617
Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος του άρθρου του Τρυποφράχτη για τη βιοποικιλότητα. Διαβάστε ΕΔΩ το πρώτο μέρος.
Αφού λοιπόν στα λόγια γεμίσαμε πράσινο, κάποιοι αποφασίζουν εν κρυπτώ να περιορίσουν το πραγματικό πράσινο, με απώτερο στόχο πιθανά, τα όσα ανέφερα παραπάνω.
Πάμε τώρα στον προσδιορισμό των μέτρων μέσω των οποίων θα επιτευχθούν οι στόχοι (τρομάρα μας). Εδώ αν κάποιος γνωρίζει έστω ελάχιστα τα όσα διαδραματίζονται στην Ελληνική φύση, είναι πιστέψτε με εξαιρετικά δύσκολο να τα μεταφέρει γραπτώς χωρίς να βρίσει θεούς και δαίμονες.
Οι κυνηγοί γνωρίζουμε από πρώτο χέρι το πόση σχέση έχουν τα μέτρα που αποφασίστηκαν ή θα αποφασιστούν στο μέλλον με την προστασία και διατήρηση της βιοποικιλότητας.
Κάθε που προκύπτει συρρίκνωση σε χρόνο και χώρο του κυνηγιού και των άλλων μορφών ελεύθερης, βιωματικής και ατόφιας επαφής με τη φύση (ψάρεμα, συλλογή βοτάνων και μανιταριών, ψαροτούφεκο κλπ), οι μόνοι που γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους είναι όσοι σχεδιάζουν επιδρομές στην Ελληνική φύση και τα πλούτη της, αλλά και όσοι ταυτίζουν το προσωπικό τους, αισχρό κέρδος με το να πουλάνε προστασία και οικολογική θεωρία.
Οι πραγματικές απειλές αν και είναι γνωστές στο σύστημα που αποφασίζει για τα παραπάνω, μένουν επιμελώς στο απυρόβλητο, ενώ συστηματικά τα κατ’ επίφαση μέτρα, πλήττουν ολοένα και περισσότερο τις διάφορες παραδοσιακές και μη δραστηριότητες που φέρνουν τον άνθρωπο σε επαφή με τη φύση. Η κοινή συνισταμένη των παραπάνω διαδικασιών είναι παντού και πάντα ο αποκλεισμός μας από τη γη των προγόνων μας, την Ελλάδα δηλαδή.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι τους έχουν βελτιωθεί πολύ και έχουν γίνει εξπέρ στο «σερβίρισμα» από πλευράς αισθητικής. Χρησιμοποιούν δηλαδή όλο και πιο πειστική ορολογία και προτάσεις και αν δε γνωρίζει κανείς σφαιρικά και σε βάθος τα περιβαλλοντικά ζητήματα, το πιο πιθανό είναι να πειστεί και να χαρακτηρίσει τον τρυποφράκτη και όποιον άλλο ισχυριστεί το αντίθετο ως προβοκάτορα, υπερβολικό, συκοφάντη ή σεναριολόγο…
Μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος, αν υπάρξει ποτέ ανεξάρτητος τέτοιος, θα μπορέσει ίσως να δώσει απάντηση στο ποιος έχει τελικά δίκιο. Η μέχρι σήμερα τραγική πραγματικότητα σε ότι αφορά στην προστασία της φύσης πάντως, δίνει μία πρώτη απάντηση νομίζω.
Μετά τα μέτρα που βελτιώνονται στην όψη αλλά ποτέ δεν εφαρμόζονται στην πράξη, όταν τουλάχιστον δε δημιουργούνε συνθήκες πελατειακής πολιτικής και κέρδος για συγκεκριμένα συμφέροντα, περνάμε στο φορέα υλοποίησης.
Για να γίνει οτιδήποτε σχετικό με τη φύση και τη βιοποικιλότητα αλλά και γενικότερα, είναι προφανές πως πρέπει να υπάρχει και κάποιος φορέας εφαρμογής των όσων θα αποφασιστούν.
Στην Ελλάδα δύο φορείς είναι υπεύθυνοι για τη βιοποικιλότητα τουλάχιστον σε επίπεδο χερσαίων ειδών. Η δασική υπηρεσία και οι, αμφιβόλου θεσμικής κατοχύρωσης, φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών.
Για τους φορείς διαχείρισης, όπως αναφέρουν τα ίδια τα στελέχη τους και όλοι πλέον γνωρίζουν, δημιουργήθηκαν χωρίς ποτέ να πάρουν σαφείς αρμοδιότητες, σταθερή χρηματοδότηση και πολλά άλλα. Έτσι, έχει εκμηδενιστεί εν τη γενέσει της η λειτουργία και η αποτελεσματικότητά τους. Αυτό συνέβη διότι προφανώς «δε συμφέρει» να υπάρχει ισχυρός φορέας που να θέτει όρους και όρια στην καταστροφή και κατάχρηση των φυσικών πόρων που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελληνική φύση.
