Πριν μερικά χρόνια η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας & Θράκης σε συνεργασία με τον Ωρίωνα – το δίκτυο των κυνηγών, είχε την τιμή να φιλοξενήσει τον κ. Jon Barikmo, Διευθυντή του Τμήματος Βιοποικιλότητας & Κλιματικών Αλλαγών της Νορβηγίας με την ιδιότητα του συγγραφέα στο αντικείμενο του κυνηγίου του λαγού. Ο κ. Jon Barikmo έχει ήδη γράψει ένα βιβλίο σε εθνικό επίπεδο για το κυνήγι του λαγού. Τώρα συγκεντρώνει πληροφορίες για το πώς γίνεται η λαγοθήρα σε παγκόσμιο επίπεδο, με σκοπό να γράψει ένα δεύτερο βιβλίο. Στο πλαίσιο αυτό μέλη του Δ.Σ. της ΚΟΜΑΘ, του Κ.Σ. Ζαγκλιβερίου, του Κ.Σ. Κασσάνδρας, ο κ. Στάθης Καβαθούλης αρθογράφος σε θέματα λαγοκυνηγιού και θηραματολόγοι είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώσεις και εμπειρίες για τον τρόπο διεξαγωγής και τη διαχείριση του κυνηγίου στις δύο χώρες.
Στη Νορβηγία η θήρα είναι διαδεδομένη δραστηριότητα, τόσο, ώστε να διδάσκεται ως μάθημα στα δημόσια σχολεία. Μάλιστα μέσω τον σχολείων τους, τα παιδιά από την ηλικία των 16 ετών μπορούν να εξεταστούν ως προς τις κυνηγετικές τους γνώσεις, και στη συνέχεια να βγάλουν άδεια θήρας. Τα τελευταία έτη αυξάνεται και το ποσοστό των γυναικών – κυνηγών, ενώ σκοπός της θηρευτικής πολιτικής είναι να καταστεί η θήρα στη νορβηγική κοινωνία οικογενειακή δραστηριότητα.
Όσον αφορά το λαγοκυνήγι στη χώρα χρησιμοποιούνται σκανδιναβικές φυλές, και κυρίως οι δύο σειρές του νορβηγικού ιχνηλάτη (dunker). Η φυλή αυτή συνεχώς βελτιώνεται μέσω της επιλογής των γεννητόρων από αγώνες πρακτικού κυνηγίου. Οι αγώνες αυτοί έχουν ευρεία αναγνώριση απότους λαγοκυνηγούς αφού τα κουτάβια προτιμούν να είναι απόγονοι των νικητών των αγώνων.
Στη συνέχεια η δημιουργία του ενδιαφέροντος του κουταβιού για το λαγό και η εξοικείωση του με τον κυνηγότοπο ξεκινά από την ηλικία των δύο μηνών. Ο κυνηγός βγάζει μόνο του το κουτάβι σε περιοχές με πολλούς λαγούς και το αφήνει να αναπτύξει δική του πρωτοβουλία. Ο κ. Barikmo υποστηρίζει ότι όταν το κουτάβι φτάσει στην ηλικία των έξι μηνών θα έχει δείξει αν μπορεί να γίνει ένακαλό λαγόσκυλο.
Οι Νορβηγοί, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, πρέπει να έχουν δύο άδειες για να κυνηγήσουν. Η μία άδεια εκδίδεται από το κράτος και η άλλη από τον ιδιοκτήτη της γης. Ο ιδιοκτήτης της γης στη Νότια Νορβηγία είναι συνήθως κάποιος ιδιώτης, ενώ στη Βόρεια είναι τοκράτος. Το κόστος είναι λίγα ευρώ για την άδεια του κράτους, και από 50 έως 100 ευρώ για ένα σαββατοκύριακο ή εβδομάδα στον ιδιοκτήτη του κυνηγοτόπου.Το κυνήγι του λαγού στη Νορβηγία αρχίζει τη 10η Σεπτεμβρίου και λήγει την 1η Μαρτίου στη Νότια ή την 31η Μαρτίου στη Βόρεια Νορβηγία.Το κυνήγι του λαγού επιτρέπεται όλη την εβδομάδα, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες.
Ο λαγός της Νορβηγίας Lepus timidus είναι διαφορετικό είδος από της Νότιας Ευρώπης. Στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου έχει γκριζωπό χρώμα όπου με την πάροδοτου χειμώνα γίνεται λευκό.Ο κυνηγός μόνος του ή με μια μικρή παρέα βγαίνουν για κυνήγι πάντα με ένα σκύλο.
