Στη στήλη του ο ihunter και συγκεκριμένα στο άρθρο του για τις διάσημες γυναίκες κυνηγούς (βλ. εδώ) βρήκε την ευκαιρία να υποδείξει σε εμάς τις «γκρινιάρες» συζύγους να σταματήσουμε τη μουρμούρα και να γίνουμε σαν κι αυτές.
Εντάξει ihunter. Για να γίνει αυτό απαιτούμε να έχουμε τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια της Kate (αν και τώρα προτιμά το Catherine), τα ρούχα-παπούτσια-καλλυντικά που προσφέρουν οι εταιρείες στο μοντέλο της Victoria’s Secret και φυσικά τα εισοδήματα της Madonna (τη μακροβιοτική της σούπα στη χαρίζουμε, γιατί είμαστε γενναιόδωρες).
Και ενώ οι παραπάνω κυρίες , παρά το δύσκολο πρόγραμμα των πάρτυ, δεξιώσεων, σπα, γυμναστηρίων κλπ που ακολουθούν, έχουν το χρόνο να κυνηγούν και να φωτογραφίζονται επιπλέον όταν το πράττουν, εμείς οι απλές γυναίκες ασχολούμαστε με ασήμαντα πράγματα όπως το μαγείρεμα, καθαριότητα, διάβασμα παιδιών και άλλα συναφή.
Με την ευκαιρία αυτή, όμως, θα σας περιγράψω το κυνήγι όπως το έζησα εγώ. Και ίσως να σας εκπλήσσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω ακολουθήσει το σύζυγο μου στο κυνήγι και όχι μόνο μία φορά. Ηθελα να τον παρακολουθήσω εν δράσει για να καταλάβω το λόγο που τον συναρπάζει τόσο πολύ.
Το πρώτο μου κυνήγι, λοιπόν, ήταν για μπεκάτσες σε βουνό της Δράμας. Ξυπνήσαμε πριν καλά-καλά χαράξει, αλλά δεν πτοήθηκα και αποφάσισα να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Ξεκίνησα με την ενυδατική κρέμα όταν άκουσα το πρώτο σχόλιο του άντρα μου «μα καλά βάφεσαι για να σε δουν οι μπεκάτσες;». Τον αγνόησα και συνέχισα ένα ελαφρύ μακιγιάζ σε φυσικούς τόνους για να ταιριάζω με το περιβάλλον στο οποίο θα βρισκόμουν σε λίγο. Συνδύασα μπεζ παντελόνι με πράσινο fleece, έβαλα τα ορειβατικά μου μποτάκια, πήρα το καφέ μπουφάν μου και παρουσιάστηκα σαν καλός στρατιώτης στον άντρα μου. Δεν ακολούθησε κανένα σχόλιο για την άψογη σαφάρι εμφάνισή μου, παρά μόνο μουρμουρητά για τα είκοσι λεπτά που έκανα να ετοιμαστώ. Τον αγνόησα και πάλι.
Φτάνοντας στο βουνό, εξοπλίστηκε με το όπλο, τα φυσίγγια και ελευθέρωσε το κουρτσχαράκι μας. Το γλυκό μου σκυλάκι, χωρίς να με πλησιάσει και να μου ζητήσει, ως συνήθως, χάδια, έφυγε τρέχοντας μακριά. Από πίσω ακολούθησε γοργά ο άντρας μου, με ένα ανήσυχο, άγριο βλέμμα που δεν το είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Και εγώ απορημένη για την ταχύτητα των εξελίξεων προσπάθησα να ακολουθήσω. Δε γύρισε ποτέ να κοιτάξει που βρισκόμουν. Εγώ, όμως, ανέβαινα, σκαρφάλωνα βράχια, χτυπήθηκα από πουρνάρια στο πρόσωπο και τα χέρια, αλλά δεν τα παράτησα. Ημουν πάντα μερικά μέτρα πίσω του. Και όταν μετά από πολλές ώρες τον άκουσα να μου ψιθυρίζει «κάνε ησυχία», στάθηκα πίσω του ακίνητη. Είδα τον rocky μας ακινητοποιημένο, να τρέμει από ένταση – αυτή ήταν η φέρμα – και τον καλό μου έτοιμο να σκοπεύσει. Οντως πετάχτηκε το πουλί, φευγαλέα το είδα, το σκότωσε, το έφερε ο σκύλος, τον αγκάλιαζε, τον φιλούσε. Όλα έγιναν τόσο αστραπιαία. Τόση ώρα τρέξιμο και ιδρώτας για ένα λεπτό δράσης; Δε γεύτηκα καμία απόλαυση της κάρπωσης. Ασχέτως των δικών μου συναισθημάτων, πάντως, ο άντρας μου με θεώρησε γουρλού και για το λόγο αυτό άρπαξα και εγώ ένα μερίδιο αγκαλιάς και φιλιού.
