Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια γλαφυρή περιγραφή, ενός κορυφαίου δημοσιογράφου της Μεγάλης Βρετανίας , της εμπειρίας που είχε μαζί με τον Andrew Hoodless απο το Τhe Game and Wildlife Conservation Trus. Όλοι γνωρίζεται για το πρόγραμμα τοποθέτησης δορυφορικών πομπών σε μπεκάτσες. Ο Michael McCarthy λοιπόν μαζί με τον Andrew Hoodless βγήκαν ένα βράδυ στο Hampshire για να τσιπάρουν μπεκάτσες για το πρόγραμμα WOODCOCK WATCH. (Σε αυτό συμμετέχει και η ΣΤ ΚΟΜΑΘ σπονσοράροντας τον Monkey)
Στο τσουχτερό κρύο, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μια γεύση από ένα μυστηριώδες πουλί
Η μπεκάτσα μπορεί να είναι το πιο μυστικοπαθές πουλί της Βρετανίας, αλλά με τη βοήθεια ενός κορυφαίου ειδικού είναι δυνατό να εντοπιστεί κατά τις νυχτερινές της βόλτες.
Την Τρίτη το βράδυ, ψηλά στο Hampshire, ήταν πέντε βαθμούς κάτω από το μηδέν και, επειδή δεν υπήρχε κανένα σύννεφο, ούτε φωτορύπανση από οποιαδήποτε πόλη, τα αστέρια ήταν ιδιαιτέρως φωτεινά, ήταν ευκρινή. Ο Ωρίωνας έλαμπε πάνω στο νότιο ουρανό, απείρως πιο μεγαλειώδης από κάθε θριαμβευτικό άγαλμα, μεγαλύτερος από κάθε άλλο ουρανοξύστη που θα στεκόσουν από κάτω του. Ο Δίας ήταν τόσο λαμπρός που έριχνε σχεδόν μια σκιά. Σιωπή, σκοτάδι, και ένα εκατομμύριο λαμπερά σημεία: το Σύμπαν ήταν σε πλήρη παράταξη. Και σε μάγευε καθώς έριχνες το βλέμμα επάνω του.
Ωστόσο, εξίσου αξιοσημείωτα πράγματα συνέβαιναν κάτω στη Γη. Καθώς ο Andrew Hoodless σάρωσε το σκοτεινό πεδίο με τον ισχυρό φακό του, σφαιρίδια από τον παγετό στο γρασίδι άρπαξαν την ακτίνα και έλαμψαν σαν τα φώτα των χριστουγεννιάτικων δέντρων. Και τότε φάνηκαν κάνα δυο σφαιρίδια ελαφρώς μεγαλύτερα. Ο Andrew θα μπορούσε να τα ξεχωρίσει από τα 70 μέτρα – πολύ πιο πριν από ότι θα μπορούσα εγώ – και εστίασε το φακό του πάνω τους και τότε άρχισαν να περπατούν στην ακτίνα. Ακολούθησα, και τελικά με τα κιάλια μου μπόρεσα να δω τι πραγματικά ήταν αυτά τα μεγαλύτερα φώτα: τα τεράστια μάτια της μπεκάτσας. Είδα το κεφάλι με τρούλο, με τις εγκάρσιες λωρίδες του, να σηκώνεται από τις παγωμένες τούφες γρασιδιού. Είδα τη μακριά, μακριά μύτη. Και ήμουν το ίδιο μαγεμένος, όπως ήμουν από τα αστέρια.
Υπήρχαν 17 από αυτές σε αυτό το μέρος, ή τουλάχιστον, 17, που στην πραγματικότητα εντοπίστηκαν με την ακτίνα φωτός του φακού: 17 παραδείγματα από το πιο μυστηριώδες πουλί της Βρετανίας, που έκανε τη δουλειά του τη νύχτα. Εκτός από την αρχική βραδινή πτήση τους γύρω από την περιοχή τους, οι μπεκάτσες έχουν σχεδόν την ίδια συμπεριφορά με τις κουκουβάγιες, δραστηριοποιούνται δηλαδή μόνο κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών, και αυτός είναι ο λόγος που αν και ο καθένας μας ξέρει για τις κουκουβάγιες, λόγω της εξέχουσας θέσης τους στον πολιτισμό μας, σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για την μπεκάτσα.