Έτσι, οι Φ.Δ.Π.Π. σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθούν επαρκείς για την εφαρμογή οποιουδήποτε διαχειριστικού μέτρου. Να διευκρινίσω εδώ πως για την παραπάνω κατάσταση αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί που διαμόρφωσαν με τις αποφάσεις τους το θεσμικό πλαίσιο των Φ.Δ.Π.Π. Το προσωπικό τους κατά τη γνώμη μου αποτελεί θύμα όπως και όλοι εμείς, όπως και η Ελληνική φύση, αυτών των εξαιρετικά λανθασμένων (λείαν επιεικώς) χειρισμών και επιλογών.
Πάμε τώρα στη δασική υπηρεσία. Αν και συρρικνωμένη, αποτελεί ακόμη και σήμερα μία υπολογίσιμη δύναμη με προσωπικό και εξοπλισμό τα οποία αν και δεν επαρκούν για να φέρουν σε πέρας το τεράστιο έργο που πέφτει στις πλάτες τους, σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα, σε επιχειρησιακό επίπεδο τουλάχιστον, όπως συμβαίνει με τους Φ.Δ.Π.Π.
Μπορεί αρκετοί δασικοί να μας έχουν βγάλει το λάδι με σαφώς αντικυνηγετικές θέσεις, εμπάθεια και ασχετοσύνη, μπορεί ακόμη πολλοί από αυτούς να εμφορούνται από ιδέες χειρότερες των περιβαλλοντικών ΜΚΟ και το βασικότερο πλήρως αστήριχτες, αλλά όπως ισχύει και στα δικά μας, δεν είναι τα πρόσωπα που πρέπει να κρίνουμε σε αυτό το επίπεδο αλλά το θεσμό. Και οι κυνηγοί θα πρέπει με νύχια και με δόντια να στηρίζουμε ως θεσμό τη δασική υπηρεσία, έστω και με ενστάσεις και παράπονα για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει σε μερικές περιπτώσεις. Γιατί εδώ δε μιλάμε μόνο για το κυνήγι αλλά για το σύνολο της Ελληνικής φύσης. Αν φύγει και η δασική υπηρεσία από τη μέση τότε είμαι σχεδόν βέβαιος πως όχι μόνο κυνήγι δε θα μείνει αλλά ούτε κυνηγότοπος.
Το τελευταίο κομμάτι, το να προβλεφτούν δηλαδή τα μέσα και οι πόροι με τους οποίους θα γίνει αξιολόγηση των μέτρων που θα εφαρμοστούν συνιστά εξ’ ορισμού ανέκδοτο. Για να αξιολογηθεί κάτι πρέπει να γίνει και κάποιος να νοιάζεται για το αν έγινε σωστά. Όσο οι ηγεσίες του ΥΠΕΚΑ σκαρώνουν νομοθετήματα και αποφάσεις με την ορνιθολογική και την παρέα της και ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ όλους τους πολίτες, επισκέπτες και κατοίκους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, επιστήμονες και εμπειρογνώμονες, κανείς δε μπορεί να μας πείσει πως νοιάζεται στ’ αλήθεια για τη βιοποικιλότητα.
Από τα όσα άκρως επικίνδυνα αναφέρονται μέσα στο κείμενο των γνωστών ΜΚΟ επιλέγω να σας μεταφέρω όχι αυτά που αφορούν άμεσα στο κυνήγι. Αυτά προκαλώ κάθε κυνηγό να μπει να ψάξει και να τα βρει μόνος του γιατί με μασημένη τροφή χωριό δεν κάνουμε. Θα σας μεταφέρω όμως το παρακάτω:
4.3.1 Νομική κατοχύρωση των γενετικών πόρων τους Ελλάδας και των προϊόντων που προκύπτουν από τους ως εθνικό κεφάλαιο – Διαμόρφωση εθνικού ρυθμιστικού πλαισίου αδειοδοτήσεων για την πρόσβαση τους γενετικούς πόρους και για τον δίκαιο και ισότιμο καταμερισμό των ωφελειών που θα προκύψουν από τη χρήση τους.
Δε ξέρω τι αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης αλλά για τον τρυποφράχτη το παραπάνω σημαίνει σε απλά Ελληνικά πως σύντομα θα μας βάλουν φόρο και θα χρειαζόμαστε άδεια ακόμη και για τον αέρα που αναπνέουμε.
