Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου. Σημαδιακή ημέρα για τα περάσματα των τρυγονιών, αλλά εγώ προτίμησα να πάρω τους σκύλους μου και να πάω για εκπαιδευτικό σε πέρδικες τσούκαρ.
Θα ήταν η δεύτερη έξοδος στο βουνό, με την πρώτη να έχει γίνει πριν δυο εβδομάδες περίπου. Η πρώτη έξοδος ήταν εντυπωσιακή μιας και κατάφεραν οι σκύλοι μου να φερμάρουν δυο μπουλούκια με πέρδικες, με πάνω από 12 πουλιά το καθένα. Εντυπωσιακό το νούμερο αν αναλογιστεί κανείς το πόσο πολύ είχε κυνηγηθεί το συγκεκριμένο βουνό την προηγούμενη κυνηγετική χρονιά. Θυμάμαι τις τελευταίες δυο εβδομάδες της περσινής χρονιάς, δεν σηκώναμε πάνω από 5-6 πουλιά συνολικά όλες οι παρέες. Όμως ο καλός καιρός τις βοήθησε και πολλαπλασιάστηκαν και αυτό είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν πολλοί φίλοι και από την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν δεν είχαν γίνει και κάποιες σφοδρές χαλαζοπτώσεις, ίσως να μιλάγαμε για την καλύτερη αναπαραγωγική χρονιά της πέρδικας (ορεινής και τσούκαρ) στην Ελλάδα.
Έφτασα στο βουνό πριν ξημερώσει, για να τις ακούσω αλλά δυστυχώς δεν μου έκαναν τη χάρη να το πούνε. Είναι γνωστή η απογοήτευση που έχει κάθε περδικοκυνηγός όταν δεν κατορθώνει να ακούσει το πρωί τις πέρδικες να κελαιδούν. Παρόλη την απογοήτευσή μου, ξεκίνησα παρέα με τους σκύλους για να βρω τις πέρδικες.
Τα σκαλίσματα πολλά και φρέσκα στο βουνό που επιβεβαίωναν αυτό που ήδη ήξερα, ότι οι πέρδικες ήταν εκεί. Όμως η ώρα πέρναγε και οι πέρδικες ήταν άφαντες. Λες και άνοιξε η γη και τις κατάπιε.
Η ζέστη με το πέρασμα του χρόνου, άρχισε να γίνεται αφόρητη και αποφάσισα να πάρω το δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητο. Λίγο πριν πάρω τον κατήφορο, το μάτι έπεσε πάνω σε κάτι τσόφλια από αυγά ανάμεσα σε κάτι βράχια. Αμέσως μου έφτιαξε η διάθεση. Τώρα μπόρεσα να εξηγήσω γιατί υπήρχαν ακόμη μικρά περδικάκια στα μπουλούκια που σήκωσα στο προηγούμενο εκπαιδευτικό. Αυτό δείχνει ότι οι πέρδικες βοηθήθηκαν από τον καιρό και έκαναν και δεύτερη γέννα, ( όσες βέβαια έχασαν απο το χαλάζι ή απο τα αρπακτικά την πρώτη ), μιας και σε μια έξοδο μου στο βουνό αρχές Μαρτίου για σπαράγγια είχα βρει μια πέρδικα να κλωσσάει μέσα σε μια φωλιά μόλις μερικά μέτρα μακρύτερα από εκεί που βρήκα τα τσόφλια.
Η πέρδικα, περδικάδες μου, θέλει σεβασμό και προσέγγιση με αγάπη. Είναι η Κιρκη που μας τραβάει να ανέβουμε στο βουνό, να χαρούμε τη φύση, να γυμναστούμε, να απολαύσουμε, να γεμίσουμε τις μπαταρίες μου και να γυρίσουμε πισω να συνεχίσουμε την σκληρή καθημερινότητα μας. Μόνο και μόνο γι αυτό, για το γεγονός ότι μας βγάζει από αυτή την καθημερινότητα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μπορούμε να ανέβουμε και να ξανά-ανέβουμε στο βουνό ώστε να μη μαραζώσουμε στην τσιμεντούπολη που οι περισσότεροι ζούμε. Σεβασμός, αγάπη, τήρηση των νόμων και των παραδόσεων και η πέρδικα θα είναι εκεί για όλους μας.
Κώστας Λουρής για το ihunt.gr
