Αυτό το άρθρο, επικεντρώνεται στους κυνηγούς που κυνηγούς και ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ το κυνήγι χωρίς σκύλο. Προσέξτε παρακαλώ την έμφαση στην ΑΠΟΛΑΥΣΗ και αυτό για τον εξής απλό λόγο:
Απόλαυση και Παράδοση
Η πυκνά – συχνά προβαλλόμενη ανάλυση της λέξης «κυνηγός» με το γνωστό «ο άγων του κυνός» και τους συνειρμούς κάποιας δήθεν αρχαίας ελληνικής παράδοσης που θέλει σώνει και καλά τον κυνηγό με σκύλο, μας έχουν επιβληθεί χωρίς τη δέουσα ανάλυση. Εδώ να σας θυμίσω , ότι ο Ηρακλής θήρευσε το λιοντάρι της Νεμέας και τον Ερυμάνθιο κάπρο χωρίς τη βοήθεια του σκύλου, και ότι η Αρτεμις απεικονίζεται με το ζαρκάδι, χωρίς σκύλο και αυτή. Υπάρχουν δε και περιγραφές τεχνικής κυνηγίου χωρίς σκύλο από την αρχαία Ελλάδα, απόδειξη και αυτό ότι δεν ήταν μόνο άγων του κυνός ο αρχαίος προγονός μας.
Δεν στέκει λοιπόν αυτή η «ηθική», λόγω αρχαίας Ελληνικής παράδοσης, άποψη για την αναγκαιότητα του σκύλου στο κυνήγι και όποια άποψη ότι το κυνήγι χωρίς σκύλο είναι κάποιο είδος «αίρεσης».
Οι μεγάλοι τεχνίτες του κυνηγιού και ο σκύλος μεταφραστής
Ο φίλος μου ο Τάκης Λάβδας έζησε και κυνήγησε χρόνια στην Αμερική και μου εξιστόρησε τη θαυμαστή ικανότητα ενός Ινδιάνου φίλου του να κινείται στο δάσος αθόρυβα «σαν σκιά». Ο πρώην συμμαθητής μου και βιολόγος, ο Τζεφ Τσάντλερ, διετέλεσε σύμβουλος της κυβέρνησης της Ουγκάντας σε θέματα πανίδας, και αυτός μου εξιστόρησε την ικανότητα των Αφρικανών να κυνηγούν άκρως αποτελεσματικά χωρίς σκυλιά, κάτι που έχουν καταγράψει τόσο ο Νίκος Οικονομίδης όσο και ο Σταύρος Τσογκανής στα άρθρα τους για αφρικανικά κυνήγια στο «Κ+Σ». Χωρίς τον άνθρωπο ιχνηλάτη δε γίνεται σαφάρι. Αυτοί οι φίλοι περιγράφουν την κυνηγετική ικανότητα του ανθρώπου ιχνηλάτη. Του ανθρώπου που ξέρει να διαβάζει το χώρο για ίχνη του θηράματος άμεσα, χωρίς την παρεμβολή του σκύλου που ενεργεί σαν μεταφραστής των μηνυμάτων , των οσμών ή των ήχων που εκπέμπει το θήραμα ή το έδαφος. Διότι εδώ που τα λέμε αυτό κάνει ο σκύλος με την ανεπτυγμένη του όσφρηση και ακοή αντιλαμβάνεται το θήραμα και η τέχνη του κυνηγού «άγοντα του κυνός» εστιάζεται στην ανάγνωση και ερμηνεία των μηνυμάτων που εκπέμπει ο σκύλος και όχι το θήραμα.
Αυτή η εστίαση στο σκύλο είναι μία από τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής. Εξίσου μεγάλη απόλαυση είναι και η ικανότητα να μεταφράζει ο ίδιος ο κυνηγός τα μηνύματα της φύσης και του θηράματος , ταλέντα που έχουμε όλοι αλλά μόνο λίγοι σήμερα καλλιεργούν. Ξέρω ότι λέγοντας αυτά διακινδυνεύω να λάβω οργισμένα σχόλια και από φανατικούς κυνόφιλους κυνηγούς, με τους οποίους έχουμε κυνηγήσει παρέα, αλλά όπως έλεγε και ο Γκαφ Τόμας «σέβομαι την άποψη του άλλου, αλλά έχω και εγώ τις εμπειρίες μου».
