Για να υποστηρίξει κανείς τις θέσεις ή τις απόψεις του υπάρχουν πολλοί τρόποι από τον πολιτισμένο και δημοκρατικό διάλογο, μέχρι τις ύβρεις και την ωμή βία.
Όσο πιο ισχυρά επιχειρήματα έχει κάποιος σε μία διαφωνία, τόσο πιο πολιτισμένος του επιτρέπουν οι συνθήκες να είναι. Αντίθετα, όταν η επιχειρηματολογία κάποιου μπάζει νερά, τότε αρχίζει και κάνει την εμφάνισή της η βία, λεκτική, ψυχική ή σωματική.
Το μέγεθος της ασκούμενης βίας και τρομοκρατίας, είναι συνήθως ανάλογο της ιδιοσυγκρασίας και των δυνατοτήτων αυτού που τις ασκεί, ενώ βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με τις αντοχές και τις αντιστάσεις της τοπικής ή ευρύτερης κοινωνίας και της τήρησης των γραπτών και άγραφων νόμων. Της ηθικής και του
πολιτισμού δηλαδή του κοινωνικού συνόλου μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η βία.
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με το κυνήγι;
Έχουν και παραέχουν.
Το κυνήγι, για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται δε σταματά την ώρα που θα βάλουμε το ντουφέκι στη θήκη για να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο. Είναι τρόπος ζωής. Και όπως και σε πιο σημαντικά αλλά και πιο ασήμαντα πράγματα θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε και να συμμετέχουμε στα κοινά, έτσι και ο πραγματικός κυνηγός κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να γνωρίζει (το λιγότερο) τις απειλές που δέχεται σήμερα το δικαίωμά του στη θήρα.
Να μπορεί να διαμορφώσει προτάσεις, να ασκήσει κριτική και γενικά να συμβάλλει στο βαθμό που του αναλογεί στις εξελίξεις που σχετίζονται με την αγαπημένη του δραστηριότητα για να μη βρεθεί ποτέ προ δυσάρεστων εκπλήξεων όπως καλή ώρα οι ψαροντουφεκάδες στο Θερμαϊκό, οι συλλέκτες τσαγιού, ρίγανης και άλλων αρωματικών φυτών ανά την Ελλάδα κλπ, οι οποίοι ξυπνήσανε ένα πρωί και μάθανε πως τους απαγορεύσανε να ζούνε μέσα στην Ελληνική φύση όπως τους μάθανε οι πρόγονοί τους.
Η βασική διαφορά των ψαράδων, των ψαροντουφεκάδων, των μανιταροσυλλεκτών, των συλλεκτών βοτάνων κλπ, στον τρόπο ζωής των οποίων χωρίς καμία προειδοποίηση επιβάλλονται αυθαίρετες και καταχρηστικές απαγορεύσεις σε σχέση με μας του κυνηγούς, είναι μία και μοναδική. Η ύπαρξη με τη συγκεκριμένη δομή και διάρθρωση των αναγνωρισμένων κυνηγετικών οργανώσεων.
Στις ολοένα και περισσότερες απόπειρες για αποκλεισμό των ανθρώπων της υπαίθρου από την ύπαιθρο, τη γη μας δηλαδή, το κυνήγι αν και αποτελεί την πιο δυσφημισμένη και διωκόμενη δραστηριότητα, είναι το μόνο που έχει μείνει συγκριτικά αλώβητο.
Πρόσφατα ήρθε στα χέρια μου ένα χαρτί στο οποίο οι άνθρωποι της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κυνηγετικών και Σκοπευτικών Συλλόγων, ούτε λίγο ούτε πολύ απειλούν κάποιον Δασάρχη γιατί λέει τους δημιουργεί προβλήματα στη διαδικασία έκδοσης αδειών από τα μέλη τους.
Αναφέρουν το πόσο αντισυνταγματικό είναι να δημιουργούνται κίνητρα ή αντικίνητρα από θεσμικό ή άλλο φορέα για τη συμμετοχή πολιτών σε κάποιο σωματείο και απειλούν.
Είναι προφανές πως οι διοικήσεις των συγκεκριμένων σωματείων του κοινού αστικού κώδικα που στην πράξη δε συνδέονται με κανέναν επίσημο τρόπο με τη θήρα, βλέποντας πως αντί να γίνονται «χιλιάδες» όπως δηλώνει με ευκολία ο Πρόεδρός τους, παραμένουν ελάχιστοι (ο Σύλλογος στον οποίο δραστηριοποιείται ο Πρόεδρος των σκοπευτοκυνηγών σύμφωνα με πληροφορίες έβγαλε λιγότερες από 70 άδειες μέχρι στιγμής), ολισθαίνουν σταδιακά προς τη βία και τις απειλές, στην ύστατη προσπάθεια να σώσουν μία κατάσταση που δημιουργήθηκε για πολλούς άλλους λόγους αλλά όχι για το κυνήγι.
Αν υπάρχει ειδικά σήμερα ένα και μοναδικό αντικίνητρο για να επιλέξει κάποιος αναγνωρισμένο κυνηγετικό σύλλογο ή σωματείο του αστικού κώδικα που μεταξύ άλλων απαρτίζεται και από κάποιους κυνηγούς αυτό αντιλαμβάνονται όλοι πως είναι τα χρήματα.
Με όλο το σεβασμό λοιπόν, καλώ τους εκπροσώπους των συγκεκριμένων σωματείων, αφού δεν έχουν και χρήματα για δράσεις όπως λένε γιατί τους «αντιμετωπίζει αντισυνταγματικά» η πολιτεία, να βάλουν από του χρόνου σε κάθε περιοχή που υπάρχει αναγνωρισμένος κυνηγετικός σύλλογος την ίδια τιμή στην άδεια με αυτόν. Έτσι, θα πάρουν κάποια χρήματα να προβούν σε «δράσεις» πιο σχετικές με το κυνήγι από τις … βρύσες, και δε θα έχουν το πραγματικά αντισυνταγματικό αντικίνητρο της φτηνότερης άδειας σε σχέση με τους «ανταγωνιστές» τους. Και θα δούμε τότε αν θα βγάλουν έστω και μία άδεια, μπας και τελειώσει επιτέλους αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο μόνο ζημιά προκαλεί στο κυνήγι.
Και μόνο για τη λειτουργία της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής, θα έπρεπε κάθε κυνηγός να επιλέγει να εκδώσει την άδειά του στο φυσικό του χώρο, στις αναγνωρισμένες κυνηγετικές οργανώσεις, των οποίων τις διοικήσεις αν επιλέγουμε σωστά, τότε είναι προφανές πως θα αποτελούν το μοναδικό φορέα που μπορεί να διατηρήσει το κυνήγι στην Ελλάδα σήμερα.
*Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θα επαναλάβω ακόμη μία φορά πως κάθε τοποθέτησή μου έχει σα σκοπό τη στήριξη του θεσμού των αναγνωρισμένων Κυνηγετικών Οργανώσεων και όχι των διοικήσεών τους. Για τη διοίκηση ενός σωματείου υπεύθυνα είναι τα μέλη του που την εκλέγουν. Η δική μου θέση είναι να εκλέγονται οι πιο άξιοι να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις. Όπως σε κάθε συλλογικότητα.
O Τρυποφράχτης
email : [email protected]