Ο Andrew Hoodless όμως γνωρίζει: Ο Δρ Hoodless, του Τhe Game and Wildlife Conservation Trust, είναι κορυφαίος ειδικός της Βρετανίας για τη μπεκάτσα και έψαχνε πουλιά που θα μπορούσε να τσιπάρει με μικροσκοπικούς δορυφορικούς πομπούς, για να ακολουθήσει τη μετανάστευση τους πίσω στη Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι έχουμε το δικό μας απόθεμα ντόπιων μπεκατσών (μερικές δεκάδες χιλιάδες από αυτές), κάθε φθινόπωρο, περίπου τα τρία τέταρτα ενός εκατομμυρίου μπεκατσών από την Ανατολική Ευρώπη πέφτουν στη Βρετανία στην προσπάθεια να βρουν ηπιότερες καιρικές συνθήκες – σε πολύ σκληρούς χειμώνες, μπορεί να φτάνουν και το εκατομμύριο – και αμέσως εξαφανίζονται.
Αξιοθαύμαστο. Ένα εκατομμύριο πουλιά τόσο μεγάλα όσο τα περιστέρια, τα οποία κανείς δεν βλέπει. Για την μπεκάτσα είναι μια εξελικτική ανωμαλία, ένα παρυδάτιο που ποτέ δεν υδροβατεί. Ένα παρυδάτιο του δάσους, το οποίο ποτέ δεν πηγαίνει κοντά στην ακτή, κάθεται οκλαδόν σε δάση με πυκνή βλάστηση κατά τη διάρκεια της ημέρας, και μόνο μετά την δύση του ηλίου αναδύεται, και πετά στα γύρω χωράφια για να αναζητήσει τροφή. Και αυτό το κάνει ισοδύναμο με το άλλο μυστηριώδες πουλί της Βρετανίας, το Κίουι (Kiwi) που αποτελεί και το εθνικό έμβλημα της Νέας Ζηλανδίας
Ακριβώς όπως τα Κίουι, οι μπεκάτσες στο βαθύ σκοτάδι καρφώνουν κάθετα τη γη με την μακριά και υπερευαίσθητη μύτη τους για να βρουν σκουλήκια και προνύμφες εντόμων. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να το δει αυτό. Εγώ το είδα μόνο επειδή ο Andrew χρησιμοποίησε (προς χάριν της επιστήμης) τη τεχνική που είναι γνωστή σε κάθε λαθροθήρα, της «λάμπας» – θαμπώνουμε ένα πλάσμα με ισχυρή δέσμη φωτός και περπατάμε προς αυτό αόρατα, πίσω από το φως.
Δεν κατάφερε να πιάσει καμία, γιατί η νύχτα ήταν τόσο καθαρή και παγωμένη που τα πουλιά τελικά μπόρεσαν να ακούσουν το μικρό, ελαφρύ πάτημά μας στο παγωμένο χορτάρι και πέταξαν κάθετα στον αέρα. Το πλησιέστερο που τις προσεγγίσαμε ήταν περίπου τεσσεράμισι μέτρα μακριά. Αλλά ήταν αρκετό για την υπέροχη θέα, να τις παρακολουθείς όχι μόνο οκλαδόν κάτω στο χορτάρι, αλλά και να κινούνται με τα πόδια τους, τα οποία φαίνονται πολύ μικρά για το σχήμα του σώματός τους: τρέχουν σαν κουνέλια.
Είδαμε, επίσης, και κουνέλια, στην ακτίνα φωτός, και λαγούς – τα μάτια τους λάμπουν φωτεινό πορτοκαλί – και μια αλεπού. Όμως, οι μπεκάτσες, των οποίων τα μάτια λάμπουν φωτεινό λευκό, ήταν το μεγάλο βραβείο, αυτό το μυστηριώδες πλάσμα που κανείς δεν μπορεί να δει, εκεί στο λιβάδι μπροστά μας, η μία μετά την άλλη, περιτριγυρισμένη από τα φώτα χριστουγεννιάτικου δέντρου του παγετού στο χορτάρι. Στο φως των αστεριών. Κάτω από τη μεγάλη παράταξη του Σύμπαντος.
Είμαι μαγεμένος ακόμα.