Απολαύσεις πολλές
Για να κυνηγήσεις συνειδητά και από επιλογή χωρίς σκύλο, και όχι επειδή το επιβάλλουν οι περιστάσεις, πρέπει να ξέρεις, πραγματικά να ΞΕΡΕΙΣ το θήραμά σου και να είσαι ανοικτός στις νέες γνώσεις που σου προσφέρονται στον κυνηγότοπο. Σίγουρα οι γνώσεις που μεταδίδονται από βιβλία και άρθρα είναι χρήσιμες, αλλά αυτές είναι σαν το κλειδί που ανοίγει την πόρτα ενός σπιτιού. Για να το μάθεις το σπίτι πρέπει να το εξερευνήσεις μόνος σου. Ούτε οι πληροφορίες των «ντόπιων» είναι πάντα αξιόπιστες. Αυτή άμεση και προσωπική γνώση αποκτάται μόνο από την προσωπική παρατήρηση του κυνηγότοπου και του θηράματος, με την επένδυση χρόνου στη φύση. Να δώσω ένα παράδειγμα.
Πριν πολλά χρόνια είχαμε βγει για λαγό στην Τανάγρα. Τα σκυλιά, δύο γκέκικα με προσμίξεις Γιούρα σήκωσαν το λαγό ο οποίος μπήκε σε ένα τριφύλλι και από εκεί πέρασε τις ράγες του τραίνου και έτρεξε κατά μήκος της γραμμής. Με την ψυχή στο στόμα προλάβαμε τα σκυλιά πριν πέσουν στο ντορό στη γραμμή. Μετά από λίγο πέρασε το τραίνο. Οι συνάδελφοι, γνώστες της περιοχής και του λαγού, απέδωσαν την πράξη του λαγού στην πονηριά, τη μοχθηρία και την κακία του θηράματος. Κατηγορούσαν το λαγό για δολοφονία εκ προμελέτης και άλλα διάφορα που με κάθε επανάληψη της ιστορίας γινόντουσαν όλο και πιο γκραν γκινιόλ. Σκέτος δράκουλας ο λαγός.
Το συμβάν μου κέντρισε το ενδιαφέρον και αποφάσισα να το ερευνήσω. Δεν είχα αυτοκίνητο τότε και πήγα στην Τανάγρα με το τραίνο ένα πρωί, εφοδιασμένος με τρόφιμα και μπόλικο νερό και κάθισα στο σημείο που είχαμε σηκώσει το λαγό. Πιο πολύ από πείσμα παρά από υπομονή, περίμενα μέχρι το σούρουπο και τον ξαναείδα, χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ήταν το ίδιο ζώο, να κάνει την αντίστροφη πορεία. Ακίνητος όπως ήμουν μέσα σε μία θαμνούρα, ο λαγός έφτασε στα δέκα μέτρα. Προσπάθησα να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή όσο πιο αργά και αθόρυβα μπορούσα. Ο λαγός δεν έβλεπε την κίνησή μου, την είδε ένα κότσυφας και έβγαλε εκείνο το καμπανάτο κελάιδισμα του και μετακινήθηκε από ένα σημείο πίσω μου σε ένα άλλο δέντρο , δέκα, δεκαπέντε μέτρα πιο πέρα. Αυτό ήταν! Ο λαγός έκανε αστραπιαία μεταβολή και ξανάφυγε πάνω από τις ράγες.
Το συμπέρασμα ήταν, ότι ο λαγός δεν ήταν κανένας δράκουλας, απλά οι ράγες ήταν μέσα στο χώρο του. Ένα χώρο που τον ήξερε πολύ καλά, όχι μόνο σαν έδαφος, αλλά ήξερε και τους ήχους που πρόδιδαν τον κίνδυνο και το κελαΐδισμα και η ξαφνική μετακίνηση του κότσυφα ήταν σήματα κινδύνου. Αν είχα κάνει καλύτερα τη δουλειά μου θα είχα τώρα μία μοναδική φωτογραφία. Έμαθα από τότες όταν κυνηγώ, να προσέχω τους κότσυφες που φεύγουν με αυτό το χαμηλό οριζόντιο πέταγμα και το καμπανάτο κελάιδισμα. Αν συμβεί να δώσει κότσυφας ή άλλο πουλί σήμα κινδύνου, ξέρω ότι για αρκετή ώρα δε θα πλησιάσει θήραμα. Αυτή η «ανάγνωση» των συμβάντων στο κυνήγι είναι μία μεγάλη απόλαυση για όσους κυνηγούν χωρίς σκύλο.
