει το πρώτο βράδυ κρεμασμένο ένα ρούχο δίπλα στο ζώο, δεν υπάρχει περίπτωση να το πλησιάσει κανένα αρπακτικό…

 

Δημήτρης Ευμοιρίδης

 

Πηγή : ΕΘΝΟΣ – ΚΥΝΗΓΙ