Συμπερασματικά η άποψη του τρυποφράκτη για τις εξαγγελίες περί της διατήρησης της βιοποικιλότητας συνοψίζεται στις παρακάτω γραμμές:
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για τη βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα όταν ακόμη δεν υπάρχει κτηματολόγιο και δασολόγιο.
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για τη βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα όταν το μόνο που προστατεύεται στις προστατευόμενες περιοχές είναι τα συμφέροντα (καλώς ή κακώς εννοούμενα θα δείξει στο μέλλον) πολυεθνικών και περιβαλλοντικών ΜΚΟ που είναι οι μοναδικοί φορείς που αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα μέσα σε αυτές.
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για βιοποικιλότητα σε αυτήν τη χώρα όταν κοντεύει να αποδομηθεί πλήρως ο αρμόδιος δημόσιος φορέας δηλαδή η δασική υπηρεσία (με τη μισή ευθύνη των εκπροσώπων της και την άλλη μισή των πολιτικών).
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα όταν οι πολιτικές που εφαρμόζονται όχι μόνο δεν προστατεύουν τις ντόπιες ποικιλίες και είδη φυτών και ζώων αλλά το αντίθετο τις αφανίζουν με γοργούς ρυθμούς.
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ κανείς να μιλά για βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα όταν αποκλείονται με τον πλέον προκλητικό τρόπο οι κάτοικοι, οι χρήστες (κυνηγοί, κτηνοτρόφοι, αλιείς, μελισσοκόμοι, μανιταροσυλλέκτες, βοτανοσυλλέκτες, υλοτόμοι, ορειβάτες, αγρότες) και τα πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα που σχετίζονται με το περιβάλλον από τις σχετικές διαδικασίες.
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα όταν δε μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε τα οικιακά μας απορρίμματα.
Και ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μιλά κανείς για βιοποικιλότητα σε αυτή τη χώρα, όταν τα νομοσχέδια και τις Υπουργικές Αποφάσεις που αποτελούν αμιγώς κυβερνητικές διαδικασίες, τα συντάσσουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτές που υποτίθεται θα ασκούν έλεγχο και κριτική στις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς χειρισμούς στη διαχείριση της φύσης. Αυτές που δε δίνουν λογαριασμό σε κανένα και δεν έχουν αξιολογηθεί ποτέ με βάση επιστημονικά κριτήρια. Αυτές που κάθε φορά που προτείνουν μείωση του νόμιμου κυνηγιού αφήνοντας στο απυρόβλητο τις καταστροφές των βιοτόπων, τα νερά, τα χρυσάφια, τα πετρέλαια, την αγροτική και δασική πολιτική, τις βιομηχανίες και τα αιολικά, αποδεικνύουν με τον πιο περίτρανο τρόπο πως ή δεν ξέρουν ή δε θέλουν να προστατέψουν πραγματικά την Ελληνική φύση.
Αδέρφια η κατάσταση ζόρισε και όπως γράφω και παραπάνω η περίοδος χάριτος για μας και την άγνοιά μας τέλειωσε. Η θα ξυπνήσουμε να αφήσουμε τον καναπέ, τα dvd και τους καφέδες να πιάσουμε να ενημερωθούμε, να συσπειρωθούμε και να οργανωθούμε ή θα μας τελειώσει σύντομα όχι μόνο το κυνήγι αλλά και πολλά άλλα. Βάλτε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν, βρείτε αυτά που μας ενώνουν που συνήθως είναι μπροστά στη μύτη μας και δεν τα βλέπουμε από το αδηφάγο «εγώ» και βάλτε πλάτη στο κυνήγι και την Ελληνική φύση πριν μας τελειώσουν και τα δύο.
Με τους πολιτικούς που πλούτισαν με δανεικά για μας, τα οποία ποτέ δεν έφτασαν να γίνουν δουλειές, υποδομές και προκοπή και τώρα να μας πεθαίνουν λέγοντας πως μας σώζουν κι από πάνω, οι μέρες μας είναι μετρημένες.
Και προσοχή… Δεν είναι τα κόμματα ή τα πρόσωπα που πρέπει να αλλάξουμε αλλά τους θεσμούς και τις διαδικασίες εφαρμογής τους. Αν το πλαίσιο διατηρηθεί το ίδιο και για να κυνηγάμε κάθε χρόνο θα πρέπει να γλύφουμε υπουργούς, οποιαδήποτε αλλαγή και να γίνει δε θα αρκέσει. Θέλουμε μόνιμες αλλαγές και μόνιμη κατοχύρωση στο θεμελιώδες για μας δικαίωμα να βιώνουμε την Ελληνική φύση μέσα από το κυνήγι.
O Τρυποφράχτης
email : [email protected]