Η ευχαρίστηση της γνώσης
Ο όρος «διάβασμα του κυνηγότοπου» είναι μία φράση που συναντιέται σε αρκετές περιγραφές κυνηγών από διαφορετικές εθνότητες και παραδόσεις και πράγματι πρόκειται για ένα είδος ανάγνωσης.
Το θήραμα γνωρίζει άριστα τον κυνηγότοπο και η γνώση του είναι άμεση. Για να πλησιάσουμε το θήραμα, πρέπει η δική μας γνώση να είναι εξίσου καλή. Όπως οι εκπαιδευτές λένε «μάθε να σκέφτεσαι σα σκύλος», εδώ ισχύει το αντίστοιχο «μάθε να σκέφτεσαι σα θήραμα». Είναι κάτι τόσο απλό και παράλληλα τόσο σπάνιο να το δεις να εφαρμόζεται από κυνηγούς. Το κάθε τι στον κυνηγότοπο που χρησιμεύει σαν κάλυψη ή δίοδος , η βλάστηση που παρέχει τροφή ή και κάλυψη, η φορά του αέρα, ακόμη και οι σκιές, είναι χρήσιμα στοιχεία. Χιλιάδες είναι οι αναφορές στην προτίμηση της μπεκάτσας σε χαμηλούς θάμνους που είναι πυκνοί αλλά όχι τόσο πυκνοί που να μην την αφήνουν να ποδαρίσει ή να πετάξει γρήγορα και να ξεφύγει, αυτά τα σημεία είναι που σαρώνει με το βλέμμα του ο μοναχικός κυνηγός.
Η διαδικασία του διαβάσματος ενός χώρου απορροφά το μοναχικό κυνηγό. Αν το κυνήγι σε κάνει να ξεχάσεις τις καθημερινές σου έννοιες και βάσανα αυτή η αίσθηση του αν γίνεσαι ένα με το δάσος και το βουνό, ίσως να είναι το πιο μεγάλο συστατικό αυτής της άποψης του κυνηγίου.
Όπλα και τεχνικές
Η ανθρώπινη ευφυΐα, η παρατηρητικότητα και η λογική, ήταν από τα προϊστορικά χρόνια τα κύρια όπλα του άνθρωπου κυνηγού. Το 1969 ήλθε ο Δασικός Κώδικας και μας είπε ότι τα κυνηγετικά όπλα είναι τα επωμιζόμενα λειόκαννα πυροβόλα και το πιστέψαμε. Η δε αντικυνηγετική καμπάνια με αναφορές σε «υπερσύγχρονες σουπερποζέ καραμπίνες» μας εμπέδωσε αυτή την ανακρίβεια.
Δεν είναι έτσι. Ο ανθρώπινος νους παραμένει το κύριο όπλο με την επιβολή λειόκαννου πυροβόλου να ενεργεί σαν περιορισμός. Το όπλο μας περιορίζει, δε μας ενισχύει. Αυτός είναι κανόνας για το μοναχικό κυνηγό και αυτός ο περιορισμός είναι που κάνει το μοναχικό κυνήγι άθλημα. Και οι τεχνικές που αναφέρονται παρακάτω είναι τεχνικές που αφήνουν τον κυνηγό να αντιληφθεί το θήραμα και να πλησιάσει εντός βολής του λειόκαννου, δηλαδή μέχρι 35-40 μέτρα.
Μία από τις τεχνικές που εφαρμόζουν οι μοναχικοί κυνηγοί εκμεταλλεύεται και τις αντιδράσεις των θηραμάτων σε φυσικούς εχθρούς. Εδώ μιλάμε για ένα είδος αντίστροφης φέρμας. Ο κυνηγός περπατά σε κανονικό ρυθμό σε έναν κυνηγότοπο που ξέρει ότι έχει θήραμα και ξαφνικά σταματά και περιμένει σε ετοιμότητα. Αυτό το ξαφνικό σταμάτημα το θήραμα το αντιλαμβάνεται σαν ένδειξη ότι το έχουμε εντοπίσει, ότι το έχουμε φερμάρει και η φέρμα είναι χαρακτηριστικό γενικά των αρπακτικών ζώων. Το θήραμα αισθάνεται ότι κινδυνεύει και κινείται ή ξεπετάγεται. Αυτή η εμπειρία του απότομου ξεπετάγματος όταν σταματάμε για λίγο, είναι κάτι που έχουμε ζήσει οι περισσότεροι κυνηγοί, αλλά λίγοι το εφαρμόζουν συνειδητά σαν τεχνική. Και όμως είναι από τις αρχαιότερες τεχνικές κυνηγίου.