Στη συνέχεια με άφησε σε ένα ξέφωτο να ξεκουραστώ και συνέχισε το κυνήγι με το rocky. Εκείνη ήταν η πιο ωραία στιγμή της ημέρας. Τα χρώματα, οι σκιές, οι μυρωδιές ήταν μοναδικές. Η ηρεμία και η γαλήνη που ένιωθα ήταν απελευθερωτικές. Το μόνο που ξένιζε στο χώρο ήταν ο σπαστικός ήχος του μπίπερ του σκύλου που αντιλαλούσε στα βουνά. Σκέφτηκα να ανάψω φωτιά να κάνω πιο ειδυλλιακή την ατμόσφαιρα, αλλά δεν τα κατάφερα. Εκ των υστέρων ο καλός μου, μου εξήγησε, γελώντας, ότι τα χλωρά κλαριά που μάζεψα δε θα έπαιρναν φωτιά ούτε σε δέκα ώρες.
Τελειώνοντας το κυνήγι του και με δύο ακόμη πουλιά στη τσάντα, επέστρεψε να με μαζέψει. Δεν είχα καταλάβει πόση ώρα πέρασε. Είχα αφεθεί στη μοναξιά και τις σκέψεις μου και ομολογώ ότι πέρναγα όμορφα.
Το μόνο που μου απέμεινε να κάνω για να ολοκληρώσω την εμπειρία του κυνηγιού μου ήταν να χρησιμοποιήσω το όπλο, δίκαννο Beretta. Είχα μεγάλη αγωνία και τρόμο μαζί. Θα τα κατάφερνα; Μήπως από το τίναγμα του όπλου στον ώμο έπεφτα σαν αρχάρια όπως έδειχναν οι ταινίες; Κι αν πονούσα, πως θα άντεχε ο εγωισμός μου να το παραδεχτεί; Με αυτές τις σκέψεις και κατόπιν των σαφών οδηγιών του συζύγου μου στόχευσα το κουτάκι μπύρας που μου έβαλε σε ένα δέντρο σε σεβαστή απόσταση από εμένα.
Και ναι το πέτυχα! Κραύγασα από χαρά. Απόλαυσα να βλέπω το κουτάκι να εκτινάζεται. Αλλά δε θα το ξανακάνω ποτέ. Ο θόρυβος από τον πυροβολισμό στο αυτί μου νόμιζα ότι μου τρύπησε τον εγκέφαλο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο άντρας μου στερείται μεγάλου ποσοστού ακοής.
Εχω πολλές ιστορίες ακόμη, με ατελείωτους περιπάτους στα μονότονα τριφύλλια της Κωπαϊδας για ορτύκια και στην Κατερίνη στα διάφορα καρτέρια για τσίχλες να εντοπίζω τα πουλιά και να κάνω απόρτ.
Μπορεί το κυνήγι να μην είναι ενδιαφέρον για μένα, αλλά τον άντρα μου τον αγαπώ και έχω μοιραστεί μαζί του μερικές από τις περιπέτειες του στα βουνά και τους κάμπους και σίγουρα στα γεράματά μας θα έχουμε πολλά να θυμόμαστε από τα θρυλικά μας καμώματα και αυτά που γράφονται και αυτά που δε γράφονται.