Το πρόβλημα του συνωστισμού δεν φαίνεται να απασχολεί τους Νορβηγούς, όπως τους λαγοκυνηγούς στην Ελλάδα. Αυτό φαίνεται να επηρεάζει σοβαρά τη μορφή και την ποιότητα του κυνηγίου. Συγκεκριμένα ο κυνηγός δεν ακολουθεί τον σκύλο αλλά τον αφήνει να εργαστεί μόνος του. Συχνά μάλιστα ο κυνηγός ανάβει φωτιά και πίνει τον καφέ του στη μεγάλη ξύλινη κούπα αναμένοντας να ακούσει το σκύλο του να καταδιώκει το λαγό. Αν αυτό δεν συμβεί σε εύλογο χρονικό διάστημα (μισή με μία ώρα περίπου), ο σκύλος επιστρέφει και ο κυνηγός τον παίρνει για να μετακινηθούν σε μια απόσταση ενός χιλιομέτρου περίπου, όπου επαναλαμβάνεται το ίδιο.
Αν ο σκύλος βρει και αρχίσει να καταδιώκει λαγό ο κυνηγός ειδοποιείται από το χαρακτηριστικό γαύγισμα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον Νορβηγό λαγοκυνηγό, η απόλαυση δηλαδή της καταδίωξης από τον σκύλου του και το άκουσμα του γαυγίσματος (κλαφούνισμα). Για τον λόγο αυτό ο ηθικός κώδικας των Νορβηγών λαγοκυνηγών αναφέρει πως δεν επιτρέπεται να πυροβολήσουν το λαγό αν δεν έχει περάσει μία ώρα καταδίωξης. Μετά τη μία ώρα καταδίωξης λοιπόν έρχεται και η ώρα της συμμετοχής του κυνηγού. Αυτός εκτιμά την πιθανή πορεία του λαγού ή πηγαίνει κοντά στην αρχική θέση ξεφωλιάσματος (γιατάκι) και περιμένει τον λαγό να έρθει. Αν δεν είναι εύστοχος στονπρώτο πυροβολισμό, η καταδίωξη συνεχίζεται και ο κυνηγός αναμένεται να έχει και άλλες ευκαιρίες. Οι καιρικές συνθήκες, η βελτιωμένη φυλή και η κατάλληλη εκπαίδευση φαίνεται ότι αποτελούν παράγοντες που οδηγούν σε ικανότητα παρατεταμένης καταδίωξης.
Σε περίπτωση που ο κυνηγός είναι εύστοχος αφήνει το λαγό στο σημείο που έπεσε και περιμένει το σκύλο να έρθει και να τον δει θηρευμένο. Μετά ο κυνηγός πηγαίνει και επιβραβεύει τον σκύλο. Έπειτα ο κυνηγός ειδοποιεί τους υπόλοιπους κυνηγούς της περιοχής για την επιτυχία του σφυρίζοντας με ένα παραδοσιακό κέρατο ή κάνοντας μια χαρακτηριστική φωνή. Στη συνέχεια ανοίγει την κοιλιά του λαγού, αφαιρεί τα σπλάχνα και τοποθετεί ένα κλαρί συνήθως κωνοφόρου δέντρου στο εσωτερικό. Αυτό το κάνει για δύο λόγους, πρώτον για να τιμήσει το δάσος που έθρεψε το λαγό και δεύτερον για να επιτρέπει τον αερισμό του εσωτερικού του λαγού ώστε να διευκολυνθεί το σίτεμα του κρέατος (το σίτεμα διαρκεί για 3-4 ήμερες όταν η θερμοκρασία είναι 4ºC ή μία ημέρα στους 15ºC).
Τέλος, ο κυνηγός συναντά τους υπόλοιπους κυνηγούς και σε μια μικρή ξύλινη κούπα πίνουν προς τιμή του λαγού.
Όσον αφορά τη διαχείριση η μείωση της αρπακτικότητας από την αλεπού έχει παρατηρηθεί ότι αυξάνει τον πληθυσμό του λαγού. Οι απελευθερώσεις αν και γίνονταν στο παρελθόν, τώρα έχουν σταματήσει γιατί αποδείχθηκαν μη αποτελεσματικό μέτρο.
Του Χρήστου Σώκου Δασολόγου-Θηραματολόγου, από την έκδοση ΠΑΝ-ΘΗΡΑ 2009 της ΚΟΜΑΘ, Φωτο : Jon Barikmo