Μία άλλη τεχνική βασίζεται στην αυξημένη αντίληψη του θηράματος αλλά και στην έλλειψη λογικής. Το θήραμα δε ξέρει να μετράει. Αν πλησιάσουν τρεις άνθρωποι σε ένα μέρος και μετά από λίγο φύγουν δύο αφήνοντας πίσω τους τον ένα καλά κρυμμένο, τα θηράματα πιστεύουν ότι τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν φύγει, και ξαναρχίζουν να κινούνται. Αυτός είναι παραδοσιακός τρόπος κυνηγίου κορακοειδών και από προσωπική εμπειρία ξέρω ότι δουλεύει στην καρακάξα που φημίζεται για την καχυποψία της.
Ο πιο δύσκολος τρόπος κυνηγίου χωρίς σκύλο είναι η ιχνηλασία. Ο Ηλίας Γκαϊφύλιας στο βιβλίο του για το κυνήγι του αγριογούρουνου, περιγράφει πολύ καλά αυτό το κυνήγι. Ο κυνηγός προχωρά διαβάζοντας τα χνάρια του θηράματος και προσπαθεί να το πλησιάσει σε απόσταση βολής. Το θήραμα βέβαια έχει ενισχυμένες αισθήσεις ακοής και όσφρησης και ξέρει τα μηνύματα κινδύνου που εκπέμπουν όλα τα άλλα ζώα του δάσους. Για να το πλησιάσει ο κυνηγός πρέπει να έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί τη φορά του αέρα και αν περπατά αθόρυβα στο δάσος. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ικανοποίηση από ένα θήραμα που έχει κερδηθεί με αυτό τον τρόπο δε συγκρίνεται με οποιοδήποτε άλλο κυνήγι, είναι πραγματικά ένα λεβέντικο κυνήγι.
Η άλλη πιο εύκολη τεχνική είναι το γνωστό μας καρτέρι. Χωρίς μηχανάκια και βοηθήματα εννοείται. Για μερικά θηράματα όπως τη φάσσα και τα αγριοπερίστερα, είναι ο μοναδικός τρόπος κυνηγιού. Το κύριο ζητούμενο στο καρτέρι είναι η επιλογή του σημείου και σε αυτό η γνώση και η πείρα στο συγκεκριμένο θήραμα μετρούν περισσότερο από το χρώμα του καμουφλάζ. Και αφού αρχίσει η διαδικασία του καρτεριού, η υπομονή του κυνηγού και η ικανότητά του να μείνει ακίνητος, δοκιμάζονται αφάνταστα. Σε θηράματα που έχουν τακτική διαμονή σε έναν κυνηγότοπο, η παραμικρή αλλαγή του τοπίου ξενίζει, σε πιο περαστικά θηράματα ξενίζει και η παραμικρή κίνηση. Σε ότι αφορά τις φάσσες, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δουν ακόμη και τα στόμια των καννών που ξεπροβάλλουν από τους θάμνους και αν αποφύγουν ένα καρτέρι που κατά τα άλλα είναι απόλυτα καμουφλαρισμένο.
Ένας ασυνήθιστος τρόπος καρτεριού είναι αυτός που μου περιγράφει ένας φίλος από τον Καναδά, και αυτό είναι το ξαπλωτό καρτέρι για παπιά και χήνες σε σταροχώραφα. Ο κυνηγός φορά ένα λευκό σεντόνι και ξαπλώνει στο έδαφος και οι χήνες και τα παπιά τον πλησιάζουν. Δεν το δοκίμασα και εκ πρώτης όψεως ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά κάπου πιο παλιά είχα διαβάσει για κάποιους Ιταλούς που έβαζαν ένα σεντόνι στο έδαφος για να προσελκύσουν τα παπιά στη δυτική Ελλάδα.
Σαματάς και μοναξιά
Για το μοναχικό κυνηγό που δεν περιμένει από το σκύλο να του υποδείξει τα θηράματα, η ησυχία είναι μεγάλος σύμμαχος και ο σαματάς μεγάλος εχθρός αν δε μάθει να τον εκμεταλλεύεται. Να ένα χαρακτηριστικό σκηνικό. Έξι ώρα το πρωί έχεις γλαρώσει στο καρτέρι επειδή έχεις μείνει ακίνητος, σκέτη στήλη άλατος, για μία ώρα. Αρχίζει να ξημερώνει και τα κουνέλια κινούνται γύρω σου. Ακούς τα σουρσίματά τους και σε λίγα λεπτά θα έχει αρκετό φως για τη βολή.
Και νάσου καταφθάνει ένα αυτοκίνητο πεντάθυρο. Κατεβαίνουν τρεις κυνηγοί που νιώθουν την υποχρέωση να ανοίξουν και να βροντήξουν και τις πέντε πόρτες τουλάχιστον τρεις φορές την κάθε μία. Η συνομιλία γίνεται στη διαπασών και έχεις μάθει τα ονόματά τους εκεί που είσαι τριακόσια μέτρα πιο πέρα. Ξανανοίγουν την πίσω πόρτα ακόμη μια φορά για να βγουν τα σκυλιά που αλυχτούν και λαχανιάζουν. Επί δεκαπέντε λεπτά ο κυνηγότοπος αντιλαλεί γαυγίσματα, ανοιγοκλεισίματα πόρτας, γέλια, φωνές και εκείνο τον υπόκωφο ήχο του κλείστρου της καραμπίνας καθώς οπλίζει «χρα-χρουμ». Και τότε αρχίζουν τα καμπανάκια σκύλων και οι παροτρύνσεις: «Από εδώ Ελσα, έλα Ρεξ, έλα αγόρι μου, εδώ ΕΔΩ ΕΔΩΩΩΩΩ, τι σου είπα, ε, τι σου είπα, βλάκα εδώ».
Αν το πέταγμα του κότσυφα είναι σινιάλο κινδύνου για τα θηράματα αυτό το πανηγύρι τι να είναι!
Και όμως. Αυτό μπορεί και να αποβεί ωφέλιμο για το μοναχικό κυνηγό. Η συμπεριφορά του ανθρώπου, κυνηγού ή άλλου στον κυνηγότοπο, είναι ένα από τα δεδομένα του χώρου και ο μοναχικός κυνηγός μαθαίνει να τα αποδέχεται και να τα χειρίζεται χωρίς να αισθάνεται την παραμικρή ενόχληση. Αλλωστε και οι άγοντες του κυνός έχουν δικαίωμα να είναι εκεί.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τι γίνεται στη φύση όταν περνά ένα τέτοιο θορυβώδες καραβάνι. Γύρω του δημιουργείται ένα κενό. Τα πάντα σιγούν ή φεύγουν. Καθώς το καραβάνι απομακρύνεται και σβήνει η φασαρία, πίσω του ξαναρχίζει η φυσική ροή. Σαν το νερό που κλείνει πίσω από μία βάρκα. Έχω παρατηρήσει πολλές φορές το σκηνικό. Μάλιστα αυτή η επιστροφή της φυσικής ροής μπορεί και να αποκαλύψει θηράματα που δεν τα είχες δει, διότι τώρα αισθάνονται ότι έφυγαν όλοι οι θηρευτές. Το πρώτο κουνέλι αυτής της περιόδου το έκανα εκμεταλλευόμενος αυτό ακριβώς το πράγμα, το πέρασμα μίας θορυβώδους κυνηγετικής παρέας με δύο Γιούρα κομπλέ με καμπανάκια. Τους ακολούθησα από μακριά, έμεινα σε ένα καρτέρι που είχα κατοπτεύσει από πριν, κι αφού απομακρύνθηκαν και οι φωνές τους σχεδόν έσβησαν, άρχισαν τα κουνέλια να κυκλοφορούν εκεί ακριβώς που πέρασαν οι δύο κυνηγοί και τα δύο σκυλιά.
Η τεχνική αυτή της εκμετάλλευσης της όχλησης δεν είναι δική μου εφεύρεση, έχει καταγραφεί σε αρκετά κυνηγετικά γραπτά. Ομολογώ ότι πριν αρχίσω να την χρησιμοποιώ, από ανάγκη, τη θεωρούσα μία χαριτωμένη θεωρία. Αλλά όπως οι άλλες τεχνικές κυνηγίου χωρίς σκύλο είναι αφοπλιστικά απλές και δε σου γεμίζουν το μάτι. Μόνο όταν δεις ότι αποφέρουν αποτελέσματα αρχίζεις να τις εκτιμάς.
Ρουτίνες θηραμάτων
Όλα τα θηράματα έχουν τις συνήθειές τους, την καθημερινή τους ρουτίνα την οποία ακολουθούν πιστά. Το ίδιο κάνουμε και εμείς οι άνθρωποι, όπως θα έχετε παρατηρήσει. Μόλις φτάσει μεσημέρι και αρχίσει να κόβει η πείνα και η υπογλυκαιμία, σταματάμε το κυνήγι και ψάχνουμε για ταβέρνες. Ο μοναχικός κυνηγός μαθαίνει τις ρουτίνες των θηραμάτων και προσαρμόζεται σε αυτές, κάτι που δεν κάνουν οι άγοντες του κυνός αφού βασίζονται στο σκύλο για να επέμβει και να διαταράξει τη ρουτίνα του θηράματος. Ο σκύλος φερμάρει και ξεπετάγει την μπεκάτσα από στιγμές ακινησίας. Οι παγανιστάδες στο αγριογούρουνο κάνουν το ίδιο. Ο μοναχικός κυνηγός δεν μπορεί να ενεργήσει με αυτό τον τρόπο, αντίθετα πρέπει να μάθει και να προβλέπει τις ρουτίνες του θηράματος και να προσαρμόζεται σε αυτές. Και εδώ φτάνουμε στα δεοντολογικά του «άσκυλου» κυνηγίου.
Αναστολές
Δύσκολο στην αρχή, το μοναχικό κυνήγι γίνεται πιο εύκολο με την απόκτηση πείρας. Ακριβώς επειδή γίνεται εύκολο και παρέχει δυνατότητες επιλογής στο μέγεθος της «τσάντας» έχει και τους δικούς του κανόνες.
Πρώτος είναι ότι δεν καταστρατηγούμε τις διατάξεις. Η μπεκάτσα στο καρτέρι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ και αυτό δεν αλλάζει επειδή κυνηγούμε χωρίς σκύλο. Όποιος έχει μάθει τα συνήθειες και τον βιότοπό της μπορεί να τη σηκώσει χωρίς σκύλο χωρίς να καταφεύγει στο καρτέρι. Έχω μάρτυρες ότι αυτό γίνεται συνειδητά και όχι τυχαία, αν με πιέσετε θα τους κατονομάσω αν και είναι φανατικοί άγοντες του κυνός!
Ο δεύτερος κανόνας είναι ότι δεν εκμεταλλευόμαστε τη δουλειά των σκύλων άλλων κυνηγών. Αυτονόητο αυτό εν μέρει. Αλλά θα το επέκτεινα σε βαθμό που θα έλεγα ότι οι κυνηγοί με σκυλιά έχουν δικαίωμα να χαλάσουν το δικό μου κυνήγι αλλά όχι το αντίστροφο. Αν πεταχτεί θήραμα μπροστά από κυνηγό ή παρέα με σκυλιά, αυτό δεν αποτελεί θεμιτό στόχο για το μοναχικό κυνηγό. Όμως ότι εμφανίζεται αφού περάσουν αυτοί, είναι σίγουρα θεμιτό.
Εδώ κλείνουμε αυτό το πρώτο άρθρο για το «άσκυλο» κυνήγι. Η έμφαση είναι πάντα στην απόλαυση και εκεί θα μείνει σε όλες τις μελλοντικές αναφορές. Εσείς οι αναγνώστες που δεν κυνηγάτε με σκύλο αλλά απολαμβάνετε το κυνήγι, αν θέλετε μπορείτε να μοιραστείτε τις τεχνικές σας με όλους μας.
Το άρθο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΚΥΝΗΓΙ & ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ. Στο ihunt.gr αναδημοσιεύτηκε με την άδεια του του κ. Κυπρίδημου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του.
